Στις μέρες μας παρατηρούμε την αποκάλυψη των πολιτικών σε παγκόσμια κλίμακα στο πεδίο της ωμής δύναμης που είναι και αυτό πεδίο της πολιτικής. Πέρα από τα λόγια και τα προσχήματα, έχουμε πια φθάσει σε μια εποχή που η πολιτική έχει παραδοθεί τελείως στην απληστία και τα ένστικτα.
Κάθε γνώση είναι δύναμη και η δύναμη είναι ουδέτερη, το πρόσημό της εξαρτάται από τους δικούς μας σκοπούς που τη χρησιμοποιούμε.
Η τεχνολογία είναι η εφαρμογή των επιστημονικών γνώσεων και, επομένως, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την επιστήμη. Το θεωρητικό όμως βάρος και την σε κάποιο βάθος κατανόηση του κόσμου φέρει η επιστήμη.
Το “θαύμα” του δυτικού κυρίως πολιτισμού είναι η τεχνολογία με τις ανέσεις που παρέχει στον άνθρωπο αλλά και τα μέσα καταστροφής του.
Στη δημοκρατία έχουμε αναφερθεί συχνά, αλλά καθόλου στην έννοια του διαλόγου που είναι στοιχείο της δημοκρατίας. Πολύς λόγος γίνεται για τον διάλογο, αλλά αυτός ο λόγος είναι παραπειστικός και αγνοεί επιδεικτικά τις προφανείς πραγματικότητες της ζωής αλλά και της εποχής μας.
Η οικογένεια χρησιμοποιήθηκε ως έννοια από τον πολιτικό λόγο συχνά με σκοπό τη χειραγώγηση των ανθρώπων και τον εγκλωβισμό τους σε περιορισμένης υφής ρόλους, είτε για να αποτραπεί η ενασχόλησή τους με τα κοινά, είτε για να προσεγγιστούν συναισθηματικά και να επηρεαστούν πολιτικά.
Ενώ για τη λήψη των αποφάσεων της πολιτείας από το Σύνολο υπάρχει χαμηλή εμπιστοσύνη, για την υλοποίηση των αποφάσεων αυτών ισχύει το αντίθετο.
Η οικογένεια ως περίκλειστη εγωιστική κοινότητα και η αδιαφορία για τον κόσμο. Αυτό είναι ένα στοιχείο που ελάχιστοι άνθρωποι θεωρούν προβληματικό, αν και θα έπρεπε να το θεωρούν τέτοιο.
Όταν μια εποχή και ένας πολιτισμός παρέρχονται, όλα τίθενται εν αμφιβόλω εν μέσω κρίσης. Δυστυχώς, δεν διαθέτουμε σαν νοήμονα όντα ακόμη τόση σοφία ώστε να κατανοήσουμε σε βάθος την ουσία, το νόημα και τη χρησιμότητα του κάθε πράγματος,
Εδώ τίθεται και το βασικό ερώτημα: Αν είμαι ελεύθερος, τότε μπορώ να επιλέξω τη σκλαβιά σαν έκφραση της ελευθερίας αυτής; Ναι, μπορεί να την επιλέξει κανείς σαν άτομο, αλλά αυτό αναπόφευκτα θα κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις δυσαρμονίας και αυτοκαταστροφής της επιλογής του,
Η σημερινή παγκόσμια κατάσταση δεν αφήνει πλέον περιθώρια για αμφιβολίες και αυταπάτες ελπίδων για έναν κόσμο ειρήνης και δημιουργικής ζωής.
Είναι η εποχή μας τέτοια που οι περισσότεροι θα πρέπει να σκεφθούμε τι αποστάγματα εμπειρίας μπορούμε να βγάλουμε από τις καταστροφικές κρίσεις σαν την σημερινή. Και θα πρέπει να προσπαθούμε να είναι αποστάγματα σοφίας και όχι επιδείνωσης των λαθών.
Οι όροι Χειραγώγηση ( άγω από το χέρι) και Χειραφέτηση ( αφήνω το χέρι ) δηλώνουν δυο διαμετρικά αντίθετες πράξεις. Στη χειραγώγηση ο πολίτης οδηγείται με τα μάτια και το μυαλό όχι τα δικά του αλλά κάποιου τρίτου, ενώ στη χειραφέτηση αφήνεται από αυτή την βοήθεια / εξάρτηση για να πορευθεί με τα δικά του μάτια και μυαλό.
Το κείμενο που ακολουθεί, προτείνουμε να διαβαστεί μαζί με το «Η νέα γενιά των περιπλανώμενων και τα αερόφυτα». Στόχος των κειμένων αυτών είναι να δείξουν ότι ο σύγχρονος κουλτουραλισμός (culturalism), ή αλλιώς μεταμοντέρνα «πολιτισμικότητα», είναι μια αλαζονική, μη διαλεκτική, πολεμική επίδειξη πολυπολιτισμού (multiculture).
Σε μια από τις διασημότερες αλληγορίες από καταβολής κόσμου, της σπηλιάς του Πλάτωνα, οι άνθρωποι ζουν φυλακισμένοι και αλυσοδεμένοι σε μια σπηλιά και το μόνο που βλέπουν είναι οι σκιές των αντικειμένων, που από το φως μιας φωτιάς που σιγοκαίει πίσω τους προβάλλονται στον τοίχο της σπηλιάς.
Στο βάθος όλων των αναζητήσεων του ανθρώπου υπάρχει σαν ένα από τα έσχατα οράματα η Ειρήνη. Όμως αυτή για τον άνθρωπο είναι ένα όραμα πολύ συγκεχυμένο, το οποίο στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων περιορίζεται και ταυτίζεται αποκλειστικά με την απουσία πολεμικών συγκρούσεων.
Πολλοί νέοι άνθρωποι φαντάζονται τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο σαν μια αυριανή Παγγαία που θα οδηγήσει τον άνθρωπο σε μια προ Βαβέλ εποχή. Ένας καθολικός μετασχηματισμός που θα αλλάξει ριζικά την ανθρωπότητα με αποτέλεσμα μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας και κατανόησης.
Όπως, λοιπόν, ξεδιπλώνεται η αλυσίδα των γεγονότων που προκύπτουν από τα υπάρχοντα στοιχεία, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι υπήρχε μία εμπαθής διαμάχη όπου χρησιμοποιήθηκαν από το μέρος των εχθρών του Ρουσσώ όλα τα μέσα για να τον συντρίψουν, χωρίς να φαίνονται.
Όλοι συμφωνούν πως ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ ήταν ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές της σύγχρονης ιστορίας, αλλά, ταυτόχρονα, έχει επιπόλαια απαξιωθεί για τον ευαίσθητο χαρακτήρα του που κατά τη γνώμη πολλών έφθανε σε υστερική υπερβολή ή ακόμη και “τρέλλα” και για το ότι άφησε τα πέντε νεογέννητα παιδιά του στο ορφανοτροφείο.
Η θέση της διανόησης ως κοινωνικού σώματος στο σχήμα των πραγμάτων του σύγχρονου κόσμου είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος της ασαφής έως επιβλαβής. Γενικά, ο ατομισμός είναι αυτός που διαστρεβλώνει τη θέση αυτή αποξενώνοντάς την από την ανάγκη των ανθρώπων και μερικές φορές καθιστώντας την επιβλαβή.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
