Έξω χιονίζει σιωπηλά
σαν κάποιος άγγελος ν’ άπλωσε τ’ άσπρα του φτερά
πάνω στη γη, που γυμνωμένη στεκόταν
από τις μεστές χάρες του καλοκαιριπώρου,
μ’ εξαντλημένα τα δώρα της ζωής
στα όντα, που κρύφτηκαν σε μέρη θαλπωρής
το κρύο για ν’ αντέξουν της απώλειας.