(Μέρος του κειμένου «Μεγάλες Ιδέες: Όμοιες λέξεις, αντίθετα οράματα»)
Αυτή η φράση απεικονίζει μια βαθιά πεποίθηση των ανθρώπων, ότι οι ίδιοι δεν έχουν ευθύνη για όσα δεινά συμβαίνουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλά ότι υπάρχει πάντοτε ένα αίτιο εξωγενές, έστω και αν αυτό δεν είναι φυσικό φαινόμενο αλλά κοινωνικό. Αυτή η τάση οφείλεται σε διάφορους λόγους, όπως στο ότι ο άνθρωπος:
O άνθρωπος, καλός ή κακός;
H θέση πού παίρνει ή ουμανιστική ηθική ότι o άνθρωπος είναι σε θέση να γνωρίζει τi είναι καλό και να ενεργεί ανάλογα με τη δύναμη των φυσικών δυνατοτήτων του και της λογικής του θα ήταν αβάσιμη, αν αλήθευε ή θεωρία σχετικά με την έμφυτη κακία τού ανθρώπου
Όσο η πελατειακή συμπεριφορά θα αποτελή συστημικό δεδομένο, τόσο το κράτος θα μένη παρασιτοφόρο και τυραννικό, έρμαιο της ανομικής ψυχής των πολιτών του. Βιώνουμε την δίνη μιας κρίσεως που κυοφορήθηκε προ πολλού. Την χαρακτηρίζουμε «δημοσιονομική», αλλά ξεπερνά τις λογιστικές συν δηλώσεις του όρου και παραπέμπει στις σχέσεις του Ρωμηού με το κράτος, για να καταλήξει στην νοοτροπία η οποία τις καθορίζει.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
