Κάθε τοπική κοινωνία, στο πλαίσιο της συστημικής ολοκλήρωσής της στο παγκοσμιοποιημένο γίγνεσθαι, οφείλει να λειτουργεί με όρους υπευθυνότητας και αλληλεγγύης τόσο κινηματικά όσο και επιχειρησιακά Αυτή η αλληλεγγύη θα πρέπει να φθάνει βέβαια όχι μόνο στη λογική μιας βοήθειας, μιας αρωγής, με όρους υλικών προϊόντων, αλλά πρέπει να φθάνει και σε επίπεδο θεσμών.
Μεγάλο πρόβλημα γεννιέται από το γεγονός ότι προτάσσονται υπερβολικά ορισμένα εθνολογικά, θρησκευτικά ή πολιτισμικά χαρακτηριστικά εις βάρος του γεγονότος της κοινής ιδιότητας του ανθρώπου, ή μιλώντας διαφορετικά, του όντος που μερίζεται τη ζωή αυτοσυνείδητα. Έτσι, αντί να θεωρείται ως θεμέλιο της κοινωνίας η κοινή ανθρώπινη ιδιότητα και η κοινότητα, θεωρείται ως βάση και εγκαθιδρύεται ο φονταμενταλισμός και ο ρατσισμός.
Η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών εναντίον του Ρατσισμού κατέληξε σε φιάσκο μετά την απόφαση των δυτικών χωρών να μη συμμετάσχουν ή να αποχωρήσουν –σε ένδειξη συμπαράστασης προς το Ισραήλ- μετά τις ακραίες δηλώσεις του Ιρανού Προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ.
Η επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου στην Ευρώπη πήρε τη μορφή περιοδείας ενός ροκ σταρ από πλειάδα μέσων ενημέρωσης που –όπως είθισται- ασχολήθηκαν περισσότερο με την εικόνα του, παρά με την πολιτική του.
Πέρα από τον εμφανή ρόλο των λόμπι, πέρα από την τεχνοκρατική στελέχωση και επίσης σ’ ένα βαθμό την στελέχωση από πρόσωπα της κυβέρνησης του Κλίντον, πέρα από την κομφορμιστική συνέχεια οφείλουμε να δούμε και κάποιες θετικές πλευρές και δυνατότητες (που θα δοκιμαστούν σε μήκος χρόνου από τις συνθήκες) σχετικά με το πρότυπο και το σχεδιασμό διακυβέρνησης των ΗΠΑ από τον Μπαράκ Ομπάμα.
Η απογοήτευση και οι προειδοποιήσεις κυριάρχησαν στην πρόσφατη Σύνοδο της Αφρικανικής Ένωσης στην Αιθιοπία. Χαρακτηριστική ήταν η δραματική προειδοποίηση την οποία απηύθυνε προς τους Αφρικανούς ηγέτες ο Πρωθυπουργός της Αιθιοπίας Μελές Ζενάουι, σύμφωνα με τον οποίο τα μισά και πλέον κράτη της ηπείρου κινδυνεύουν να «αποτύχουν» ή να χαρακτηριστούν ως «αποτυχημένα κράτη» (failed states), εάν εντός της επόμενης δεκαετίας δεν καταφέρουν να αντιμετωπίσουν την παγκόσμια οικονομική κρίση και τις κλιματικές αλλαγές.
Έγινε γνωστό από τα ΜΜΕ ότι μέσω του ελληνικού λιμανιού του Αστακού στην Αιτωλοακαρνανία επρόκειτο να γίνει μεταφορά πυρομαχικών από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ και μάλιστα σε αυτή την δύσκολη περίοδο πολέμου ανάμεσα στους Παλαιστίνιους και το Ισραήλ.
Καθώς οι Υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. συναντώνται στην Πράγα, η Διεθνής Αμνηστία τους παροτρύνει να καταβάλουν κάθε προσπάθεια να πιέσουν το Ισραήλ να θέσει τέρμα στις αδιάκριτες επιθέσεις του εναντίον αμάχων στη Λωρίδα της Γάζας και να επιτρέψει την ανθρωπιστική πρόσβαση στην περιοχή, που είναι πολύ αναγκαία.
Ένα από τα δύσκολα θέματα που πρέπει πλέον να προσεγγιστούν με έναν πιο καθαρό τρόπο στις διεθνείς σχέσεις είναι η αντιμετώπιση της Ρωσίας υπό τους Πούτιν και Μεντβέντεφ.
Φαίνεται πώς είναι στην μοίρα των Μπους να τους διαδέχονται Κλίντον, ή λιγότερο και περισσότερο Κλίντον όπως και να ‘χει. Υπάρχει βέβαια ένα ασαφές θέμα πλέον καθώς βλέπουμε ότι κατ’ ουσίαν όλη η κυβερνητική γκάμα του Ομπάμα στελεχώνεται με πρόσωπα της περιόδου Κλίντον.
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι δεν αρκεί μια νέα σημειολογική πολιτική ηγεσία πια όπως θα αρκούσε στην περίοδο Ρούσβελτ για να αλλάξει το τοπίο. Δεν αρκεί. Ο λόγος πρωταρχικά είναι ότι επειδή ακριβώς έχει υπάρξει μια βαθιά συστημική εμπέδωση στην διακυβέρνηση αυτή η συστημική εμπέδωση και παγίωση, είναι απολύτως αποκλίνουσα στον συσχετισμό σε επίπεδο κοινωνίας, όταν μάλιστα η κοινωνία δεν έχει συστηματοποιήσει το αίτημα της αλλαγής αλλά το εκφράζει απαξιωτικά ως προς την «οκταετία Μπους», μια οκταετία που προέκυψε από μια ισχυρή στήριξη εκλογικού σώματος παρά τις δύο νοθείες της Φλόριντα και του Οχάιο.
Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών αναγόρευσε με την Απόφαση Α/61/L22 το έτος 2009 ως Διεθνές Ετος Συμφιλίωσης, “αναγνωρίζοντας ότι η διαδικασίες συμφιλίωσης είναι ιδιαιτέρως αναγκαίες και επείγουσες σε χώρες και περιοχές του κόσμου που έχουν δοκιμαστεί ή δοκιμάζονται από καταστάσεις συγκρούσεων που ταλανίζουν και διαιρούν τις κοινωνίες σε διάφορες όψεις, εσωτερικές, εθνικές και διεθνείς.
Η εσωτερική πρόσληψη του πνεύματος της ειρήνης είναι υπόθεση του καθενός· έχει προσωπικές και ομαδικές διαστάσεις. Η εμφάνιση μιας σύγκρουσης μεταξύ της προσωπικής και ομαδικής συμμετοχικότητας στα πράγματα είναι θεμελιακά βασισμένη στην πλάνη. Μπορούμε να αρχίσουμε από αυτό το σημείο για να αλλάξουμε τη στάση μας απέναντι στα γεγονότα.
Η απαγόρευση των βασανιστηρίων και της σκληρής, απάνθρωπης και ταπεινωτικής μεταχείρισης – το πλέον οικουμενικά αποδεκτό ανθρώπινο δικαίωμα – υπονομεύεται.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
