Είμαι ένας από τους πολλούς που προσυπέγραψαν τη διακήρυξη της 24ης Ιουλίου 2008 και πιστεύω ότι πράγματι «Είναι ώρα ευθύνης για τους Έλληνες πολίτες. Είναι ώρα για μια ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος».
Ως πρώτο συμπέρασμα, παρατηρώντας τις κρίσεις και τις μεταπτώσεις των κρίσεων και την ποικιλία τους που άρχισε να ξεσπάει δραματικά από το καλοκαίρι και επεκτάθηκε στο φθινόπωρο του 2008, μπορεί να πει κανείς ότι όλες οι κρίσεις τελικά μοιάζουν με του ’29. Διαφέρουν όμως και αποκτούν δικά τους χαρακτηριστικά από τρείς βασικούς παράγοντες:
Α. Πρώτον από τα μέτρα που παίρνονται.
Β. Δεύτερον, από τη διακύμανση, τα στοιχεία και τον έλεγχο των ψυχολογικών αντιδράσεων.
Γ. Τρίτον από τις διαφοροποιημένες αντοχές και τις αλληλεπιδράσεις με την πραγματική οικονομία.
Η βασική επιφυλακτικότητα απέναντι στην διαμόρφωση του πολιτικού γίγνεσθαι της Αμερικής είναι ότι παρά την οποιαδήποτε συμβολική εκλογή στο όνομα της αλλαγής, είναι τέτοια η εσωτερική δυναμική του συστήματος που αυτό λειτουργεί ως Λερναία Ύδρα ικανή να χρησιμοποιεί την οποιαδήποτε ηγεσία
Τελικά η πολυθρύλητη συνάντηση των G20 ως ένα ορόσημο στήριξης και ανασυγκρότησης των οικονομιών και των αγορών φαίνεται υπερβολικά φτωχή, και η φτωχικότητά της ξεκινάει από την συστημική μονοκαλλιέργεια της πολιτικής που διαπλέκεται με την αγορά και που δεν μπορεί να απελευθερώσει τις δημιουργικές της δυνάμεις.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
