Σύμφωνα με τον προβληματισμό που θα παραθέσω πιο κάτω, δηλαδή το εύρος του ορθολογισμού, δεν νομίζω ότι είναι τόσο εύκολο να δώσω και την απάντηση. Οπότε κυρίως θα θέσω ερωτήματα και θα προσπαθήσω να αφαιρέσω στάσεις και θεωρήσεις, που σε μια πιο προσεκτική εξέταση αναδεικνύονται ανορθολογικές και παντοτινή υπονόμευση της λογικής.
Με τον Καντ η κριτική φιλοσοφία‒άλλως: ο Κριτικισμός‒ φτάνει στην ολοκλήρωσή της/του. Βάση και πηγή εκπόρευσης αυτής της φιλοσοφίας είναι το κριτικό πνεύμα.
Η ανοιχτή κοινωνία πρέπει να είναι αποτέλεσμα και όχι αίτιο της αδελφοσύνης, γιατί ο ανθρωπισμός είναι ενδιάθετος, όχι οργάνωση.
Όσον αφορά την εμπειρία και την κριτική που απαιτεί κατά Πόππερ ο ορθολογισμός, θα πρέπει να προσθέσουμε τα εξής: Εμπειρία έχουν και οι μυστικιστές. Κάθε δε εμπειρία οποιουδήποτε τύπου βιώνεται διαφορετικά από τον καθένα, έστω ενίοτε μόνον στις λεπτομέρειες.
Η εποχή μας, αυτή μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, χαρακτηρίστηκε από μερικές έννοιες όπως η ελευθερία και η ανοιχτή κοινωνία. Υπό μία έννοια αυτές οι δύο είναι συναφείς, αλλά θα επικεντρωθούμε στην ανοιχτή κοινωνία, στο όνομα της οποίας συνέβησαν ώς τώρα τόσες δραματικές μεταβολές των κοινωνιών.
Παρακολουθώντας ορισμένες από τις αποκαλούμενες έγκριτες δημόσιες φωνές (που επιδίδονται μια στον άκρατο λαϊκισμό και μια στον ορθολογισμό), μπορεί να εντοπιστεί – κυρίως τις τελευταίες ημέρες – μια προσπάθεια να αναδειχθεί ως κεντρικό ζήτημα, το κατά πόσο οι πολιτικές δυνάμεις και κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα, μπορούν και οφείλουν να οδηγηθούν σε μια μεγάλη εθνική συνεννόηση. Μια συνεννόηση μάλιστα, η οποία θα αποτελεί κάτι το διαφορετικό, κάτι που θα υπερβαίνει τις κοινοβουλευτικές συμμαχίες για τον σχηματισμό της αυριανής κυβέρνησης.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
