Περίπου 700 εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα δηλώνουν χορτοφάγοι και ο αριθμός αυξάνεται καθημερινά με έναν ρυθμό που μόνο ελπιδοφόρο βρίσκω. Κάτι συμβαίνει. Φταίει το γεγονός ότι τα καρότα έγιναν ξαφνικά πιο νόστιμα από το σνίτσελ...
Μπορεί να έρθει μια μέρα που η υπόλοιπη ζωική δημιουργία θα αποκτήσει δικαιώματα που δεν θα μπορούν να της αφαιρεθούν παρά από ένα τυραννικό χέρι. Οι Γάλλοι έχουν ήδη ανακαλύψει ότι η μελανότητα του δέρματος δεν αποτελεί λόγο για να αφεθεί ένας άνθρωπος χωρίς αποκατάσταση στις ορέξεις ενός βασανιστή
Οι χιλιάδες δομές αλληλεγγύης και συνεργατικότητας που αναβλύζουν από το πληγωμένο στην εποχή των μνημονίων σώμα της ελληνικής κοινωνίας έχουν διπλή ανάγνωση. Από τη μια είναι τέκνο της ανάγκης για αξιοπρεπή επιβίωση και υπέρβαση...
μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης
Ένας άγνωστος μέχρι τώρα όρος στον κοινωνικοπολιτικό λόγο, μη καταγεγραμμένος ακόμα στα λεξικά που διατίθενται στα βιβλιοπωλεία, η «ασφαλειοποίηση» (securitization) εμφανίστηκε πρόσφατα σε συζητήσεις σχετικά με μια άλλη «αντιστάθμιση κινδύνων»[1] και γρήγορα υιοθετήθηκε στο λεξιλόγιο της πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης.
Αυτό που επιδιώκει να συλλάβει και υποδηλώσει αυτός ο νεοεισαγόμενος όρος, είναι η ολοένα και πιο συχνή αναταξινόμηση μιας κατάστασης λόγω της «ανασφάλειάς του», με σχεδόν αυτόματο αποτέλεσμα τη μεταφορά της στον τομέα, την ευθύνη και την εποπτεία των οργάνων ασφαλείας.
ΠΕΙΝΑ: ΤΟ Νο1 ΟΠΛΟ ΜΑΖΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
Συχνά το άλλοθι για την καταδίκη ενός ολοένα και διογκούμενου τμήματος του παγκόσμιου πληθυσμού στην πείνα και στην εξαθλίωση είναι ο υπερπληθυσμός της Γης. Με το επιχείρημα αυτό συντάσσονται και οι θιασσώτες της γενετικής τροποποίησης των καλλιεργειών, αλλά και εκείνοι της πλήρους εντατικοποίησης της γεωργίας, καθώς διατείνονται ότι με την αύξηση των ποσοτήτων των τροφίμων θα καταπολεμηθεί η πείνα. Τα νούμερα, όμως, τους διαψεύδουν.
Στις τράπεζες σπόρων βρίσκεται η αληθινή περιουσία των Ελλήνων
Όταν αναφερόμαστε στον πλούτο της χώρας που πρέπει να αξιοποιηθεί, συνήθως μιλάμε για το φυσικό αέριο, το πετρέλαιο που μπορεί να εξορυχθεί, τη γονιμότητα της γης μας και το φυσικό περιβάλλον που δημιουργεί τουριστικό ενδιαφέρον.
Εικονογραφημένες καταστάσεις που μας περνάνε ένα δυνατό μήνυμα για το πόσο πολύ εκμεταλλευόμαστε τα ζώα και πόσο πολύ ο άνθρωπος έχει παρατραβήξει τη σχέση του με αυτά.
Πέρυσι μαζευτήκαμε όλοι μαζί στο Μοναστηράκι και διαμαρτυρηθήκαμε σιωπηλώς για την καταπίεση, την κακοποίηση και τον φόνο που υφίστανται τα αδέλφια μας τα ζώα στους χώρους κολαστηρίων που ονομάζονται φάρμες, σφαγεία, γουναράδικα, εργαστήρια πειραματόζωων, ζωολογικοί κήποι, τσίρκα, pet shops κλπ. Και φέτος μπορούμε να κάνουμε το ίδιο, δείχνοντας τη συμπαράστασή και τον πόνο μας στους δούλους ενός αθλίου συστήματος καταπάτησης δικαιωμάτων, βασανισμού και εξόντωσης ζωντανών πλασμάτων.
Η εικόνα όμως αυτή της ευημερίας ήταν επιφανειακή και περιορισμένη μόνο στις προνομιούχες τάξεις: στους ηγεμονικούς κύκλους, στους μεγάλους γαιοκτήμονες – φεουδάρχες, στους αξιωματούχους της Εκκλησίας, στους μεγάλους επιχειρηματίες του υπερπόντιου εμπορίου…. Στα λιμάνια...
Από τις 4 Οκτωβρίου 2014, Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, καλούμε τους Έλληνες πολίτες να υπογράψουν το παρόν διάβημα (petition) μας προς την Ελληνική κυβέρνηση, μέσω του οποίου ζητάμε την Αναθεώρηση του Ελληνικού Συντάγματος όσον αφορά στο ίσης σημασίας δικαίωμα των μη ανθρώπινων έμβιων να συνυπάρχουν μαζί μας, χωρίς πόνο και δυστυχία, χωρίς ταλαιπωρία και εκμετάλλευση.
