Αν και πιο πολύ στο θάνατο ταιριάζει,
ωστόσο δίνει ομορφιά απόκοσμη, γεμάτη,
όπου της φύσης η ψυχή σε μια γλυκύτητα βαθιά
περνά και γαληνεύει
στου φθινοπώρου τα απαλά χάδια,
Έξω χιονίζει σιωπηλά
σαν κάποιος άγγελος ν’ άπλωσε τ’ άσπρα του φτερά
πάνω στη γη, που γυμνωμένη στεκόταν
από τις μεστές χάρες του καλοκαιριπώρου,
μ’ εξαντλημένα τα δώρα της ζωής
στα όντα, που κρύφτηκαν σε μέρη θαλπωρής
το κρύο για ν’ αντέξουν της απώλειας.
Αν και πιο πολύ στο θάνατο ταιριάζει,
ωστόσο δίνει ομορφιά απόκοσμη, γεμάτη,
όπου της φύσης η ψυχή σε μια γλυκύτητα βαθιά
Κείτονται ξεχασμένα,
άλλοτε χρήσιμα και αγοραστά,
χωρίς σημαίες,
μνήματα
μιας καθημερινότητας,
σύνορα λήθης,
ριγμένα
στις ομορφιές όπου οργιάζει η φύση.
Σ’ εκείνο το σπιτάκι το απόμερο
που στέγασε των παιδικών χρόνων τ’ αποθέματα
της ζωής που ευτυχισμένα έπαιζε
στου κόσμου τη μισοκρυμμένη θέα,
με καρδιοχτύπι προσμονής
για ένα σκοπό ανάμεικτο
από ψυχή και σώματα ξεστρατισμένα,
σ’ εκείνο το σπιτάκι το μοναχικό
είναι καιρός να ξαναμπώ,
Μα ξάφνου μια γλυκειά φωνή
εγέμισε τον τόπο αυτού του σκότους.
Μια οπτασία σαν αερικό εγέρθηκε απ’ το πλήθος
και έσχισε μεμιάς το πηχτό σκοτάδι,
να ανασάνουν οι καρδιές
που λίγο φως ζητούσαν.
«Είμαι του κόσμου η αθάνατη Ψυχή,
γιατί χωρίς ψυχή κανείς δεν θα υπήρχε,
Μα ο νέος κόσμος ήταν σκοτεινός,
η κατανόηση αχνόφεγγε μεσ’ από πέπλα πολυάριθμα.
Τίποτα εύκολα δεν ήταν δοσμένο
σ’ εκείνο το σκοτάδι το επικίνδυνο
που η ζωή επάσχιζε
στο πλοίο των μορφών να κρατηθεί,
ενώ τριγύρω λυσσομάναγε η θύελλα των σωμάτων,
που του ενός ο θάνατος
ζωή για τ’ άλλο ήταν.
Του Θορώ εμπειρία
πλάσμα της Ουώλντεν
με την ευλογία του Θεού
κάτοικος των ουρανών
σιτευτής και θεριστής στης χαράς τις τροχιές
γεμάτος διηγήματα
απ΄τα τσαμπιά του αυγουστιάτικου αμπελιού
Η θεσμοθέτηση και μόνο της παγκόσμιας ημέρας κατάργησης των πειραμάτων σε ζώα, αποτελεί ένα αισιόδοξο μήνυμα ότι ο άνθρωπος είναι έτοιμος να κάνει ακόμη ένα βήμα απελευθέρωσης από τον αρχέγονο φόβο απέναντι στο άλλο.
Το πνεύμα των ουρανών σιγούσε,
ο βυθός των κόσμων ανέμενε,
το ύψος ύφαινε χρώματα
και το πλάτος αντηχούσε τα ξεφωνητά.
Εκεί, στου αγρού την άκρη την ηλιόλουστη,
οι ανεμώνες της νεότητας ξεκουράζονται.
Το μήνυμα πια της αρχής της νέας ακούστηκε.
Τα μάτια της καρδιάς είδαν τον ήχο
και αναγάλλιασαν στις φωτεινές ακτίνες τ’ ουρανού
που χόρευαν σε κύματα πυρός
κι εκστατικά τα σύμπαντα
αντίκρυζαν το μέλλον.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
