Θέλουμε τη δημοκρατία για να μας λύσει τα προβλήματα και να είμαστε ευτυχισμένοι. Αυτό φαίνεται τόσο φυσιολογικό και αυτονόητο, που συνήθως δεν σκεπτόμαστε το βαθύτερο νόημα που αποδίδουμε σε αυτούς τους όρους και, γι’ αυτό, δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτό που θεωρούμε αυτονόητο δεν είναι καθόλου αυτονόητο.
Όταν μιλάμε για ηγεσία, συνήθως, σκεπτόμαστε την οργανωμένη εξουσία, αυτήν που έχει δύναμη επιβολής. Κανένα άλλο στοιχείο της ηγεσίας δεν μας απασχολεί, παρά μόνον μία επιπλέον αόριστη προσδοκία ή ευχή ότι ο ηγέτης θα είναι αρκετά καλός ώστε να φροντίσει για το καλό του λαού.
Στη δημοκρατία δεν υπάρχει μόνο η ελευθερία αλλά και η ευθύνη. Η ελευθερία χωρίς την ευθύνη είναι αδύνατη. Όσον αφορά τους ενεργούς παράγοντες που εμπλέκονται στη δημοκρατία, όπως και οπουδήποτε, αυτοί είναι: Η συλλογικότητα και τα μέλη της ως ο υποκειμενικός παράγοντας
Το παρόν προορίζεται να είναι το πρώτο σε μια σειρά άρθρων με κύριο θέμα την κρισιμότητα αλλά και την αναζωογόνηση της πολιτικής. Καταλαβαίνω πως δεν πρόκειται για εύκολο εγχείρημα, καθώς είναι δύσκολο να δοθούν «έτοιμες» απαντήσεις.
Το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα ξεκίνησε με μία παγκόσμια οικονομική κρίση και τελειώνει με μία παγκόσμια κρίση υγείας, τη στιγμή που ταυτόχρονα εξελίσσεται και η οικονομική.
Η Δημοκρατία αποτελεί προϊόν πολιτισμού. Δεν είναι απλά ένα πολίτευμα -όπως ίσως πολλοί πιστεύουν – αλλά χρειάζεται κατάθεση ζωής, αγώνα εσωτερικό, ώστε αφού την κατακτήσουμε πρώτα ως τρόπο ζωής, έπειτα να την υπερασπιστούμε ως ιδέα. Διαρκής ο αγώνας για την κατάκτησή της και σκληρός για την διατήρησή της. Σημαντικό ωστόσο είναι να κατανοήσουμε πως, όταν ο πολίτης δεν την υπερασπίζεται και δεν εφαρμόζει τις αρχές της πρώτα στην καθημερινότητά του, είναι ανάξιος να την υπηρετήσει ως πολίτευμα. Και γι’ αυτό απαιτείται παιδεία. Παιδεία και ηθική συγκρότηση. Ηθική συγκρότηση και ωριμότητα. Ωριμότητα και πολιτική συνείδηση.
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου.
Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος.
Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή.
Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Πολωνού κοινωνιολόγου Ζίγκμουντ Μπάουμαν «Living on Borrowed Time» (ιταλική έκδοση: «Vite che non possiamo permetterci», Laterza, 2012), που έχει τη μορφή συνομιλίας με τη Μεξικανή κοινωνιολόγο Σιτλάλι Ροβιρόζα-Μαδράθο.
Παρακολουθώντας ορισμένες από τις αποκαλούμενες έγκριτες δημόσιες φωνές (που επιδίδονται μια στον άκρατο λαϊκισμό και μια στον ορθολογισμό), μπορεί να εντοπιστεί – κυρίως τις τελευταίες ημέρες – μια προσπάθεια να αναδειχθεί ως κεντρικό ζήτημα, το κατά πόσο οι πολιτικές δυνάμεις και κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα, μπορούν και οφείλουν να οδηγηθούν σε μια μεγάλη εθνική συνεννόηση. Μια συνεννόηση μάλιστα, η οποία θα αποτελεί κάτι το διαφορετικό, κάτι που θα υπερβαίνει τις κοινοβουλευτικές συμμαχίες για τον σχηματισμό της αυριανής κυβέρνησης.
Τον τελευταίο καιρό, στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, έχουν φιλοξενηθεί διάφορες απόψεις και προτάσεις για το θέμα των Blogs και των Bloggers.
Για να κατανοηθεί το υφιστάμενο πρόβλημα, θεωρούμε ότι είναι ανάγκη να θυμηθούμε τις αρχές και τους στόχους των Blogs, καθώς και κάποια βασικά στοιχεία από την ιστορία ανάπτυξης της τεχνολογίας τους.
Η Σουηδία είναι μια χώρα με πολύ ψηλό φόρο, πολύ ψηλότερο από την Ελλάδα, αντιστοιχεί περίπου στο 60% των εισοδημάτων. Yπάρχει, όμως, δικαιοσύνη και λογική. Τα βάρη είναι δίκαια κατανεμημένα, οι φορολογικοί νόμοι είναι απλοί, δεν αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι, και εφαρμόζονται για όλους. Κυρίως, όμως, το κράτος επιστρέφει στον πολίτη τους φόρους που εισέπραξε με την μορφή κοινωνικών παροχών, ασφάλειας και ευκαιρίας για εργασία.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
