Είναι προφανές ότι ένα από τα πιο διαστροφικά στοιχεία στην εξέλιξη του ανθρώπου βρίσκεται στη θεσμοποίηση της βίας. Το κράτος, αφού «βρήκε» στοιχεία πολιτισμού στη χρήση της βίας, λειτουργεί πλέον σαν προνομιακό πεδίο αυτής,...
Μόλις πρόσφατα διαπιστώσαμε ότι το Αμερικανικό Κογκρέσο των ΗΠΑ (στις 26 Ιουνίου του 2008) λίγο πριν ενσκήψει η άγρια φάση της οικονομικής κρίσης διέγραψε από την λίστα των τρομοκρατών ποιον νομίζετε; Έναν εγγυητή...
Μια συνέντευξη του κου Δημήτρη Λαμπρέλη, καθηγητή Φιλοσοφίας του τμήματος κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, συγγραφέα και φωτογράφου, στον Γιάννη Ζήση, με θέμα τη φωτογραφία και τη ματιά του φωτογράφου της φύσης.
Ο κόσμος καίγεται, το αίμα ρέει στην χέρσα και άνυδρη γη και κείνος ατάραχος στις διακοπές του και στο υδροβόρο γκαζόν του γκολφ αφού επιτέλεσε τον θρίαμβο να βγει απ’ την «καλύβα του Μπάρμπα-Θωμά» και να γίνει Πλανητάρχης. «O tempora o mores»*.
Όπως το καθ’ ημάς Βατοπαίδι μας αποκάλυψε τη βέβηλη ή τη διεφθαρμένη σχέση του με τον κόσμο. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι και τα τελευταία γεγονότα στη Γάζα όπως και μια μεγάλη σειρά γεγονότων...
Ένα από τα δύσκολα θέματα που πρέπει πλέον να προσεγγιστούν με έναν πιο καθαρό τρόπο στις διεθνείς σχέσεις είναι η αντιμετώπιση της Ρωσίας υπό τους Πούτιν και Μεντβέντεφ.
Η εντύπωση που δημιουργείται όλο και πιο πολύ είναι ότι φτιάχνουμε τον διάκοσμο χωρίς να πειράζουμε τα αίτια. Προσπαθούμε να περιορίζουμε την οχληρότητα χωρίς να αγγίζουμε την νοσηρότητα στο οικονομικό σύστημα, στην οικονομική πραγματικότητα και την πολιτική. Εκεί βρίσκεται ένα μέρος της ίδιας της νοσηρότητας. Τελικά καταλαβαίνουμε όλο και πιο πολύ ότι πρόκειται για μια Λερναία Ύδρα που μεταμορφώνεται και αναγεννάται σε κάθε αποσπασματική εναντίωσή μας απέναντί της.
Μήπως πρέπει να δικάσουμε και εκ των υστέρων μερικούς για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και μετά θάνατον; Πρόκειται για τον Edward Bernays τον άνθρωπο που προώθησε την αγορά των τσιγάρων στον μισό πληθυσμό της γης. Πρόκειται για τον άνθρωπο που διαμόρφωσε αυτή την καταναλωτική φαντασίωση.
Η βασική επιφυλακτικότητα απέναντι στην διαμόρφωση του πολιτικού γίγνεσθαι της Αμερικής είναι ότι παρά την οποιαδήποτε συμβολική εκλογή στο όνομα της αλλαγής, είναι τέτοια η εσωτερική δυναμική του συστήματος που αυτό λειτουργεί ως Λερναία Ύδρα ικανή να χρησιμοποιεί την οποιαδήποτε ηγεσία
Καταρχήν, οφείλουμε να διαχωρίσουμε τον όρο πραγματισμός από τον όρο ρεαλισμός. Ο πραγματισμός έχει την καταγωγή του στον Γουΐλιαμ Τζέιμς και κατ’ ουσίαν αποτελεί μια πιο φιλική, συγκαταβατική και γόνιμη έκφραση του ωφελιμισμού. Στο...
Τόσο τα κράτη όπως και οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να δώσουν αναλυτικό λογαριασμό για τα χρήματα.
