Το παρόν προορίζεται να είναι το πρώτο σε μια σειρά άρθρων με κύριο θέμα την κρισιμότητα αλλά και την αναζωογόνηση της πολιτικής. Καταλαβαίνω πως δεν πρόκειται για εύκολο εγχείρημα, καθώς είναι δύσκολο να δοθούν «έτοιμες» απαντήσεις.
Αυτές οι έννοιες βρισκόντουσαν πάντοτε στο επίκεντρο της φιλοσοφικής σκέψης με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αλλά βρισκόντουσαν και στο επίκεντρο των προβλημάτων της ανθρωπότητας.
Ένας από τους πιο αξιόλογους φιλοσόφους του εικοστού αιώνα, ήταν ο υπαρξιστής Karl Jaspers (1883-1969).
Σύμφωνα με τον προβληματισμό που θα παραθέσω πιο κάτω, δηλαδή το εύρος του ορθολογισμού, δεν νομίζω ότι είναι τόσο εύκολο να δώσω και την απάντηση. Οπότε κυρίως θα θέσω ερωτήματα και θα προσπαθήσω να αφαιρέσω στάσεις και θεωρήσεις, που σε μια πιο προσεκτική εξέταση αναδεικνύονται ανορθολογικές και παντοτινή υπονόμευση της λογικής.
Οι ιδέες και η σύνθεσή τους αποτελούσαν ανέκαθεν ένα από τα σπουδαιότερα προβλήματα της ανθρωπότητας. Παίρνοντας, λοιπόν, ερέθισμα από δύο αποσπάσματα της σκέψης του Μορίς Μπλανσό, θέλησα να παραθέσω μερικούς προβληματισμούς μου
Αυτές οι σκέψεις δεν βασίζονται σε ιδιαίτερες γνώσεις για την τεχνητή νοημοσύνη, αλλά προσπαθούν να αγγίξουν κάποιες πτυχές ψυχολογικού και ίσως φιλοσοφικού χαρακτήρα που αφορούν την ανθρώπινη νοημοσύνη.
Την έννοια «ακραία φτώχεια» την ξέρουμε όλοι και αποδεχόμαστε την ύπαρξή της. Σε γενικές γραμμές έχει γίνει δεκτό ότι εισόδημα μικρότερο από 1,90 δολάρια την ημέρα θεωρείται ακραία φτώχεια.
Οι κοινωνικές θεωρίες έχουν κατ’ ανάγκην ένα διαπιστωτικό μέρος, δηλαδή διαπιστώνουν αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία, πράγμα που έχει βέβαια έναν βαθμό δυσκολίας,
Το επόμενο παράδειγμα είναι από τους Γάλλους αυτοκράτορες πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Ενώ ο λαός είχε προβλήματα κυριολεκτικά επιβίωσης,
…Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε τα ίχνη της παραβίασης της λογικής συνοχής του κόσμου που έχουν οδηγήσει επανειλημμένα (κυκλικά) σε αυτό το φαινόμενο. Αυτή η κατανόηση και μόνο θα μπορούσε να οδηγήσει σε οριστική λύση του προβλήματος.
Στο 5ο βιβλίο των Ιστοριών του Θουκυδίδη, έχει καταγραφεί ο αξιομνημόνευτος και πάντα επίκαιρος διάλογος μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων στα 416 π.Χ., δηλαδή στο 15ο έτος του Πελοποννησιακού πολέμου, του εμφυλίου πολέμου που ισοπέδωσε την Ελλάδα και την έκανε αγνώριστη ψυχικά και υλικά.
Δυστυχώς, δεν είναι μόνον τα προηγούμενα προβλήματα που πρέπει να μας απασχολήσουν. Είναι και ένας αναδυόμενος τομέας, αυτός της τεχνητής νοημοσύνης. Αυτή θα αποτελέσει την επόμενη μεγάλη αλλαγή – αλλά θα είναι αρνητική δεδομένης της συνολικής κατάστασης και της ηθικής ανωριμότητας τόσο των ελίτ όσο και των κοινωνιών.
Ένα μέρος της τεχνολογίας πρέπει να αναφερθεί ιδιαίτερα, γιατί είναι ίσως το σημαντικότερο κομμάτι της σύγχρονης τεχνολογίας, είναι το διαδίκτυο. Είναι ίσως το σημαντικότερο, γιατί καθιστά την αλληλεπίδραση των λαών, των πολιτισμών και των ατόμων εφικτή ή, έστω, πολύ ευκολότερη.
Με θεμέλιο αυτές τις βασικές σκέψεις και παραδοχές, μπορούμε να κρίνουμε την επίδραση που έχει η τεχνολογία στη δημοκρατία και αν υπάρχει και η αντίστροφη επιρροή, της δημοκρατίας στην τεχνολογία.
Το νομοσχέδιο προβλέπει τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου προγράμματος διαχείρισης των αδέσποτων ζώων συντροφιάς (κυρίως σκύλων και γατών) το οποίο θα οδηγήσει στη μείωση του πληθυσμού τους, μέσω ενός νέου συστήματος υιοθεσίας και εφαρμογής στείρωσης στο σύνολο του πληθυσμού τους.
Ο Ιγκνάτς Ζέμμελβαϊς (Ignaz Philipp Semmelweis) ήταν Ούγγρος γιατρός – μαιευτήρας που έζησε από το 1818 έως το 1865. Η ζωή του ήταν σχετικά σύντομη και, κυρίως, με δραματικό και άδοξο τέλος. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο προηγούμενος αιώνας ήταν αυτός που έθεσε τις επιστημονικές βάσεις για τη διατήρηση της νεότητας, αν και βέβαια η νεότητα ήταν πάντοτε η θεμελιώδης επιθυμία των ανθρώπων…
Με τον Καντ η κριτική φιλοσοφία‒άλλως: ο Κριτικισμός‒ φτάνει στην ολοκλήρωσή της/του. Βάση και πηγή εκπόρευσης αυτής της φιλοσοφίας είναι το κριτικό πνεύμα.
