Παιχνιδιάρικη διάθεση και αποκλίνουσα σκέψη: το αντίθετο της «σοβαρότητας» και της αποτελμάτωσης «Το παιχνίδι είναι αρχαιότερο από τον πολιτισμό, διότι ο πολιτισμός, όσο ανεπαρκώς κι αν ορισθεί….
Πόσο αμήχανη είναι εκείνη η στιγμή που πηγαίνεις με τα παιδιά σου και αγοράζεις σχολικά είδη, σάκα, τετράδια, κασετίνες, μολύβια και την επομένη μαθαίνεις ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα χρησιμοποιηθεί.
Πόσο περίεργα ακούγεται η άποψη ότι “σημαντικότερο από το να διαβάσει το παιδί ένα σχολικό βιβλίο είναι να το παραδώσει στο τέλος της χρονιάς ανέπαφο όπως ακριβώς το παρέλαβε γιατί απλά αποτελεί δημόσια περιουσία”.
Ένας καλός σκακιστής όταν χάσει, πιστεύει ειλικρινά πως έχασε το παιχνίδι από κάποιο λάθος του και το λάθος αυτό το αναζητάει στην αρχή του παιχνιδιού, μα ξεχνάει πως στην κάθε του κίνηση, σ’ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού, μεσολάβησαν όμοια λάθη, πως καμιά του κίνηση δεν υπήρξε τέλεια. Το λάθος που τραβά την προσοχή του, το βλέπει μονάχα γιατί ο αντίπαλός του επωφελήθηκε απ’ αυτό.
Έστω και σε καιρούς προβλημάτων κατεξοχήν ανθρωποκεντρικών, δεν θα έβλαφτε να επανέλθουμε σ΄ ένα παλαιό ερώτημα που θα μπορούσε να αμβλύνει τη «ζωώδη» περί Ζώων αντίληψή μας- με την ελπίδα οτι θα νοιώσουμε σεβαστικότερα (άρα παρηγορητικότερα) τη ροή του ποταμού της Ζωής, μέσα σ΄ ένα κρύο και άβιο Σύμπαν.
Η Σύνοδος στην Κοπεγχάγη χαρακτηρίστηκε ως αποτυχία και πράγματι τέτοια ήταν. Ας τη δούμε όμως στα επιμέρους:
1) Ήταν μια αποτυχία γενικά του πολιτικού συστήματος (και κυρίως των περισσοτέρων ηγετών) να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Κατέδειξε περισσότερο παρά ποτέ πόσο αδυνατούν να συλλάβουν ένα όραμα και να σχεδιάσουν πάνω σ’ αυτό
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
