Είναι πραγματικά πολύπλοκο, ακόμη και τώρα, να προσδιορίσει κανείς τι πραγματικά συνέβη στην Ευρώπη την άνοιξη του 2010. Τις ημέρες εκείνες, μόλις ενάμιση χρόνο από τον σεισμό του Δεκέμβρη στην Ελλάδα, σηματοδοτείται όχι μόνο το τέλος μιας παλιάς και η αρχή μιας νέας εποχής για τους πληθυσμούς της γηραιάς Ηπείρου, αλλά και το ξέσπασμα μιας αλυσιδωτής έκρηξης, η οποία δεν φαίνεται να έχει ξεπεραστεί, παρά τις συνεχόμενες και απελπισμένες προσπάθειες.
«Ενα χρόνο μετά την τελευταία ισραηλινή επίθεση στη Γάζα, η “ανοικοδόμηση” δεν έχει αρχίσει, ούτε για τα σπίτια ούτε για τις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων, ιδίως των γυναικών και παιδιών που πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα», έλεγε στον γυναικείο ιστότοπο WomensENews η δρ Γκάντα αλ-Τζάμπντα, υπεύθυνη για τη Γάζα του Τμήματος Υγείας της Υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες (UNRWA).
«Γόνιμος είναι κι ο έρωτας: επειδή κι ο έρωτας είναι δύσκολος. Έρωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο: ίσως αυτό να “ναι το δυσκολότερο απ” όσα μας έταξεν η μοίρα, το πιο απόμακρο, η τελευταία δοκιμασία, το έργο που όλα τ” άλλα δεν είναι παρά προετοιμασία και προπαρασκευή του»
Και ερχόμαστε στο πρόβλημα του γάμου και της οικειότηταςπου επιφέρει. Μπορεί μέσα σε αυτή την οικειότητα, το γνωστό και το κεκτημένο να λειτουργήσει η σεξουαλική γοητεία; Όχι. Η γοητεία είναι μη-οικειότητα, αποξένωση, ανισότητα
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
