Μετά από τη νεωτερική φάση της ιατρικής και των βιολογικών επιστημών, με τις οποίες εισήλθαμε στο πιο λειτουργικό πεδίο του σώματος, ένας βασικός στοχαστής του νέου κόσμου συνέθετε γνωσιακά και λειτουργικά τις παραδοσιακές κουλτούρες και το νεωτερικό πνεύμα της Ανατολής και της Δύσης.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την αναγέννηση της πολιτικής είναι η ταύτιση του προσώπου με την εξουσία, με αποκλεισμό του «άλλου», και με γραφειοκρατική – θεσμική προστασία της εξουσίας και του αυταρχισμού της, που απο-προσωποποιεί πολίτες και ιδέες.[1]
Είναι πιθανό οι εξελίξεις να δικαιώσουν τον χαρακτηρισμό της Ελλάδας ως της μοιραίας χώρας για την παγκοσμιοποίηση. Βρισκόμαστε σε κρίση, με μια θέση στην εγγύς Ανατολή και δεν είμαστε και οι καλύτερα εφοδιασμένοι -όπως, επίσης, η νέα γενιά- με κλασικές αξίες και κουλτούρα που να μπορεί να σχεδιάσει αξονικά -για να χρησιμοποιήσουμε τους όρους του Γιάσπερς και του Μάμφορντ- προοπτικές για το μέλλον και να μοχλεύσει αξονικά την ίδια την ιστορία.
Πλήξη, και γύρω χειρότερα
λήθη, και πιο πέρα
ανυπόφορη εξουσία
κι ένα νησί περιπάτων
εξορία του μυαλού.
πό μια ευρύτερη έννοια, μπορούμε να πούμε ότι ο υπερβολικός πλούτος, το όνομα, η διασημότητα ή το φονταμενταλιστικό πρωτόκολλο και ένα σωρό άλλα πράγματα είναι κοινωνικές, πολιτισμικές, οικονομικές και πολιτικές ασθένειες.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