Η σύγχρονη περιβαλλοντική καταστροφή έχει τη ρίζα της σε μια ρασιοναλιστική-λογοκρατική αποϊεροποιητική αντίληψη της ζωής. Ξεκίνησε ως μια αντίδραση στην τυραννική εκκλησιαστική δογματικότητα του μεσαίωνα, ενδοβάλλοντας την αμφιβολία: το «Cogito ergo sum”–“Σκέπτομαι άρα υπάρχω»-...
Συνοψίζοντας την εισαγωγική προσέγγιση για μια Ολιστική Ψυχοσωματική Υγιεινή & Θεραπευτική, αναδεικνύονται δύο θεμελιώδεις προσεγγίσεις του θέματος:
Ηφυσική ή ιατρική θεραπευτική που προϋποθέτει συστημική γνώση και προσέγγιση σε λανθάνοντες ορίζοντες φαινομένων με όρους τεχνικής επαναρύθμισης της μορφής σε λανθάνοντα ή εμφανή σημεία.
Ηψυχολογική, νοητική και ψυχική θεραπευτική, που λειτουργεί στο πλαίσιο μιας οργανικής και υποστασιακής διπολικότητας και σύμπλεξης ζωικών λειτουργικών αποκρίσεων και ψυχοσωματικών εκλυτικών δυναμικών στους οργανικούς κύκλους, τα συστήματα και τις κλίμακες ενέργειας και πληροφορίας.
Η Ελλάδα πολύ συχνά παγιδεύτηκε στην αναζήτηση της στρατηγικής που θα έπρεπε να ακολουθήσει γύρω από το θέμα της εθνικής της απελευθέρωσης και της εθνικής της ταυτότητας. Πέρασε από διάφορους προβληματισμούς αναζητώντας αυτό το...
Aπαντήσεις στα υπαρξιακά ζητήματα του ανθρώπου δόθηκαν πολλές φορές στην ιστορία του. Κάποια στιγμή έγινε φανερό ότι χρειαζόταν πλέον μια άμεση ψυχολογική και λογική τομή.
Αντί της συμβολικής οικονομίας χρειαζότανε πια μια βιωματικά ουσιαστική αμεσότητα. Χρειαζότανε τη λογική και εννοιακή οικονομία των εννοιών και της βιωματικής αμεσότητας.
(Μέρος του κειμένου «Μεγάλες Ιδέες: Όμοιες λέξεις, αντίθετα οράματα»)
Αυτή η φράση απεικονίζει μια βαθιά πεποίθηση των ανθρώπων, ότι οι ίδιοι δεν έχουν ευθύνη για όσα δεινά συμβαίνουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλά ότι υπάρχει πάντοτε ένα αίτιο εξωγενές, έστω και αν αυτό δεν είναι φυσικό φαινόμενο αλλά κοινωνικό. Αυτή η τάση οφείλεται σε διάφορους λόγους, όπως στο ότι ο άνθρωπος:
Ο φόβος για το μέλλον είναι κοινός σε όλους μας. Η καθημερινή και κοινωνική ζωή καθορίζεται από τη στάση μας απέναντι στον φόβο μπροστά στο χρόνο. Οι θετικοί και αρνητικοί ιστορικοί χαρακτήρες και τα...
Το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα ξεκίνησε με μία παγκόσμια οικονομική κρίση και τελειώνει με μία παγκόσμια κρίση υγείας, τη στιγμή που ταυτόχρονα εξελίσσεται και η οικονομική.
Θα ταίριαζε ίσως στον σημερινό άκαρδο κόσμο μια μυθοπλασία δικιάς μου κοπής. Ένας γενιοφόρος γέρος, με το παράξενο όνομα Διαφωτισμός, επιστρέφει σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη μετά από ένα μακρύ ταξίδι περιπλάνησης
Ενώ για τη λήψη των αποφάσεων της πολιτείας από το Σύνολο υπάρχει χαμηλή εμπιστοσύνη, για την υλοποίηση των αποφάσεων αυτών ισχύει το αντίθετο.
Χωρίς αυτές τις τρεις προϋποθέσεις, δεν μπορεί ο κόσμος να πάει πολύ μακριά και, σίγουρα, δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την κρίση, αλλά μάλλον θα δημιουργήσει άλλες κρίσεις χειρότερες στο μέλλον. Ορισμένοι θα μπορούσαν, ίσως, να βρούν μια λύση για την κρίση –ή μάλλον για τον εαυτό τους– σε βάρος άλλων και μετά να εφησυχάσουν, αν και όχι για πολύ. Αλλά, αλίμονο, αν μιλάμε για τέτοια λύσηˑ τότε η επόμενη μεγαλύτερη καταστροφή ίσως δεν αργήσει.
Η σημερινή πόλη (και δυστυχώς αυτό ισχύει για τις περισσότερες ελληνικές πόλεις και όχι μόνο για την Αθήνα) έχουν υποστεί μια πρωτοφανή αλλοτρίωση στην ταυτότητά τους. Και είναι να απορεί κάποιος πως καταφέρνουν ορισμένοι να λειτουργούν τόσο...
«Είναι ευκολότερο να διασπασθεί ένα άτομο από το να αλλάξει μια πεποίθηση» έλεγε ο Αϊνστάιν. Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αντιστέκονται στις αλλαγές και στις καινοτομίες καταναλώνοντας για αυτό ένα μέρος από...
