Ο δημόσιος βίος είναι το πεδίο της πολιτικής ενός ελεύθερου λαού. Το μέτρο της δημοσιότητας τι είναι το κριτήριο της ελευθερίας του. Θα σχεδιαγραφήσουμε τώρα την ιδεώδη κατάσταση: Η πολιτική ελευθερία αξιώνει, πώς αυτό που καθορίζει το πεπρωμένο όλων μας πρέπει να κοινολογείται δημοσίως.
Ο «πολιτισμός» των στρατοπέδων συγκέντρωσης
«Προφανώς, κανείς δεν θέλει να ξέρει ότι η σύγχρονη ιστορία έχει δημιουργήσει ένα καινούργιο είδος ανθρώπινων όντων – αυτό το είδος που κλείνεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους εχθρούς του και στα στρατόπεδα εγκλεισμού από τους φίλους του…» Χάνα Άρεντ
Κυριολεκτικά άφωνοι έχουν μείνει πλέον οι βιολόγοι από το μέγεθος της ρύπανσης ενώ η κυβέρνηση κάνει λόγο για τη μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή που έχει συμβεί ποτέ στη χώρα, 20 ημέρες μετά το δυστύχημα στο ορυχείο Samarco που πλημμύρισε την περιοχή με ποσότητα τοξικών αποβλήτων ίση με 25.000 πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων.
Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν βλέπει το μέλλον: «Η μόνη λύση που βλέπω είναι να εδραιωθεί ένας τρόπος ζωής που θα καταστήσει το υπάρχον σύστημα έκπτωτο».
Ο ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ, όταν λόγω των ριζοσπαστικών του θέσεων ερωτήθηκε αν στόχος του ήταν να αλλάξει τον κόσμο, απάντησε: «Ούτε κατά διάνοια.
Η Κυβέρνηση συνδιαλέγεται με το Γιουρογκρουπ για ένα νέο πρόγραμμα με βασικό επιχείρημα την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και την επιστροφή στην ανάπτυξη. Απο ότι φαίνεται έχει αποφασίσει ότι χρειάζεται ακόμη τα χρήματα των δανειστών για να τα πετύχει, παρόλο που προεκλογικά έλεγε ότι δε χρειάζεται άλλες «δόσεις». Μπορεί πραγματικά αυτό να είναι απαραίτητο προς το παρόν, αφού δε μπορεί να «κόψει» νέο χρήμα, όπως θα μπορούσε να γίνει σε ένα βαθμό, αν είχε δικό της νόμισμα.
Παρακολουθώντας ορισμένες από τις αποκαλούμενες έγκριτες δημόσιες φωνές (που επιδίδονται μια στον άκρατο λαϊκισμό και μια στον ορθολογισμό), μπορεί να εντοπιστεί – κυρίως τις τελευταίες ημέρες – μια προσπάθεια να αναδειχθεί ως κεντρικό ζήτημα, το κατά πόσο οι πολιτικές δυνάμεις και κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα, μπορούν και οφείλουν να οδηγηθούν σε μια μεγάλη εθνική συνεννόηση. Μια συνεννόηση μάλιστα, η οποία θα αποτελεί κάτι το διαφορετικό, κάτι που θα υπερβαίνει τις κοινοβουλευτικές συμμαχίες για τον σχηματισμό της αυριανής κυβέρνησης.
Δικαστική απόφαση
Ένα κολομβιανό νομικό σώμα διέταξε 11 εταιρίες να σταματήσουν τις εξορυκτικές τους δραστηριότητες σε μια έκταση 500.000 στρεμμάτων δάσους στα βορειοδυτικά της χώρας και να την επιστρέψει στις φυλές των ιθαγενών που ζούσαν εκεί προηγουμένως.
Η κυβέρνηση προγραμματίζει στο μέσον του θέρους, με την «ευκολία» των θερινών τμημάτων της Βουλής, να περάσει το σχέδιο νόμου που ανοίγει τον δρόμο στην οικοδόμηση των δασών, παραβιάζοντας μια βασική περιβαλλοντική αρχή, ότι τα δάση είναι βασικό κεφάλαιο για ζωντανή οικονομία και βιώσιμη διέξοδο της χώρας από την κρίση.
«Εβδομαδιαία επισκόπηση παραγνωρισμένων ειδήσεων επικαιρότητας που πρέπει να έχουμε πρόχειρες σε ένα συρτάρι»
(Από δημοσιεύσεις της 3ης εβδομάδας του Σεπτεμβρίου)
Αναδυόμενος θρησκευτικός ολοκληρωτισμός
«Από τους οκτώ διεκδικητές του ρεπουµπλικανικού χρίσµατος, οι τρεις _ ο τεξανός κυβερνήτης Ρικ Πέρι, η βουλευτής της Μινεσότα Μισέλ Μπάκµαν και ο βουλευτής του Τέξας Ρον Πολ _ έχουν συνδεθεί µε ένα περιθωριακό φονταµενταλιστικό κίνηµα της χριστιανικής ∆εξιάς, γνωστό µε τον νεολογισµό «dominionism» (κυριαρχισµός). Τι αξιώνουν; Την επιβολή ενός είδους χριστιανικού εθνικισµού στις Ηνωµένες Πολιτείες, µε τις βιβλικές διδαχές να διαποτίζουν όλες τις εκφάνσεις της δηµόσιας ζωής _ τις επιχειρήσεις, την κυβέρνηση, τα µέσα ενηµέρωσης, τις τέχνες, την εκπαίδευση και την οικογένεια.
«Πώς αισθάνεται ένας άνθρωπος απέναντι στην αμερικανική κυβέρνηση σήμερα; Απαντώ ότι του προξενεί μεγάλη δυσαρέσκεια ο οιοσδήποτε συσχετισμός μαζί της. Μου είναι αδύνατο, για παράδειγμα, να αναγνωρίσω το πολιτικό αυτό όργανο ως δική μου κυβέρνηση…». Πολλοί Αμερικανοί θα προσυπέγραφαν σήμερα αυτή τη φράση. Τη διατύπωσε πρώτος, το 1849, ένας συμπατριώτης τους, ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό, στο περίφημο δοκίμιό του «Πολιτική ανυπακοή»
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