Πρέπει να αποδώσουν λογαριασμό για την άντληση των χρημάτων, για το αναλυτικό κόστος, οπωσδήποτε και για τη διαχείριση και για τη προέλευση των πόρων. Να αποδώσουν λογαριασμό και απ’ το παρελθόν, υπό την έννοια των αποθεματοποιημένων και για την περαιτέρω εφαρμογή.
Κάποιοι λένε ότι η Ρωσία βαδίζει στα χνάρια της ΕΣΣΔ, θέλοντας να πουν εμμέσως ότι όποιος δεν είναι καλός είναι ή ήταν κομμουνιστής (δηλαδή όλα τα κακά προέρχονται από τον οικείο μας παλιό εχθρό, τον κομμουνισμό).
Είναι ανάγκη να δούμε τη διαφορετικότητα των ιστορικών περιόδων ανάμεσα στο κραχ του ΄29 και στο παρ’ ολίγον κραχ της σημερινής οικονομίας
Η εκλογή ενός μαύρου, του Ομπάμα, στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ, από μόνη της σημειολογικά ανοίγει ένα νέο ορίζοντα. Αυτή η εκλογή είναι σημειολογική παρά το γεγονός ότι: είχαμε εξοικειωθεί με δύο μαύρες υψηλότατες ρεπουμπλικανικές πολιτικές παρουσίες στο κυβερνητικό επίπεδο αυτή του Κόλιν Πάουελ και της Κοντολίζα Ράϊζ και απ’ τις οποίες δεν μπορούμε να έχουμε και τις καλύτερες δυνατές αναμνήσεις.
Είναι γελοίο να σημειώνεται ανάκαμψη της αυτοκινητοβιομηχανίας Volkswagen από την επιλογή της Porsche να αυξήσει τη συμμετοχή της στο Γερμανικό Όμιλο. Είναι γελοίο να ψάχνουμε να βρούμε αίτια γι’ αυτή την άνοδο της Γερμανίας, του Hang Seng και της Wall Street όπου σημειώθηκαν τρεις μεγαλύτερες κορυφαίες άνοδοι των χρηματιστηρίων.
H ανθρωπότητα και οι λαοί, οι κοινωνίες και οι οικονομίες μετά τα σχέδια Πόλσον και Μπράουν είναι αντιμέτωπες με τα επόμενα προβλήματα
Δεν είναι μόνο η γοητεία του τίποτε και ο πολιτικός μηδενισμός αλλά ήρθε να προστεθεί και η επικοινωνιακή τρομοκρατία στα αδύνατα μυαλά με τη σαγήνη των ανθρώπων που θέλουν να……..πουλήσουν και να κάνουν τη μεγάλη καριέρα στα μέσα ενημέρωσης και που παρακολουθώντας την εικονοποιημένη πολιτική
Μετά από το τέλος του Ρηγκανισμού ή τα Σεπτεμβιανά των Ηνωμένων Πολιτειών που αν τα θεσμοθετούσαν οι ευρωπαίοι όπως λένε οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, κάποιοι θα έλεγαν ότι αυτά που ακολουθούν ή που και έχουν προηγηθεί και του σχεδίου Πόλσον είναι προϊόντα γαλλικού σοσιαλισμού
Η οικονομική πραγματικότητα όταν βρίσκεται σε «ομαλές» ή σε αισιόδοξες χρηματιστηριακές συνθήκες μοιάζει να ναι τελείως ξένη από ψυχολογικές δυναμικές παρ’ ότι είναι ακριβώς εξαρτημένη.
Με αφορμή τις Αμερικάνικες εκλογές και τα debates που στήνονται στο επίπεδο ενός επιφανειακού καθωσπρεπισμού μέσα από τον οποίο δεν αναδεικνύεται το επίπεδο της σκέψης, της γνώσης και των ιδεών αλλά ένα επικοινωνιακό ύφος, κατ’ επίφασην πολιτισμένου, χρειάζεται ξανά και είναι ακριβές να ειπωθεί ότι το επίκεντρο στην επίκαιρη πολιτική ζωή, δεν βρίσκεται στη σκέψη αλλά στην εικόνα.
