Δραματικά είναι τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν από την κινεζική κυβέρνηση και αφορούν τη μόλυνση της χλωρίδας και της πανίδας της χώρας τα τελευταία χρόνια. Η αλόγιστη δράση των εταιριών στις οποίες δεν ασκούνται ιδιαίτερες πιέσεις από τους κρατικούς και...
Η κ. Danuta Hübner, μέλος της Επιτροπής, αρμόδια για την περιφερειακή πολιτική, παρουσίασε σήμερα τα αποτελέσματα της εξέτασης της ποιότητας ζωής σε 321 ευρωπαϊκές πόλεις, που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την EUROSTAT.
Σήμερα θεωρείται πλέον κοινός τόπος, ότι η Ανάπτυξη και το Περιβάλλον αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, καθώς βρίσκονται σε καθεστώς δυναμικής αλληλοσυσχέτισης. Σύμφωνα με τη σύγχρονη αντίληψη της αειφορίας, αναγνωρίζεται πλέον επίσημα ότι...
Τα τελευταία χρόνια, η κλιματική αλλαγή έχει γίνει κεντρικό πολιτικό ζήτημα στη Δύση. Ωστόσο, η ιδεολογικοποίησή του εμποδίζει τόσο την κατανόηση της πολυπλοκότητας και της ασάφειας αυτού του ζητήματος, όσο και το ίδιο το γεγονός ότι δεν υπάρχει συναίνεση στην επιστημονική κοινότητα για το πώς οι άνθρωποι επηρεάζουν την κλιματική δυναμική
Το πρόβλημα των κοινωνικών σχέσεων – είτε στην ίδια κοινωνία είτε στο διεθνές πεδίο – είναι πάντοτε πρόβλημα ανισότητας και, επομένως, ελευθερίας. Κάθε παραβίαση της ισότητας, της ελευθερίας και της ενότητας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μορφές ολοκληρωτισμού που άλλοτε έχει μικρή εμβέλεια και άλλοτε (σε περιόδους κρίσης) πολύ μεγάλη, όπως ήταν π.χ. ο ναζισμός στον 20ό αιώνα.
Η κατανάλωση άλλων ζώων εγείρει τεράστια ηθικά ζητήματα σχετικά με το πώς αντιμετωπίζονται τα ίδια τα ζώα, καθώς και τη ζημιά που προκαλεί η βιομηχανική παραγωγή τροφίμων στην υγεία του πλανήτη. Τι θα γινόταν όμως αν η κρεατοφαγία γινόταν παρελθόν;
Τα τελευταία χρόνια, η συζήτηση για την πολιτική στη Δύση έχει γεμίσει με δυσοίωνες προειδοποιήσεις — δημοκρατική οπισθοδρόμηση, αυταρχικός λαϊκισμός, νεοφασιστικά κινήματα, και το τέλος της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Αυτό το ερώτημα είναι πολύ παλιό και άπτεται της φύσης του ανθρώπου και των όντων. Ο ρεαλισμός (θα τον ονόμαζα υπαρκτό ρεαλισμό, γιατί αληθινό ρεαλισμό δεν μπορούμε προς το παρόν να έχουμε) θεωρεί ότι ο άνθρωπος είναι κακός, γιατί για χιλιάδες χρόνια έτσι τον ξέρουμε.
Η ανθρωπότητα πρέπει να επιβάλει ορισμένα όρια στον εαυτό της εάν θέλει να επιτύχει πραγματική βιωσιμότητα. Ζούμε σε έναν πλανήτη – και ένα σύμπαν – με πεπερασμένους πόρους, όπου η συνεχής ανάπτυξη απλά δεν είναι δυνατή. Ακόμη και με μεγάλες προόδους στην τεχνολογία, ο φυσικός κόσμος δεν θα υποστήριζε μεγάλη οικονομική ή πληθυσμιακή αύξηση μετά το έτος 2100.
Το πρόβλημα στην ανθρώπινη ζωή – και κυρίως στην πολιτική – είναι ότι όλοι θέλουν μία πρόταση εντυπωσιακή που να τους λύσει τα προβλήματα γρήγορα και αποτελεσματικά. Δηλαδή, απαιτούν άμεσα αποτελέσματα.
Ο Γ. Ν. Χαράρι είναι ένας ευφυής ιστορικός που έγινε παγκόσμια γνωστός με το θαυμάσιο βιβλίο του για τον χόμο σάπιενς. Στο νέο του βιβλίο, ο ανθρωποθεός, ο Χαράρι ασχολείται με την νέα τεχνολογία, αλλά παρότι επισημαίνει ορισμένες δυστοπικές επιπτώσεις της θεωρεί ότι είναι ουδέτερη και η χρήση της καλή ή κακή, απελευθερωτική ή ανήθικη.
Ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO) έχει εμπλακεί σε μια διαμάχη σχετικά με το εάν οι μικροί αγρότες ή οι αγροτικές επιχειρήσεις τρέφουν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου.
Δεν θα υπεισέλθω σε άλλες λεπτομέρειες του βιβλίου του Κ. Σβαμπ. Ήθελα κυρίως να παρουσιάσω μερικά προβληματικά σημεία της σκέψης του, που δεν είναι όμως ασήμαντα, αλλά τόσο κομβικά που ανατρέπουν τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου.
“Στις κρίσεις αναγκαζόμαστε να στοχαστούμε –έστω για λίγο– για τον προορισμό μας και για τα βαθύτερα αίτια που μας οδήγησαν σε αυτές. Είναι μια διαδικασία αυτογνωσίας, ατομικής και συλλογικής, πολύ επίπονη και όχι πάντα τελέσφορη.
Το βιβλίο “Περιβάλλον-Κοινωνία-Ηθική”, αποτελεί την έκδοση πρακτικών της 2ης Διεθνούς Ημερίδας Περιβαλλοντικής Ηθικής, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 19-06-10, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στην ημερίδα μίλησε ο Αμερικανός φιλόσοφος Steven Best (Associate Professor of Humanities and Philosophy, University of Texas), καθώς και άλλοι διαπρεπείς επιστήμονες.
Αφότου ο Lyotard μίλησε για μετα-νεωτερική κατάσταση και συνετέλεσε, ώστε να διαδοθεί ευρέως η έννοια της μετα-νεωτερικότητας, αρκετές σύγχρονες φιλοσοφικές και κοινωνιολογικές ερμηνείες εστιάζονται λιγότερο στην ανάγκη ανάδυσης ενός νέου κοινωνικού συστήματος και περισσότερο σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις, που εν μέρει ή εν πολλοίς τις υπαγορεύει η ίδια η πληροφορική δομή της κοινωνίας δυτικού τύπου.
Έχουν έρθει σημαντικές αλλαγές, αλλά καμία δεν είναι τόσο μεγάλη όσο η προοπτική μιας πιθανής ρήξης στο ανθρώπινο είδος στο μέλλον.
Η Ε.Ε παράτεινε την χρήση του γνωστού ζιζανιοκτόνου, ανανέωσε δηλαδή τον αργό θάνατό μας από αυτό, την ώρα που απαιτεί να είμαστε “υγιείς” απέναντι στον κορωνοϊό..
Στο θέμα αυτό ο συγγραφέας του βιβλίου “Η Μεγάλη Επανεκκίνηση”, Κλάους Σβαμπ, γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνα ασαφής, γιατί το πεδίο, στο οποίο θα εφαρμοστούν όσα προτείνει για την προστασία του κλίματος και του περιβάλλοντος
Οι ερινύες, Αληκτώ (της οργής), Μέγαιρα (του μίσους), Τισιφόνη (της εκδίκησης) ήταν χθόνιες θεές με αποκρουστικά χαρακτηριστικά, που κατοικούσαν στον Άδη και η αποστολή τους ήταν η τιμωρία όσων είχαν διαπράξει ηθικά εγκλήματα ή εγκλήματα κατά της φυσικής τάξης και αρμονίας του κόσμου.
Οι ταραχές, οι εξεγέρσεις και άλλες μορφές εξεγέρσεων είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ανθρώπινης ιστορίας. Αλλά οι επαναστάσεις είναι κάτι διαφορετικό.
Φαίνεται σαν να κάνει από το σήμερα ένα άλμα στο μέλλον όπου απλώς ορισμένα μέτρα πολιτειακά και η αποδοχή εκ μέρους των ανθρώπων να αλλάξουν την καταναλωτική ζωή τους θα είναι αρκετή για να επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα και να σωθεί ο πλανήτης… όμως το ερώτημα είναι: θα σωθεί και η ανθρωπότητα μαζί με το περιβάλλον;
Η αντίθεση μεταξύ «φύσης» και «πολιτισμού» είναι προβληματική για πολλούς λόγους, αλλά υπάρχει ένας που σπάνια συζητάμε. Ο δυϊσμός «φύση εναντίον πολιτισμού» αφήνει έξω έναν ολόκληρο τομέα που δεν ανήκει σωστά σε κανένα από τα δύο: τον κόσμο των απορριμμάτων.
