Αυτό το ερώτημα είναι πολύ παλιό και άπτεται της φύσης του ανθρώπου και των όντων. Ο ρεαλισμός (θα τον ονόμαζα υπαρκτό ρεαλισμό, γιατί αληθινό ρεαλισμό δεν μπορούμε προς το παρόν να έχουμε) θεωρεί ότι ο άνθρωπος είναι κακός, γιατί για χιλιάδες χρόνια έτσι τον ξέρουμε.
Δεν θα υπεισέλθω σε άλλες λεπτομέρειες του βιβλίου του Κ. Σβαμπ. Ήθελα κυρίως να παρουσιάσω μερικά προβληματικά σημεία της σκέψης του, που δεν είναι όμως ασήμαντα, αλλά τόσο κομβικά που ανατρέπουν τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου.
Η εθνική στρατηγική λειτουργεί κυρίως στο πεδίο του υπαρκτού ρεαλισμού, ενώ ο πολιτισμός στο πεδίο των ποιοτήτων και της ταυτότητας. Λέγοντας «υπαρκτού» εννοώ ότι ο ρεαλισμός θα μπορούσε να έχει και μία άλλη έκφραση, αλλά μένω στο πεδίο του ρεαλισμού όπως αυτός γίνεται κατανοητός σήμερα.
Οι σημερινοί άνθρωποι, όπως και οι προηγούμενοι και μάλλον και οι επόμενοι, αντιλαμβάνονται την ειρήνη με έναν τρόπο που εγγυάται τον πόλεμο και την καταστροφή. Τόση επιθυμία για ειρήνη και να καταλήγει σε πολέμους και καταστροφές;!
Το νόημα της προόδου εκφράζεται με δύο τρόπους ανάλογα με το πώς ανταποκρίνεται ο άνθρωπος σε αυτό: είτε μέσω της επιθυμίας είτε μέσω μιας βαθιάς ανάγκης του.
Στο βάθος όλων των αναζητήσεων του ανθρώπου υπάρχει σαν ένα από τα έσχατα οράματα η Ειρήνη. Όμως αυτή για τον άνθρωπο είναι ένα όραμα πολύ συγκεχυμένο, το οποίο στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων περιορίζεται και ταυτίζεται αποκλειστικά με την απουσία πολεμικών συγκρούσεων.
Είναι εκπληκτικό το πώς ό,τι ο άνθρωπος επιθυμεί περισσότερο είναι και αυτό που εξ ορισμού δεν μπορεί να πραγματοποιήσει. Αυτό συμβαίνει με την ειρήνη, την οποία επιθυμεί διακαώς, αλλά ζει συνεχώς σε πόλεμο είτε με τη μορφή των πολεμικών συγκρούσεων, είτε με τη μορφή των κοινωνικών συγκρούσεων, είτε με τη μορφή των συγκρούσεων της καθημερινότητας.
Τρεις είναι οι θεμελιώδεις μορφές κοινωνικής πραγματικότητας που αποτελούν αντίθεση στην ειρήνη: α) ο φασισμός, β) ο καταναλωτικός κύκλος της αστικής κοινωνίας και γ) η εκκεντρική σύλληψη του πλουραλισμού που αναιρεί το ανθρωπολογικό συμβόλαιο στη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, τον συνάνθρωπο, τη φύση και τον κόσμο.
Η πνιγμένη κραυγή του πόνου της αισθανόμενης ζωής που δόλια δολοφονείται σε εγκαταστάσεις του αίσχους (σφαγεία) μπορεί να μη φτάνει στ’ αυτιά μας, αφήνει όμως πάντα ένα μόνιμο απόηχο που σαν βουητό διαταράσσει την ηθική χειμερία νάρκη και προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά.
Όσο τα οράματα είναι για την ανθρωπότητα απλές λέξεις με περιεχόμενο που να ικανοποιεί την επιθυμία της να έχει μια εύκολη καθημερινότητα και να ικανοποιεί το πνεύμα της με απλοϊκή διατύπωση μεγαλόπνοων αλλά απροσέγγιστων στόχων, τόσο οι έννοιες θα διαστρεβλώνονται και η ανθρωπότητα θα μένει χωρίς πνευματικό στήριγμα
Η Unicef στέλνει ένα πολύ ηχηρό μήνυμα με το νέο της βίντεο. Πρωταγωνιστές είναι ένα ζευγάρι που μοιάζει να κάνει μια ζωή άνετη σε κάποια Δυτική, «ευτυχισμένη» χώρα, φεύγει τρέχοντας από το σπίτι του, που βρίσκεται σε περιοχή εμπόλεμης ζώνης, για να φτάσει σε ένα ασφαλές μέρος,
«Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΕΙ επικαλείται το έγκλημα του άλλου. Κυριαρχεί δηλαδή, ο νόμος του αίματος, έτσι ώστε το μόνο που απομένει στον διανοούμενο είναι να πάρει και αυτός στα χέρια του τα όπλα.
Τρεις βαθμοί: ο εγωισμός, ο οίκτος, ο ασκητισμός.
Ο εγωισμός δεν έχει όρια για να τον καλύψουν, οι άνθρωποι επινόησαν τους ευγενικούς τρόπους, και για να τον βάλουν σε κανόνες και να τον περιστείλουν, θέσπισαν το Κράτος.
Ο οίκτος, μοναδικό θεμέλιο της ηθικής, γεννιέται από το συναίσθημα της ταυτότητας όλων των ανθρώπων και όλων των όντων, και πρέπει να επεκτείνεται και στα ζώα.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
