(2ο μέρος του άρθρου «Η έννοια της αδελφοσύνης») Έχοντας κάπως αναλύσει τι δεν είναι αδελφοσύνη, φθάνουμε στο σημείο όπου αναγκαστικά προκύπτει και ένα περαιτέρω πρόβλημα εννοιακής ερμηνείας της αδελφοσύνης. Σαν μεγάλη Ιδέα δεν...
Η αδελφοσύνη είναι μία Ιδέα που αποτέλεσε την έμπνευση ή τη βάση για έμπνευση όλων των οραματιστών ανά τους αιώνες. Και αποτελεί πραγματικά αυτή τη βάση ανιδιοτέλειας που έλειπε και λείπει σχεδόν ολότελα από...
Ενδιαφέρουσα εποχή η σημερινή, και το εννοώ με την χειρότερη έννοια. Είμαστε αντιμέτωποι όχι με μια αλλά με δυο κρίσεις, καθεμία από τις οποίες θα μπορούσε να οδηγήσει σε παγκόσμια καταστροφή.
Παρ’ όλο που κάποιο είδος προτύπου πάντοτε ρυθμίζει την ανθρώπινη ζωή, ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει και να αποδεχθεί ότι αυτά τα πρότυπα επηρεάζουν τον τρόπο που σκέπτεται και επιλέγει αλλά και αντίστροφα ο τρόπος της αντίληψής του επηρεάζει το είδος των προτύπων που επιλέγει.
ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ της γενικευμένης χρεοκοπίας έγινε πολύς λόγος για την ανάγκη μιας σημερινής «σεισάχθειας», κατά τα πρότυπα των μεταρρυθμίσεων του Αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα, όταν στις αρχές του 6ου π.Χ. διαγράφηκαν τα χρέη και απαγορεύτηκε εφεξής η υποδούλωση των ανθρώπων ένεκα χρεών. Αυτό όμως που δεν συζητήθηκε ήταν το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου έγιναν αυτές οι μεταρρυθμίσεις, καθώς επίσης το σύνολο των μεταρρυθμίσεων αυτών. Χωρίς αυτό το ευρύτερο πλαίσιο, η «σεισάχθεια» μένει μετέωρη, όπως πολλά πράγματα στην Ελλάδα, ακόμη και η ίδια η χώρα.
«Από αμέλεια του νου καταβροχθίζουμε ο ένας τον άλλον.»[1], Εμπεδοκλής ο Ακραγαντίνος Η συζήτηση του κατά πόσο ένας νόμος ικανοποιεί μια πραγματική ανάγκη επανέρχεται περιοδικά στην επικαιρότητα. Η “επιτυχία” ενός νόμου σχετίζεται με αρκετούς παράγοντες,...
Ο άνθρωπος είναι εκείνη η μορφή ζωής που βιώνει συνεχώς -ως ελλειμματική- τη σχέση του με τον εαυτό του, με το Είναι, τη ζωή και το περιβάλλον. Ένα μέρος του ερεθίσματος της αντίληψης αυτής...
Οι φιλελεύθεροι εξακολουθούν να αντιλαμβάνονται την επιχειρηματικότητα ωσάν αυτή να ασκείται σε ανθρώπινο κενό. Χαρακτηριστική φιλελεύθερη αντιμετώπιση απέναντι στην επιχείρηση που καταρρέει είναι το: «ας πρόσεχε». Αν όμως ακολουθήσουμε όλοι αυτή τη «λογική» τότε...
Στην κρίσιμη εποχή που διανύουμε, παγκόσμια και όχι μόνον εθνικά, παρά τη θεσμική ανάπτυξη της «δημοκρατίας» και την τεχνολογική πρόοδο του πολιτισμού μας ανακαλύπτουμε πως υπάρχει τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας και στροφή προς τον ολοκληρωτισμό,...
Για άλλη μια φορά, φαίνεται πως βαδίζουμε προς μια έκρηξη βαρβαρότητας. Το μέγεθος αυτής της καταστροφικής έκρηξης θα είναι ανάλογο της έντασης με την οποία πυροδοτούμε το πρότυπο του ανταγωνισμού. Η καθήλωσή μας σε...
Οι αγροοικολογικές μέθοδοι γεωργίας και όχι η εξάρτηση από ακριβούς και μη διατηρήσιμους σπόρους, παρέχουν μια βιώσιμη λύση για τις διατροφικές ανάγκες της Αφρικής, σύμφωνα με το έγκυρο ινστιτούτο Worldwatch.
Η πρόσφατη αναφορά του ινστιτούτου παρουσιάζει το πως η προσέγγιση της Πράσινης επανάστασης με τα ακριβά λιπάσματα και σπόρους έχει αποτύχει και πρέπει να αντικατασταθεί με προγράμματα που να προλαμβάνει την απώλεια τροφίμων που πετιούνται στα σκουπίδια, να προωθούν την δημιουργία δομών για την αντιμετώπιση της αλλαγής του κλίματος, και την ενίσχυση της αστικής γεωργίας.
