Το χάσιμο χρόνου είναι η νέα θανάσιμη αμαρτία της μεταμοντέρνας θεολογίας. Με στόχο να αποφύγουμε το χασομέρι τρώμε πιο γρήγορα, κοιμόμαστε λιγότερο, μιλάμε λιγότερο με τα μέλη της οικογένειάς μας και με τους γείτονές μας. Αυτή η σπασμωδική επιτάχυνση του χρόνου που βιώνουμε σήμερα, έγινε σταδιακά μια από τις πλέον χαρακτηριστικές πτυχές της νεωτερικότητας.
Όπως είναι γνωστό, οι πολιτικές αρχές της νεωτερικότητας εμφανίζονται με πλήρες και ολοκληρωμένο πρόταγμα στις δύο μεγάλες επαναστάσεις του 18ου αιώνα, τη Γαλλική και την Αμερικανική.
Μετά από τη νεωτερική φάση της ιατρικής και των βιολογικών επιστημών, με τις οποίες εισήλθαμε στο πιο λειτουργικό πεδίο του σώματος, ένας βασικός στοχαστής του νέου κόσμου συνέθετε γνωσιακά και λειτουργικά τις παραδοσιακές κουλτούρες και το νεωτερικό πνεύμα της Ανατολής και της Δύσης.
Είναι πιθανό οι εξελίξεις να δικαιώσουν τον χαρακτηρισμό της Ελλάδας ως της μοιραίας χώρας για την παγκοσμιοποίηση. Βρισκόμαστε σε κρίση, με μια θέση στην εγγύς Ανατολή και δεν είμαστε και οι καλύτερα εφοδιασμένοι -όπως, επίσης, η νέα γενιά- με κλασικές αξίες και κουλτούρα που να μπορεί να σχεδιάσει αξονικά -για να χρησιμοποιήσουμε τους όρους του Γιάσπερς και του Μάμφορντ- προοπτικές για το μέλλον και να μοχλεύσει αξονικά την ίδια την ιστορία.
πό μια ευρύτερη έννοια, μπορούμε να πούμε ότι ο υπερβολικός πλούτος, το όνομα, η διασημότητα ή το φονταμενταλιστικό πρωτόκολλο και ένα σωρό άλλα πράγματα είναι κοινωνικές, πολιτισμικές, οικονομικές και πολιτικές ασθένειες.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
