Για να δεις τον κόσμο σε ένα κόκκο άμμου
Και τον παράδεισο σε ένα αγριολούλουδο
Κράτησε το άπειρο στην παλάμη του χεριού σου
Και την αιωνιότητα σε μία ώρα.
Ένας κοκκινολαίμης πετρίτης σε κλουβί
Φέρνει όλο τον ουρανό σε οργή.
Το ποίημα που ο νομπελίστας ποιητής αφιέρωσε πριν από δεκαετίες σε ευγενή οικοδεσπότη του δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη έκδοση των Sunday Times της περασμένης εβδομάδας.
Ευλογημένη να ‘ναι η αμφιβολία!
Σας συμβουλεύω να τιμάτε χαρούμενα και προσεχτικά εκείνον
που το λόγο σας ξετάζει σαν κάλπικη μονέδα!
Άμποτε να ‘σαστε συνετοί και να μη δίνετε το λόγο σας με σιγουριά πάρα πολλή.
Την ιστορία διαβάστε και θα δείτε την ξέφρενη φυγή ανίκητων στρατών.
Το χάος απλώνει τα μαύρα του φτερά,
για να μη φαίνεται η ντροπή
για εκείνους τους αριθμούς τους άψυχους
που βαδίζουν μηχανικά
στους δρόμους με τα πολύχρωμα φώτα,
που άλλο δεν κάνουν απ’ το να κρύβουν
τους βρυχηθμούς του σκοταδιού.
Το σκοτάδι σάρωσε τον κόσμο,
τσάκισε με τα δόντια του
τους εύθραυστους μίσχους
της ντελικάτης ζωής της ψυχής.
Το ποίημα
«Της Φύσης το Όνειρο», μελοποιήθηκε από τον συνθέτη Πασχάλη Τόνιο για τη γιορτή
«Ένα Τραγούδι για το Περιβάλλον».
Το πνεύμα των ουρανών σιγούσε,
ο βυθός των κόσμων ανέμενε,
το ύψος ύφαινε χρώματα
και το πλάτος αντηχούσε τα ξεφωνητά.
Εκεί, στου αγρού την άκρη την ηλιόλουστη,
οι ανεμώνες της νεότητας ξεκουράζονται.
Το μήνυμα πια της αρχής της νέας ακούστηκε.
Τα μάτια της καρδιάς είδαν τον ήχο
και αναγάλλιασαν στις φωτεινές ακτίνες τ’ ουρανού
που χόρευαν σε κύματα πυρός
κι εκστατικά τα σύμπαντα
αντίκρυζαν το μέλλον.
Τόση χάρη σ’ εκείνη τη γούνα τη μαυρόασπρη,
την τόσο άδολη που γούνινο παιχνίδι θύμισε
για τα μικρά παιδιά,
που πιο πολύ γυρεύουνε της αγκαλιάς την απαλή στοργή
παρά τα παιχνίδια της αβεβαιότητας
που ο νους κρύβει ζηλότυπα
στις σκοτεινές του κρύπτες.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