Σε καιρούς κρίσης, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, σε καιρούς επίθεσης σε δικαιώματα και κατακτήσεις, στο βιός και στη ζωή μας την ίδια, η αλληλεγγύη είναι προϋπόθεση επιβίωσης όσων πληττόμαστε από τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, η αντίσταση...
Το κείμενο αποτελεί τον πρόλογο της δεύτερης έκδοσης του βιβλίου «Η Αυτοκρατορία της ντροπής», που εκδόθηκε στα ελληνικά το 2008 από τις εκδόσεις «Σύγχρονοι Ορίζοντες». Νύχτα σκοτεινή, χωρίς φεγγάρι. Ο άνεμος φυσούσε μανιασμένα σηκώνοντας...
Δικαστική απόφαση
Ένα κολομβιανό νομικό σώμα διέταξε 11 εταιρίες να σταματήσουν τις εξορυκτικές τους δραστηριότητες σε μια έκταση 500.000 στρεμμάτων δάσους στα βορειοδυτικά της χώρας και να την επιστρέψει στις φυλές των ιθαγενών που ζούσαν εκεί προηγουμένως.
Ο καιρός των εύκολων λύσεων, αυτών δηλαδή που έδιναν αναβολή σε κάποιο πολιτικό ή κοινωνικό πρόβλημα, έχει παρέλθει. Το να «κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλάκι της πόρτας» λειτούργησε μέχρι που το χαλάκι δεν μπορεί να κρύψει ούτε μια γόπα πλέον.
Η Ετήσια Έκθεση 2009 της Διεθνούς Αμνηστίας, η ετήσια παγκόσμια αποτίμηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την οργάνωση, καλύπτει εξελίξεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε 157 χώρες από τον Ιανουάριο μέχρι τον Δεκέμβριο 2008. Ο πρόλογος αναλύει τον...
Η πρόσφατη τραγική εμπειρία του Μαλιακού ανέδειξε τα προβλήματα της διαχείρισης των σκουπιδιών και των αστικών λυμάτων ως θέματα πρώτης προτεραιότητας. Δυστυχώς, υπάρχουν εγκληματικές καθυστερήσεις και τεράστιες πολιτικές ευθύνες (δήμοι, Νομαρχία, Περιφέρεια, Υπουργεία).
Νέα νομοθετικά μέτρα για την προστασία των πλέον ευάλωτων πολιτών έναντι αποτρόπαιων εγκληματικών πράξεων.
Η Επιτροπή κάνει έκκληση για αυστηρότερα νομοθετικά μέτρα κατά της εμπορίας ανθρώπων και της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, υπογραμμίζοντας ότι οι σημερινές προσπάθειες καταπολέμησης αυτών των εγκλημάτων δεν είναι ανάλογες με την έκταση και σοβαρότητά τους.
Οι καρχαρίες, τα σελάχια και οι χίμαιρες (οι χονδριχθύες, που καλούνται συλλήβδην «καρχαρίες») είναι πανάρχαια είδη που είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της ισορροπίας των θαλάσσιων οικοσυστημάτων.
Είναι φανερό ότι οι εταιρείες παραγωγής μεταλλαγμένων σπόρων επιμένουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, επικαλούμενες οτιδήποτε θα τις διευκόλυνε (νόμους, επιστημονικές έρευνες, την παγκόσμια φτώχεια και την κατάσταση της γεωργίας), για να επιτραπεί στην Ε.Ε. η είσοδος ορισμένων μεταλλαγμένων προϊόντων, όπως ο σπόρος καλαμποκιού, για καλλιέργεια. Οι επιμέρους χώρες της Ευρώπης διατηρούν τη δική τους εθνική πολιτική, ενώ παράλληλα η ΕΕ υποκύπτοντας στις πιέσεις των ευρωπαίων πολιτών διατηρούσε ώς τώρα μία αρνητική στάση.
Έχουμε εκπαιδευτεί από πολύ μικρή ηλικία να κοιτάμε “έξω” από μας. Μαζεύουμε εικόνες από την οικογένεια μας, την φύση, την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Μαζεύουμε εικόνες από ανθρώπους, αγαπημένους και μη, εικόνες από αντικείμενα.
Είναι φανερό πλέον ότι ο άνθρωπος που προσδιορίζεται ή, μάλλον, οριοθετείται αποκλειστικά από την εργασία του, από τη σχέση του με το σπίτι του και την οικογένειά του, από τον πλούτο του και από την δημοτικότητά του είναι ένας άνθρωπος τελείως ανεπαρκής για τα νέα παγκόσμια δεδομένα που απαιτούν λύσεις συνεργατικών και ολιστικών προσεγγίσεων.
Θα επιχειρήσουμε στο παρόν άρθρο να δώσουμε μόνον την εικόνα τού κατά την άποψή μας βασικού προβλήματος, χωρίς αναλυτικότητα των επιμέρους μορφών της ισότητας όπως διαμορφώνονται με τις σημερινές αντιλήψεις.
Ο άνθρωπος εκ των πραγμάτων αδυνατεί να είναι αθάνατος και, ταυτόχρονα, για λόγους ηθικής και κοινωνικής συνοχής η όποια σωματική ταυτοποίηση και χρονική του διάρκεια δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να είναι εξουσιαστικά ανεμπόδιστη...
