Φαύλο κύκλο ονομάζουμε συλλογισμούς, και κατ’ επέκταση πρακτικές, όπου το αποτέλεσμα εκλαμβάνεται ως αίτιο. Με μια τέτοια «λογική διαδικασία» είναι αδύνατο να κατανοήσουμε και να λύσουμε οριστικά ένα πρόβλημα αφού οι προσπάθειες μας περιορίζονται στην ελαχιστοποίηση των αποτελεσμάτων (των συμπτωμάτων), ενώ η πραγματική αιτία παραμένει δρώσα και ανέπαφη
Μιλώντας για πολιτική, με τη γνήσια και σχετικά πεπαλαιωμένη σημασία της λέξης, αυτό που συνήθως εννοούμε είναι εκείνη τη συλλογική δραστηριότητα που έχει ως κατ’ εξοχήν αντικείμενο τη συνολική θέσμιση της κοινωνίας με τρόπο ρητό και διαυγή.
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου.
Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος.
Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή.
Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Μέσα από μια σειρά ετερόκλητων επιχειρημάτων, βολέματος, αδράνειας, συνήθειας, υποταγής στα πατροπαράδοτα, «τεχνικών δυσχερειών», έχουμε αποκοπεί εντελώς από την πολιτική – και μάλιστα αδιαμαρτύρητα, εκτός εάν θεωρούμε ότι ασχολούμαστε με την πολιτική όταν πάμε να ψηφίσουμε κάθε λίγα χρόνια (αν δηλαδή πάμε …) ή τσακωνόμαστε με τους «πολιτικούς μας αντιπάλους» στα καφενεία και στα αμφιθέατρα.
Προφανώς, μια από τις κυρίαρχες επιπτώσεις της γενικολογίας είναι η ανάδειξη των ιδεών ως συγκεκριμένων και συντελεστικών παραγόντων της πολιτικής (χωρίς να είναι κατ’ ανάγκην πραγματική ή ορθή), πράγμα που είναι συναφές και με τα εννοιολογικά πρότυπα και πολιτισμική δυναμική του πολιτικού λόγου στο εδάφιο αυτό.
Το κοινό σε ένα βαθμό ρυθμίζεται-καθοδηγείται -υπό ορισμένες βέβαια συνθήκες- και, συνεπώς, δεν χρειάζεται η αναφορά σε αυτό, όπως βέβαια δεν χρειάζεται και η αναφορά στο συγκεκριμένο ή ουιαστικό πεδίο της διακυβέρνησης και της δημοκρατικής διαβούλευσης και συμμετοχής.
Ένα από τα πιο παθολογικά ζητήματα της πολιτικής και της ιστορικής εξέλιξης είναι το πρόβλημα της πολιτικής γενικολογίας. Το πρόβλημα αυτό είναι αποτέλεσμα της διασύνδεσης του στελεχιακού δυναμικού της πολιτικής, των μέσων επικοινωνίας που λειτουργούν διαμεσολαβητικά, της πολιτικής και της επικοινωνιακής συνείδησης του κοινού.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ένα τέτοιο ήθος συνυφαίνεται με τη φιλοσοφική γνώση και παιδεία. Ετούτη εδώ επιτρέπει στο άτομο να αντι-στέκεται σθεναρά στο μυθολογικό και απατηλόμασκάρεμα μίσθαρνων λογοποιών και μυθοποιών. Πρόκειται για ένα μασκάρεμα σαν αυτό της τρέχουσας ελληνικής πολιτικής, όπου πρώην αφισοκολλητές, γαντζωμένοι κιόλας σε κυβερνητικούς θώκους, αποδεικνύονται άριστοι μυθοποιοί επί του πρακτέου και δημιουργούν ολική συσκότιση στο άγνωμο πλήθος.
Συχνά λέγεται ότι δεν υπάρχουν πια πραγματικοί πολιτικοί, αλλά δεν κατανοούνται τα αίτια αυτού του γεγονότος και επιπλέον μπορεί να ενυπάρχουν σε αυτή τη διαπίστωση πλάνες ως προς το ποιος είναι μεγάλος ως πολιτικός.
Ένας μεγάλος πολιτικός είναι ένα πολύ σπάνιο φαινόμενο που δεν έχει σχέση με τη μιντιακή προβολή εικόνας ή με τη φανατική προσκόλληση σε ιδεολογίες και πρόσωπα. Είναι ένας πολιτικός που μπορεί να ωθήσει τα πράγματα είτε στο μέλλον ως φίλος της ανθρωπότητας είτε στο παρελθόν ως εχθρός της.
Η εικόνα του ανίκανου, αμόρφωτου, αδιάφορου, ανενημέρωτου πολίτη ακόμη και του «πολιτικά ανώριμου» ο οποίος δρα με γνώμονα τα πάθη του και τα ιδιοτελή συμφέροντά του, για ολόκληρους αιώνες συνόδευσε πιστά την ανάπτυξη των πολιτικών συστημάτων. Η απεικόνιση του πολιτικά ανάξιου μέσου πολίτη, υπήρξε ιστορικά αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους ηγεμόνες.
