Το πιο δύσκολο σημείο για τον Ομπάμα δεν ήταν και δεν θα είναι η σταδιοδρομία του μέχρι να γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ. Το πιο δύσκολό του σημείο αρχίζει τώρα. Γι’ αυτόν τώρα άρχισαν τα πιθανά λάθη του τύπου Σάρας Πέϊλιν (την επιλογή της δηλαδή από το Μακέην ως αντιπροέδρου των ΗΠΑ σε περίπτωση που εκλεγόταν αυτός πρόεδρος).
Αυτό είναι ένα από τα πλέον κρίσιμα θέματα που ανακύπτουν στην πορεία του 21ου αιώνα.
1. Πρώτον, διότι όντως υπάρχει μια πολύ μεγάλη ανάγκη για την ανάδειξη του κοινωνικού τομέα, του τομέα επίσης των εθελοντικών δράσεων για την εκούσια συλλογικοποίηση της κοινωνίας των πολιτών, για την ανάπτυξη των εθελοντικών συστημάτων.
Ως πρώτο συμπέρασμα, παρατηρώντας τις κρίσεις και τις μεταπτώσεις των κρίσεων και την ποικιλία τους που άρχισε να ξεσπάει δραματικά από το καλοκαίρι και επεκτάθηκε στο φθινόπωρο του 2008, μπορεί να πει κανείς ότι όλες οι κρίσεις τελικά μοιάζουν με του ’29. Διαφέρουν όμως και αποκτούν δικά τους χαρακτηριστικά από τρείς βασικούς παράγοντες:
Α. Πρώτον από τα μέτρα που παίρνονται.
Β. Δεύτερον, από τη διακύμανση, τα στοιχεία και τον έλεγχο των ψυχολογικών αντιδράσεων.
Γ. Τρίτον από τις διαφοροποιημένες αντοχές και τις αλληλεπιδράσεις με την πραγματική οικονομία.
Τώρα πια είναι καιρός να διαλύσουμε συνολικά τον αμερικανικό μύθο, αυτές τις προσδοκίες χωρίς την άμεση λογική ηθική. Όλοι ελπίζουμε να μην εξελιχθεί σε μια συμβολική μόνον ανατροπή ενός μιγάδα Αφροαμερικανού η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα
Μια συνέντευξη του κου Δημήτρη Λαμπρέλη, καθηγητή Φιλοσοφίας του τμήματος κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, συγγραφέα και φωτογράφου, στον Γιάννη Ζήση, με θέμα τη φωτογραφία και τη ματιά του φωτογράφου της φύσης.
Ο κόσμος καίγεται, το αίμα ρέει στην χέρσα και άνυδρη γη και κείνος ατάραχος στις διακοπές του και στο υδροβόρο γκαζόν του γκολφ αφού επιτέλεσε τον θρίαμβο να βγει απ’ την «καλύβα του Μπάρμπα-Θωμά» και να γίνει Πλανητάρχης. «O tempora o mores»*.
Ένα από τα δύσκολα θέματα που πρέπει πλέον να προσεγγιστούν με έναν πιο καθαρό τρόπο στις διεθνείς σχέσεις είναι η αντιμετώπιση της Ρωσίας υπό τους Πούτιν και Μεντβέντεφ.
Η εντύπωση που δημιουργείται όλο και πιο πολύ είναι ότι φτιάχνουμε τον διάκοσμο χωρίς να πειράζουμε τα αίτια. Προσπαθούμε να περιορίζουμε την οχληρότητα χωρίς να αγγίζουμε την νοσηρότητα στο οικονομικό σύστημα, στην οικονομική πραγματικότητα και την πολιτική. Εκεί βρίσκεται ένα μέρος της ίδιας της νοσηρότητας. Τελικά καταλαβαίνουμε όλο και πιο πολύ ότι πρόκειται για μια Λερναία Ύδρα που μεταμορφώνεται και αναγεννάται σε κάθε αποσπασματική εναντίωσή μας απέναντί της.
Μήπως πρέπει να δικάσουμε και εκ των υστέρων μερικούς για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και μετά θάνατον; Πρόκειται για τον Edward Bernays τον άνθρωπο που προώθησε την αγορά των τσιγάρων στον μισό πληθυσμό της γης. Πρόκειται για τον άνθρωπο που διαμόρφωσε αυτή την καταναλωτική φαντασίωση.
Η βασική επιφυλακτικότητα απέναντι στην διαμόρφωση του πολιτικού γίγνεσθαι της Αμερικής είναι ότι παρά την οποιαδήποτε συμβολική εκλογή στο όνομα της αλλαγής, είναι τέτοια η εσωτερική δυναμική του συστήματος που αυτό λειτουργεί ως Λερναία Ύδρα ικανή να χρησιμοποιεί την οποιαδήποτε ηγεσία
Τόσο τα κράτη όπως και οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να δώσουν αναλυτικό λογαριασμό για τα χρήματα.
Πρέπει να αποδώσουν λογαριασμό για την άντληση των χρημάτων, για το αναλυτικό κόστος, οπωσδήποτε και για τη διαχείριση και για τη προέλευση των πόρων. Να αποδώσουν λογαριασμό και απ’ το παρελθόν, υπό την έννοια των αποθεματοποιημένων και για την περαιτέρω εφαρμογή.
Κάποιοι λένε ότι η Ρωσία βαδίζει στα χνάρια της ΕΣΣΔ, θέλοντας να πουν εμμέσως ότι όποιος δεν είναι καλός είναι ή ήταν κομμουνιστής (δηλαδή όλα τα κακά προέρχονται από τον οικείο μας παλιό εχθρό, τον κομμουνισμό).
Είναι ανάγκη να δούμε τη διαφορετικότητα των ιστορικών περιόδων ανάμεσα στο κραχ του ΄29 και στο παρ’ ολίγον κραχ της σημερινής οικονομίας
Η εκλογή ενός μαύρου, του Ομπάμα, στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ, από μόνη της σημειολογικά ανοίγει ένα νέο ορίζοντα. Αυτή η εκλογή είναι σημειολογική παρά το γεγονός ότι: είχαμε εξοικειωθεί με δύο μαύρες υψηλότατες ρεπουμπλικανικές πολιτικές παρουσίες στο κυβερνητικό επίπεδο αυτή του Κόλιν Πάουελ και της Κοντολίζα Ράϊζ και απ’ τις οποίες δεν μπορούμε να έχουμε και τις καλύτερες δυνατές αναμνήσεις.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