«Εβδομαδιαία επισκόπηση παραγνωρισμένων ειδήσεων επικαιρότητας που πρέπει να έχουμε πρόχειρες σε ένα συρτάρι»
(Από δημοσιεύσεις της 4ης εβδομάδας του Φεβρουαρίου 2012)
«Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη κρύβουν ένα στιλέτο πίσω από το χαμόγελό τους»
Σε εποχές κρίσης, έρχεται στην επιφάνεια ο φόβος του θανάτου, που εξορίζουμε στο ασυνείδητο στις εποχές «αφθονίας» και «ομαλότητας». Μολονότι είναι πάντα παρών μέσα μας, εμείς προτιμούμε να τον αφήνουμε να λαγοκοιμάται, παρά να...
Οι συμφωνίες μεταξύ των λεγόμενων «κοινωνικών εταίρων» δεν περιλαμβάνονται στην ελευθερία της αγοράς; Δεν θα έπρεπε να είναι ελεύθερα τα μέρη να ρυθμίζουν τις μεταξύ τους σχέσεις; Κατά τη γνώμη μου, οι συμφωνίες μεταξύ...
Πολεμικές αποζημιώσεις και γερμανική αναξιοπιστία
«Η Γερμανία απαίτησε να εφαρμοστεί η αρχή της ετεροδικίας, με την αιτιολογία ότι είναι κυρίαρχο κράτος και δεν πρέπει δικαστήρια άλλων χωρών να αποφασίζουν εναντίον του γερμανικού κράτους – ούτε καν για προβλήματα που προέκυψαν από τα φρικτά εγκλήματα των γερμανών ναζί στις διάφορες χώρες που κυριολεκτικά τις κατέστρεψαν.
Το όνειρο χρειαζόταν έναν καθρέφτη.
Μα αυτός είχε ραγίσματα εδώ κι εκεί.
Σκιές βούταγαν μέσα στο φως απ’ τις ρωγμές
και το μόνο πούξεραν ήταν αυτό:
πως όλα ύπαρξη είναι.
Το απίθανο είναι το «νετρόνιο» της ιστορίας, αυτή η κρισιμότητα που διαπερνάει ολότελα την ανθρώπινη φύση και τις μαζικές της αιχμές. Κι, όμως, ποτέ δεν γίνεται συνειδητό το απίθανο στην πορεία της πραγμάτωσής του, όσο η συνείδησή μας είναι αλλοτριωμένη από την καθημερινότητα. [1]
Ο τρόπος που συμπεριφέρονται η Μέρκελ, ο Σαρκοζί κι όσοι τους ακολουθούν πιστά στην εγκαθίδρυση της σιδηράς αυτοκρατορίας της Πίστης (της τραπεζικής, φυσικά) στην Ευρώπη δεν είναι απλά καταστροφικός. Είναι και αυτοκαταστροφικός. Χαρακτηρίζεται από έλλειψη...
Η απουσία της σκέψης οδηγεί σε απουσία του ανθρώπου. Αν όμως δεχτούμε τη σκέψη ως το Σημείο του ανθρώπου, τότε πρέπει να δεχτούμε την παιδεία ως τη μύηση του ανθρώπου στον Εαυτό του και την ειδοποιό σχέση του με τον κόσμο.
To παρόν δοκίμιο αποτελεί συμβολή του Σόλωνα στη δημόσια συζήτηση που διεξάγεται στην πατρίδα μας για το μέλλον της. Θα δημοσιεύεται σταδιακά με επιμέρους αυτοτελή άρθρα. 1.Ελλάδα: νέος αφελής «εκλεκτός»; 2.Ελλάδα: τέσσερις άξονες προσαρμογής...
Έχουμε εκπαιδευτεί από πολύ μικρή ηλικία να κοιτάμε “έξω” από μας. Μαζεύουμε εικόνες από την οικογένεια μας, την φύση, την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Μαζεύουμε εικόνες από ανθρώπους, αγαπημένους και μη, εικόνες από αντικείμενα.
Είναι φανερό πλέον ότι ο άνθρωπος που προσδιορίζεται ή, μάλλον, οριοθετείται αποκλειστικά από την εργασία του, από τη σχέση του με το σπίτι του και την οικογένειά του, από τον πλούτο του και από την δημοτικότητά του είναι ένας άνθρωπος τελείως ανεπαρκής για τα νέα παγκόσμια δεδομένα που απαιτούν λύσεις συνεργατικών και ολιστικών προσεγγίσεων.
Θα επιχειρήσουμε στο παρόν άρθρο να δώσουμε μόνον την εικόνα τού κατά την άποψή μας βασικού προβλήματος, χωρίς αναλυτικότητα των επιμέρους μορφών της ισότητας όπως διαμορφώνονται με τις σημερινές αντιλήψεις.
Ο άνθρωπος εκ των πραγμάτων αδυνατεί να είναι αθάνατος και, ταυτόχρονα, για λόγους ηθικής και κοινωνικής συνοχής η όποια σωματική ταυτοποίηση και χρονική του διάρκεια δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να είναι εξουσιαστικά ανεμπόδιστη...
