“Στις κρίσεις αναγκαζόμαστε να στοχαστούμε –έστω για λίγο– για τον προορισμό μας και για τα βαθύτερα αίτια που μας οδήγησαν σε αυτές. Είναι μια διαδικασία αυτογνωσίας, ατομικής και συλλογικής, πολύ επίπονη και όχι πάντα τελέσφορη.
Αν και πιο πολύ στο θάνατο ταιριάζει,
ωστόσο δίνει ομορφιά απόκοσμη, γεμάτη,
όπου της φύσης η ψυχή σε μια γλυκύτητα βαθιά
περνά και γαληνεύει
στου φθινοπώρου τα απαλά χάδια,
Έξω χιονίζει σιωπηλά
σαν κάποιος άγγελος ν’ άπλωσε τ’ άσπρα του φτερά
πάνω στη γη, που γυμνωμένη στεκόταν
από τις μεστές χάρες του καλοκαιριπώρου,
μ’ εξαντλημένα τα δώρα της ζωής
στα όντα, που κρύφτηκαν σε μέρη θαλπωρής
το κρύο για ν’ αντέξουν της απώλειας.
Αν και πιο πολύ στο θάνατο ταιριάζει,
ωστόσο δίνει ομορφιά απόκοσμη, γεμάτη,
όπου της φύσης η ψυχή σε μια γλυκύτητα βαθιά
Ο χρόνος ο αγέραστος
σκυφτός από τα βάρη του κόσμου περπατάει
και χάνεται στου μέλλοντος τις ομίχλες,
μα αφήνει πίσω του θεριά,
αυτά που γέννησε η ανθρώπινη καρδιά
στα πάθη βουτηγμένη.
Πλήξη, και γύρω χειρότερα
λήθη, και πιο πέρα
ανυπόφορη εξουσία
κι ένα νησί περιπάτων
εξορία του μυαλού.
Το σκοτάδι σάρωσε τον κόσμο,
τσάκισε με τα δόντια του
τους εύθραυστους μίσχους
της ντελικάτης ζωής της ψυχής.
Σ’ εκείνο το σπιτάκι το απόμερο
που στέγασε των παιδικών χρόνων τ’ αποθέματα
της ζωής που ευτυχισμένα έπαιζε
στου κόσμου τη μισοκρυμμένη θέα,
με καρδιοχτύπι προσμονής
για ένα σκοπό ανάμεικτο
από ψυχή και σώματα ξεστρατισμένα,
σ’ εκείνο το σπιτάκι το μοναχικό
είναι καιρός να ξαναμπώ,
Μα ξάφνου μια γλυκειά φωνή
εγέμισε τον τόπο αυτού του σκότους.
Μια οπτασία σαν αερικό εγέρθηκε απ’ το πλήθος
και έσχισε μεμιάς το πηχτό σκοτάδι,
να ανασάνουν οι καρδιές
που λίγο φως ζητούσαν.
«Είμαι του κόσμου η αθάνατη Ψυχή,
γιατί χωρίς ψυχή κανείς δεν θα υπήρχε,
Μα ο νέος κόσμος ήταν σκοτεινός,
η κατανόηση αχνόφεγγε μεσ’ από πέπλα πολυάριθμα.
Τίποτα εύκολα δεν ήταν δοσμένο
σ’ εκείνο το σκοτάδι το επικίνδυνο
που η ζωή επάσχιζε
στο πλοίο των μορφών να κρατηθεί,
ενώ τριγύρω λυσσομάναγε η θύελλα των σωμάτων,
που του ενός ο θάνατος
ζωή για τ’ άλλο ήταν.
Τα χαμόγελα της ζωής είχαν πεθάνει,
στ’ άσπρα μαλλιά οι σημασίες στέκονταν,
χωρίς όμως την πρότερη λάμψη
που τύφλωνε τη ματιά
κι έχτιζε πύργους λαθών και ψεύδους.
Η θεσμοθέτηση και μόνο της παγκόσμιας ημέρας κατάργησης των πειραμάτων σε ζώα, αποτελεί ένα αισιόδοξο μήνυμα ότι ο άνθρωπος είναι έτοιμος να κάνει ακόμη ένα βήμα απελευθέρωσης από τον αρχέγονο φόβο απέναντι στο άλλο.
Το πνεύμα των ουρανών σιγούσε,
ο βυθός των κόσμων ανέμενε,
το ύψος ύφαινε χρώματα
και το πλάτος αντηχούσε τα ξεφωνητά.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