Ο Διάλογος Πρωταγόρας είναι ένα από τα πιο μεστά σε φιλοσοφικό περιεχόμενο έργα του Πλάτωνος και τα πιο εμπνευσμένα σε ύφος, πλοκή και δραματουργική τεχνική. Γράφτηκε μετά το 399 π.Χ., πιθανόν γύρω στα 388/387 π.Χ., και απεικονίζει την πνευματική ζωή της Αθήνας λίγο πριν την έκρηξη του Πελοποννησιακού πολέμου, όταν έφτανε στο τέλος της η εποχή του Περικλή. Η πνευματικότητα τούτη δεν νοείται από τον Αθηναίο φιλόσοφο απλώς ως μια πτυχή ή εκδήλωση της πολυδιάστατης δραστηριότητας της πόλης και της πολύπαθης δημοκρατικής της λειτουργίας παρά ως το φωτεινό κέντρο μιας πόλεως-κράτους, που προς τα έξω ασκούσε «δημοκρατική» ηγεμονία σε άλλες πόλεις, ενώ προς τα μέσα καλλιεργούσε μια «δημοκρατική» επίσης κυκλοφορία των ιδεών αλλά όχι λιγότερο και μια ιδεολογική ηγεμονία επί ενός κατά πολύ άγνωμου πλήθους.
Ορισμένα από τα πιο αυταρχικά και σκοταδιστικά καθεστώτα του πλανήτη απολαμβάνουν υψηλότερα επίπεδα ελευθεροτυπίας από την Ελλάδα.
«Ελευθερία του Τύπου σήμερα είναι να τυπώνεις εκείνες τις προκαταλήψεις του εκδότη που δεν ενοχλούν τους διαφημιστές», Χάνεν Σουάφερ
To να χάσεις μερικές θέσεις στην κατάταξη ελευθεροτυπίας των Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα μπορεί να θεωρηθεί ατυχία.
Η ερώτηση προκύπτει αβίαστα εάν διαβάσει κανείς τα αποτελέσματα της έρευνας του τελευταίου ευρωβαρομέτρου που καταδεικνύει ότι οι Έλληνες τα έχουν πάρει στο κρανίο!
Για την αξιοπιστία και τη σκοπιμότητα λήψεως αποφάσεων από το Σύνολο των πολιτών με Δημοψηφίσματα, έχουν διατυπωθεί αντιφατικές απόψεις. Άλλοι τα θεωρούν ως την πεμπτουσία της Αληθινής Δημοκρατίας και άλλοι έναν παράλογο και επικίνδυνο για τα συμφέροντα των πολιτών θεσμό. Μία εξήγηση για αυτές τις αντιφατικές και παράλογες απόψεις, υπάρχει στις γραμμές που ακολουθούν…
Στο ανωτέρω θεμελιώδες ερώτημα έχουν δοθεί απαντήσεις, ακριβέστερα έχουν κατατεθεί απόψεις, από πολλούς· φιλόσοφους, επιστήμονες της νομικής, της πολιτικής, της κοινωνιολογίας, ακόμη και από απλούς πολίτες. Παρά την πληθώρα όμως των απόψεων, ο πολίτης πολύ δύσκολα μπορεί να έχει μια σαφή και στέρεα απάντηση. Οι απαντήσεις είναι αντιφατικές και οι περισσότερες δεν στηρίζονται στη λογική των φυσικών νόμων, αλλά στηρίζονται κυρίως στο κύρος και στην αξιοπιστία αυτού που διατυπώνει την άποψη.
«Σε τι παράξενη κατάσταση βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί! Καθένας από εμάς βρίσκεται εδώ για μια σύντομη επίσκεψη· δεν γνωρίζει για ποιο σκοπό, αν και μερικές φορές νομίζει ότι τον αισθάνεται. Αλλά από την οπτική γωνία της καθημερινής ζωής, χωρίς να εμβαθύνουμε, υπάρχουμε για τον συνάνθρωπο μας – καταρχάς για αυτούς στων οποίων τα χαμόγελα και την ευημερία στηρίζεται όλη η ευτυχία μας και αμέσως μετά για όλους αυτούς που δεν γνωρίζουμε προσωπικά και με την μοίρα των οποίων είμαστε ενωμένοι με τον δεσμό της συμπόνοιας.
Στην Ελλάδα της κρίσης, η επικοινωνιακή μηχανή παραγωγής διανοητικής εμπλοκής συνίσταται στο εξής σύμπλεγμα:
Ένα πρώτο μήνυμα λέει «Αν αντισταθείς, χάθηκες» (=πτώχευση, καταστροφή…).
Ένα δεύτερο μήνυμα λέει «Αν υποκύψεις, χάθηκες» (=ανεργία, φτώχεια, μιζέρια, απόγνωση…) […]
«Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο
Πλέον, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να διαβάσει, να ψάξει και να συγκρίνει 160 Συντάγματα από όλο τον κόσμο, χάρη στο Constitute, μία ιστοσελίδα που δημιούργησε η Google, με στόχο, όπως είπε, να βοηθήσει τις χώρες του πλανήτη να μάθουν η μία από την άλλη και έτσι να αποφύγουν πολιτικές κρίσεις και συγκρούσεις.
Λίγο πριν τις γερμανικές εκλογές, που σίγουρα θα καθορίσουν την πορεία που θα ακολουθήσει συνολικά η Ευρώπη στην αντιμετώπιση της κρίσης, έξι ευρωπαϊκές εφημερίδες ρώτησαν συνολικά 7.000 αναγνώστες τι πιστεύουν για τους Γερμανούς. Η έρευνα δείχνει μία τάση να υπερτερεί: Προχωρώντας προς τα νότια της Ευρώπης, το κλίμα γίνεται «θερμότερο» και οι αρνητικές απόψεις κυριαρχούν.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