Στις διαπραγματεύσεις το 416πΧ μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων (Θουκιδίδης) οι Αθηναίοι διαπραγματευτές Κλεομήδης και Τεισίας διαμηνύουν: Δεν χρειάζεται να φτάσετε στα έσχατα…..διότι δεν αγωνίζεστε περί αρετής εναντίον ίσων αντιπάλων, οπότε θα ήταν ντροπή να υποχωρήσετε, αλλά αγωνίζεστε για την σωτηρία σας.
Τα τελευταία χρόνια, η κλιματική αλλαγή έχει γίνει κεντρικό πολιτικό ζήτημα στη Δύση. Ωστόσο, η ιδεολογικοποίησή του εμποδίζει τόσο την κατανόηση της πολυπλοκότητας και της ασάφειας αυτού του ζητήματος, όσο και το ίδιο το γεγονός ότι δεν υπάρχει συναίνεση στην επιστημονική κοινότητα για το πώς οι άνθρωποι επηρεάζουν την κλιματική δυναμική
Το πρόβλημα των κοινωνικών σχέσεων – είτε στην ίδια κοινωνία είτε στο διεθνές πεδίο – είναι πάντοτε πρόβλημα ανισότητας και, επομένως, ελευθερίας. Κάθε παραβίαση της ισότητας, της ελευθερίας και της ενότητας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μορφές ολοκληρωτισμού που άλλοτε έχει μικρή εμβέλεια και άλλοτε (σε περιόδους κρίσης) πολύ μεγάλη, όπως ήταν π.χ. ο ναζισμός στον 20ό αιώνα.
Η κατανάλωση άλλων ζώων εγείρει τεράστια ηθικά ζητήματα σχετικά με το πώς αντιμετωπίζονται τα ίδια τα ζώα, καθώς και τη ζημιά που προκαλεί η βιομηχανική παραγωγή τροφίμων στην υγεία του πλανήτη. Τι θα γινόταν όμως αν η κρεατοφαγία γινόταν παρελθόν;
Τα τελευταία χρόνια, η συζήτηση για την πολιτική στη Δύση έχει γεμίσει με δυσοίωνες προειδοποιήσεις — δημοκρατική οπισθοδρόμηση, αυταρχικός λαϊκισμός, νεοφασιστικά κινήματα, και το τέλος της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Αυτό το ερώτημα είναι πολύ παλιό και άπτεται της φύσης του ανθρώπου και των όντων. Ο ρεαλισμός (θα τον ονόμαζα υπαρκτό ρεαλισμό, γιατί αληθινό ρεαλισμό δεν μπορούμε προς το παρόν να έχουμε) θεωρεί ότι ο άνθρωπος είναι κακός, γιατί για χιλιάδες χρόνια έτσι τον ξέρουμε.
Η ανθρωπότητα πρέπει να επιβάλει ορισμένα όρια στον εαυτό της εάν θέλει να επιτύχει πραγματική βιωσιμότητα. Ζούμε σε έναν πλανήτη – και ένα σύμπαν – με πεπερασμένους πόρους, όπου η συνεχής ανάπτυξη απλά δεν είναι δυνατή. Ακόμη και με μεγάλες προόδους στην τεχνολογία, ο φυσικός κόσμος δεν θα υποστήριζε μεγάλη οικονομική ή πληθυσμιακή αύξηση μετά το έτος 2100.
Το πρόβλημα στην ανθρώπινη ζωή – και κυρίως στην πολιτική – είναι ότι όλοι θέλουν μία πρόταση εντυπωσιακή που να τους λύσει τα προβλήματα γρήγορα και αποτελεσματικά. Δηλαδή, απαιτούν άμεσα αποτελέσματα.
Ο Γ. Ν. Χαράρι είναι ένας ευφυής ιστορικός που έγινε παγκόσμια γνωστός με το θαυμάσιο βιβλίο του για τον χόμο σάπιενς. Στο νέο του βιβλίο, ο ανθρωποθεός, ο Χαράρι ασχολείται με την νέα τεχνολογία, αλλά παρότι επισημαίνει ορισμένες δυστοπικές επιπτώσεις της θεωρεί ότι είναι ουδέτερη και η χρήση της καλή ή κακή, απελευθερωτική ή ανήθικη.
Ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO) έχει εμπλακεί σε μια διαμάχη σχετικά με το εάν οι μικροί αγρότες ή οι αγροτικές επιχειρήσεις τρέφουν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου.
Δεν θα υπεισέλθω σε άλλες λεπτομέρειες του βιβλίου του Κ. Σβαμπ. Ήθελα κυρίως να παρουσιάσω μερικά προβληματικά σημεία της σκέψης του, που δεν είναι όμως ασήμαντα, αλλά τόσο κομβικά που ανατρέπουν τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου.
“Στις κρίσεις αναγκαζόμαστε να στοχαστούμε –έστω για λίγο– για τον προορισμό μας και για τα βαθύτερα αίτια που μας οδήγησαν σε αυτές. Είναι μια διαδικασία αυτογνωσίας, ατομικής και συλλογικής, πολύ επίπονη και όχι πάντα τελέσφορη.
Το βιβλίο “Περιβάλλον-Κοινωνία-Ηθική”, αποτελεί την έκδοση πρακτικών της 2ης Διεθνούς Ημερίδας Περιβαλλοντικής Ηθικής, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 19-06-10, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στην ημερίδα μίλησε ο Αμερικανός φιλόσοφος Steven Best (Associate Professor of Humanities and Philosophy, University of Texas), καθώς και άλλοι διαπρεπείς επιστήμονες.
Αφότου ο Lyotard μίλησε για μετα-νεωτερική κατάσταση και συνετέλεσε, ώστε να διαδοθεί ευρέως η έννοια της μετα-νεωτερικότητας, αρκετές σύγχρονες φιλοσοφικές και κοινωνιολογικές ερμηνείες εστιάζονται λιγότερο στην ανάγκη ανάδυσης ενός νέου κοινωνικού συστήματος και περισσότερο σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις, που εν μέρει ή εν πολλοίς τις υπαγορεύει η ίδια η πληροφορική δομή της κοινωνίας δυτικού τύπου.
Έχουν έρθει σημαντικές αλλαγές, αλλά καμία δεν είναι τόσο μεγάλη όσο η προοπτική μιας πιθανής ρήξης στο ανθρώπινο είδος στο μέλλον.
Η Ε.Ε παράτεινε την χρήση του γνωστού ζιζανιοκτόνου, ανανέωσε δηλαδή τον αργό θάνατό μας από αυτό, την ώρα που απαιτεί να είμαστε “υγιείς” απέναντι στον κορωνοϊό..
Στο θέμα αυτό ο συγγραφέας του βιβλίου “Η Μεγάλη Επανεκκίνηση”, Κλάους Σβαμπ, γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνα ασαφής, γιατί το πεδίο, στο οποίο θα εφαρμοστούν όσα προτείνει για την προστασία του κλίματος και του περιβάλλοντος
Οι ερινύες, Αληκτώ (της οργής), Μέγαιρα (του μίσους), Τισιφόνη (της εκδίκησης) ήταν χθόνιες θεές με αποκρουστικά χαρακτηριστικά, που κατοικούσαν στον Άδη και η αποστολή τους ήταν η τιμωρία όσων είχαν διαπράξει ηθικά εγκλήματα ή εγκλήματα κατά της φυσικής τάξης και αρμονίας του κόσμου.
Οι ταραχές, οι εξεγέρσεις και άλλες μορφές εξεγέρσεων είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ανθρώπινης ιστορίας. Αλλά οι επαναστάσεις είναι κάτι διαφορετικό.
Φαίνεται σαν να κάνει από το σήμερα ένα άλμα στο μέλλον όπου απλώς ορισμένα μέτρα πολιτειακά και η αποδοχή εκ μέρους των ανθρώπων να αλλάξουν την καταναλωτική ζωή τους θα είναι αρκετή για να επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα και να σωθεί ο πλανήτης… όμως το ερώτημα είναι: θα σωθεί και η ανθρωπότητα μαζί με το περιβάλλον;
