Η πληροφορική τεχνολογία έχει διεισδύσει σε όλες τις πτυχές της ιδιωτικής και της κοινωνικής μας ζωής, μεταλλάσσοντας τον σύγχρονο άνθρωπο σε «ψηφιακό πολίτη».
Μολονότι ο κυβερνοχώρος και ο Παγκόσμιος Ιστός μας παρέχουν μια φαινομενικά απεριόριστη δυνατότητα επικοινωνίας, αποθήκευσης και διακίνησης πληροφοριών, ταυτόχρονα αποτελούν έναν ανεξερεύνητο επιστημονικά και άρα αρκετά επισφαλή «τόπο» για τους χρήστες.
Η εικόνα όμως αυτή της ευημερίας ήταν επιφανειακή και περιορισμένη μόνο στις προνομιούχες τάξεις: στους ηγεμονικούς κύκλους, στους μεγάλους γαιοκτήμονες – φεουδάρχες, στους αξιωματούχους της Εκκλησίας, στους μεγάλους επιχειρηματίες του υπερπόντιου εμπορίου…. Στα λιμάνια...
Εάν τα απολυταρχικά καθεστώτα μπαίνουν στον πειρασμό να κραδαίνουν τα σπαθιά τους όταν έχουν εσωτερικά κοινωνικά προβλήματα, σκεφτείτε τί μπορεί να συμβεί με τους ηγέτες της Κίνας όταν το οικονομικό θαύμα της χώρας φθάσει στο τέλος του…
Πέρασε ένας αιώνας από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον οποίον τότε πολλοί είχαν χαρακτηρίσει «τον πόλεμο που θα έθετε τέλος σε όλους τους πολέμους». Δυστυχώς, οι πόλεμοι συνέχισαν να γίνονται. Φαίνεται ότι έχει έλθει η κατάλληλη ευκαιρία να αναρωτηθούμε το γιατί.
Η ψυχολογία, εφόσον αναζητά τη φύση της συνείδησης –το αν, δηλαδή, η συνείδηση είναι οντότητα και διάσταση της οντότητας ή παράγωγο οργάνωσης της ύλης– οφείλει να εξετάσει το θέμα και από τη σκοπιά της μελέτης της...
Το ζήτημα του πόνου, του θανάτου, του φόβου, της χωριστικότητας και της επιθυμίας παραμένουν κεντρικά σε αυτή την διαδικασία. Ο φόβος, ο πόνος και ο θάνατος έχουν μια φυσιολογικότητα – δημιουργική και διαλεκτική – όπως όμως η καταστροφή γενικότερα, σαν εξελικτικό και απελευθερωτικό συνθετικό γίγνεσθαι.
Ενώ για τη λήψη των αποφάσεων της πολιτείας από το Σύνολο υπάρχει χαμηλή εμπιστοσύνη, για την υλοποίηση των αποφάσεων αυτών ισχύει το αντίθετο.
Χωρίς αυτές τις τρεις προϋποθέσεις, δεν μπορεί ο κόσμος να πάει πολύ μακριά και, σίγουρα, δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την κρίση, αλλά μάλλον θα δημιουργήσει άλλες κρίσεις χειρότερες στο μέλλον. Ορισμένοι θα μπορούσαν, ίσως, να βρούν μια λύση για την κρίση –ή μάλλον για τον εαυτό τους– σε βάρος άλλων και μετά να εφησυχάσουν, αν και όχι για πολύ. Αλλά, αλίμονο, αν μιλάμε για τέτοια λύσηˑ τότε η επόμενη μεγαλύτερη καταστροφή ίσως δεν αργήσει.
Η σημερινή πόλη (και δυστυχώς αυτό ισχύει για τις περισσότερες ελληνικές πόλεις και όχι μόνο για την Αθήνα) έχουν υποστεί μια πρωτοφανή αλλοτρίωση στην ταυτότητά τους. Και είναι να απορεί κάποιος πως καταφέρνουν ορισμένοι να λειτουργούν τόσο...
«Είναι ευκολότερο να διασπασθεί ένα άτομο από το να αλλάξει μια πεποίθηση» έλεγε ο Αϊνστάιν. Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αντιστέκονται στις αλλαγές και στις καινοτομίες καταναλώνοντας για αυτό ένα μέρος από...
