Είναι πραγματικά πολύπλοκο, ακόμη και τώρα, να προσδιορίσει κανείς τι πραγματικά συνέβη στην Ευρώπη την άνοιξη του 2010. Τις ημέρες εκείνες, μόλις ενάμιση χρόνο από τον σεισμό του Δεκέμβρη στην Ελλάδα, σηματοδοτείται όχι μόνο το τέλος μιας παλιάς και η αρχή μιας νέας εποχής για τους πληθυσμούς της γηραιάς Ηπείρου, αλλά και το ξέσπασμα μιας αλυσιδωτής έκρηξης, η οποία δεν φαίνεται να έχει ξεπεραστεί, παρά τις συνεχόμενες και απελπισμένες προσπάθειες.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Πολωνού κοινωνιολόγου Ζίγκμουντ Μπάουμαν «Living on Borrowed Time» (ιταλική έκδοση: «Vite che non possiamo permetterci», Laterza, 2012), που έχει τη μορφή συνομιλίας με τη Μεξικανή κοινωνιολόγο Σιτλάλι Ροβιρόζα-Μαδράθο.
Η ανάδυση των ολιγοπωλίων στη παγκόσμια χρηματαγορά, αφενός θα διαμορφώσει νέους όρους στις αγορές, αφετέρου προμηνύει έναν δικό της αργότερα κύκλο κρίσης
Μετά από το τέλος του Ρηγκανισμού ή τα Σεπτεμβιανά των Ηνωμένων Πολιτειών που αν τα θεσμοθετούσαν οι ευρωπαίοι όπως λένε οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, κάποιοι θα έλεγαν ότι αυτά που ακολουθούν ή που και έχουν προηγηθεί και του σχεδίου Πόλσον είναι προϊόντα γαλλικού σοσιαλισμού
Η οικονομική πραγματικότητα όταν βρίσκεται σε «ομαλές» ή σε αισιόδοξες χρηματιστηριακές συνθήκες μοιάζει να ναι τελείως ξένη από ψυχολογικές δυναμικές παρ’ ότι είναι ακριβώς εξαρτημένη.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
