Για να καταλάβετε τον σάλο για την απόφαση του οίκου αξιολόγησης Standard & Poor’s να υποβαθμίσει το κυβερνητικό χρέος των ΗΠΑ, πρέπει να έχετε στο νου σας δύο φαινομενικώς (αλλά όχι στην πραγματικότητα) αντιφατικά ζητήματα. Το πρώτο είναι ότι η Αμερική δεν είναι πλέον η σταθερή, αξιόπιστη χώρα που ήταν κάποτε.
Είναι φανερό ότι για να φτάσουμε στις σημερινές θεσμικές και δογματικές πολιτικές ανατροπές, όταν μάλιστα υπάρχουν τόσο ισχυρά εμπεδωμένα συμφέροντα και ισχυρά εδραιωμένες νοοτροπίες, θα πρέπει να έχουν προηγηθεί γεγονότα τα οποία δεν έχουν δει ακόμη το φως της δημοσιότητας.
Σίγουρα οι πολιτικοί γνώριζαν αρκετά περισσότερα από όσα έβρισκαν το φώς της δημοσιότητας καθώς επί κάποιους μήνες πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης κάθε τόσο κούναγαν το δάχτυλο λέγοντας «δείξτε μας, πέστε μας ποια είναι η αληθινή κατάσταση».
Η κρίση στην οποία φτάσαμε περιλαμβάνει, όπως έχει ειπωθεί, τα μυθικά ποσά αλληλόχρεου ρίσκου που φτάνουν έντεκα φορές το ΑΕΠ της Παγκόσμιας Οικονομίας. Στην κρίση αυτή πρέπει να αναζητήσουμε πιο συγκροτημένα ρόλους και ευθύνες, αφενός μεν στις λογικές των μεμονωμένων παικτών όπως πχ, Goldman Sachs, Lehman Brothers, Merrill Lynch κλπ και αφετέρου ευθύνες της «λογικής» νοοτροπίας του συστήματος.
Η εκλογή ενός μαύρου, του Ομπάμα, στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ, από μόνη της σημειολογικά ανοίγει ένα νέο ορίζοντα. Αυτή η εκλογή είναι σημειολογική παρά το γεγονός ότι: είχαμε εξοικειωθεί με δύο μαύρες υψηλότατες ρεπουμπλικανικές πολιτικές παρουσίες στο κυβερνητικό επίπεδο αυτή του Κόλιν Πάουελ και της Κοντολίζα Ράϊζ και απ’ τις οποίες δεν μπορούμε να έχουμε και τις καλύτερες δυνατές αναμνήσεις.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
