Εγκώμιο στην αμφιβολία (του Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Ευλογημένη να ‘ναι η αμφιβολία!
Σας συμβουλεύω να τιμάτε χαρούμενα και προσεχτικά εκείνον
που το λόγο σας ξετάζει σαν κάλπικη μονέδα!
Άμποτε να ‘σαστε συνετοί και να μη δίνετε το λόγο σας με σιγουριά πάρα πολλή.
Την ιστορία διαβάστε και θα δείτε την ξέφρενη φυγή ανίκητων στρατών.

Διαβάστε περισσότερα...

Δεν έχει ποιητές εδώ, μόνον εξόριστους

Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;*
-Σαν ποιητής να μιλήσω ή σαν εξόριστος; Γιατί στον αιώνα μου σπανίζουν οι πρώτοι μα περισσεύουν οι δεύτεροι. Γιατί εδώ πέρα φωνή των πρώτων δεν ακούω αλλά σπάνε τα τύμπανά μου απ’ τα ουρλιαχτά των δεύτερων. Όλα είναι λάθος εδώ, όλα ανάποδα. Το «μπροστά» στον χρόνο που έχουμε στο μυαλό μας κι ως πρόοδο, διώξτο όσο πιο γρήγορα μπορείς.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Η Σκέψη” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Το όνειρο χρειαζόταν έναν καθρέφτη.
Μα αυτός είχε ραγίσματα εδώ κι εκεί.
Σκιές βούταγαν μέσα στο φως απ’ τις ρωγμές
και το μόνο πούξεραν ήταν αυτό:
πως όλα ύπαρξη είναι.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Τέλος Εποχής”(της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Το χάος απλώνει τα μαύρα του φτερά, 
για να μη φαίνεται η ντροπή
για εκείνους τους αριθμούς τους άψυχους
που βαδίζουν μηχανικά
στους δρόμους με τα πολύχρωμα φώτα,
που άλλο δεν κάνουν απ’ το να κρύβουν
τους  βρυχηθμούς του σκοταδιού.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Η Ψυχή” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Μα ξάφνου μια γλυκειά φωνή

εγέμισε τον τόπο αυτού του σκότους.

Μια οπτασία σαν αερικό εγέρθηκε απ’ το πλήθος

και έσχισε μεμιάς το πηχτό σκοτάδι,

να ανασάνουν οι καρδιές

που λίγο φως ζητούσαν.

«Είμαι του κόσμου η αθάνατη Ψυχή,

γιατί χωρίς ψυχή κανείς δεν θα υπήρχε,

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Ο Πόλεμος των Σωμάτων” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Μα ο νέος κόσμος ήταν σκοτεινός,
η κατανόηση αχνόφεγγε μεσ’ από πέπλα πολυάριθμα.
Τίποτα εύκολα δεν ήταν δοσμένο 
σ’ εκείνο το σκοτάδι το επικίνδυνο
που η ζωή επάσχιζε 
στο πλοίο των μορφών να κρατηθεί,
ενώ τριγύρω λυσσομάναγε η θύελλα των σωμάτων,
που του ενός ο θάνατος
ζωή για τ’ άλλο ήταν.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Τα Ταξίδια του Δαρβίνου – Είναι μέσα μας τα Γκαλαπάγκος”, του Γιάννη Ζήση

Απομεινάρια της αρχέγονης ζωής,
κόσμοι χωρίς πολυμήχανους ανθρώπους,
νησιά μοναχικά,
ακατοίκητα απ’ των ανθρώπων τις προκαταλήψεις.

Διαβάστε περισσότερα...