Ο ανθρώπινος πολιτισμός μπορεί να ξανακαταστραφεί όπως έχει ξαναγίνει σύμφωνα με όλες τις παραδόσεις και τις μνήμες της ανθρωπότητας. Αυτήν την αίσθηση έδινε στη μεταπολεμική διανόηση ο μεταπολεμικός κόσμος. Η προοπτική της καταστροφής ήταν που ενέπνευσε αγωνιστικά τους Αϊνστάιν, Ράσσελ, Σβάϊτσερ και πλήθος άλλων.
Η παγκόσμια διατροφική και παράλληλη περιβαλλοντική κρίση έχουν κάνει περισσότερο αισθητές τις δραματικές τους επιπτώσεις στα κράτη του λεγόμενου «αναπτυσσόμενου κόσμου» και ιδιαίτερα στην μαστιζόμενη από τη φτώχεια ήπειρο της Αφρικής.
Η Σύνοδος στην Κοπεγχάγη χαρακτηρίστηκε ως αποτυχία και πράγματι τέτοια ήταν. Ας τη δούμε όμως στα επιμέρους:
1) Ήταν μια αποτυχία γενικά του πολιτικού συστήματος (και κυρίως των περισσοτέρων ηγετών) να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Κατέδειξε περισσότερο παρά ποτέ πόσο αδυνατούν να συλλάβουν ένα όραμα και να σχεδιάσουν πάνω σ’ αυτό
Στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός της Ελβετίας, όπου συνήθως –μεταξύ άλλων- συμμετέχουν τα διάφορα αστέρια ή οι «γκουρού» της οικονομίας, εφέτος δεν θα προσέλθουν ορισμένοι από εκείνους που διηύθυναν τις τύχες κολοσσιαίων χρηματοπιστωτικών οργανισμών όπως της Λίμαν Μπράδερς και άλλων. Αυτό βέβαια συμβαίνει επειδή αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποτύχει κραυγαλέα στο να επιτύχουν αυτό που υποσχέθηκαν και που θέλησαν να επιβάλουν σε όλο τον κόσμο μέσα από ένα εξειδικευμένο οικονομικό σύστημα μέσα στον ευρύτερο καπιταλισμό.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
