Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε στους καιρούς της κρίσης; Στη δυνατότητα μιας «μεταμόρφωσης», απαντάει ο Εντγκάρ Μορέν. Όταν ένα σύστημα είναι ανίκανο να θεραπεύσει τα ζωτικά του προβλήματα φθείρεται, διαλύεται ή καταφέρνει να δημιουργήσει...
Η διάλεξη «Ανατομία Ήθους & Πολιτικής», είναι η δεύτερη εκ των τριών, που έδωσε ο Καθηγητής Θεοδόσης Π. Τάσιος, η οποία αφορά σε μια σειρά ομιλιών του Κύκλου «Φιλοσοφία & Κοινωνία», στα πλαίσια του προγράμματος Megaron Plus του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών
Είμαι ένας από τους πολλούς που προσυπέγραψαν τη διακήρυξη της 24ης Ιουλίου 2008 και πιστεύω ότι πράγματι «Είναι ώρα ευθύνης για τους Έλληνες πολίτες. Είναι ώρα για μια ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος».
Παρατηρώντας τον κύκλο των εξελίξεων που ξεκίνησε με το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα μπορούμε να πούμε ότι σηματοδοτήθηκε από μια νέα φάση, διαπραγματευτική αρχικά, του Μεσανατολικού με τις διαπραγματεύσεις του Καμπ Ντέιβιντ. Στην συνέχεια σηματοδοτήθηκε από την ανάπτυξη του νέο – συντηρητισμού και του νέο – «φιλελευθερισμού» αρχικά στη χούντα του Πινοσέτ και ύστερα στις αναπτυγμένες οικονομίες των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας πρωταρχικά με τους Ρήγκαν και Θάτσερ.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος μέσα από τον οποίο η ηθική επανέρχεται στο προσκήνιο, αποκτώντας μια υποστηρικτική προσέγγιση, στη λογική της συστημικής αναγκαιότητας και εκτίμησης της έλλειψής της. Η έννοια της ηθικής είναι θεμελιωδώς...
Τελικά η πολυθρύλητη συνάντηση των G20 ως ένα ορόσημο στήριξης και ανασυγκρότησης των οικονομιών και των αγορών φαίνεται υπερβολικά φτωχή, και η φτωχικότητά της ξεκινάει από την συστημική μονοκαλλιέργεια της πολιτικής που διαπλέκεται με την αγορά και που δεν μπορεί να απελευθερώσει τις δημιουργικές της δυνάμεις.
Εσωτερικότητα και Επικοινωνία.
Το μεγάλο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή αποτυπώνεται στη συνείδηση και στο ότι η συνείδηση την κάνει να είναι επικοινωνιακή και συνάμα εσωτερική.
Αντιμέτωποι με τον Συστημικό Ολοκληρωτισμό Η βάση του κακού έχει δύο πόλους: τον συστημικό πόλο και τον χαρακτηριολογικό ή υποκειμενικό πόλο – τον υποκειμενικό, δηλαδή, και τον συστημικό χαρακτήρα. Πάνω σε αυτήν τη διπολικότητα...
Με αφορμή τις Αμερικάνικες εκλογές και τα debates που στήνονται στο επίπεδο ενός επιφανειακού καθωσπρεπισμού μέσα από τον οποίο δεν αναδεικνύεται το επίπεδο της σκέψης, της γνώσης και των ιδεών αλλά ένα επικοινωνιακό ύφος, κατ’ επίφασην πολιτισμένου, χρειάζεται ξανά και είναι ακριβές να ειπωθεί ότι το επίκεντρο στην επίκαιρη πολιτική ζωή, δεν βρίσκεται στη σκέψη αλλά στην εικόνα.
Για ένα ζώο, τη σημαντικότερη αξία έχουν η διατροφή του, η αναπαραγωγή του και ο ορίζοντας επιβίωσής του. Ο άνθρωπος έχει προσθέσει πάνω σε αυτά το “θέατρο του εγώ” στο οποίο είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής και γύρω από τον οποίο περιστρέφεται ο κόσμος – γίνεται νάρκισσος.
Βρισκόμαστε, συνεχώς, μπροστά σε διενέξεις και συγκρούσεις. Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της Αιγύπτου, για παράδειγμα, μεταξύ διαδηλωτών και υποστηρικτών του καθεστώτος Μουμπάρακ για το μέλλον της χώρας αποτελούν μέρος της ανατροφοδοτούμενης συγκρουσιακότητας του ανθρώπου....
Το πνευματικό πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου ανήκει σε εκείνα τα θέματα που είναι τόσο δεμένα με το παρόν ώστε δεν μπορούμε να τα αξιολογήσουμε απόλυτα. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι μια πρόσφατη μορφή ανθρώπου το σύγχρονο πρόβλημα είναι...
Στην Παλαιά Διαθήκη στην αρχή της Γένεσης συναντάμε το γνωστό εδάφιο που μόλις ο Θεός έχει δημιουργήσει τον άνθρωπο και του δίνει την ευλογία του λέγοντας: «Να αυξάνεσθε και να πολλαπλασιαζόσαστε,
