Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Ο διάλογος που έχει γίνει για τη δημοκρατία ξεκινάει από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα περνώντας από σημαντικούς σταθμούς όπως η Αρχαία Ρώμη, αργότερα άλλες μεμονωμένες περιπτώσεις, οι Ιταλικές πόλεις-κράτη και ύστερα από τις συγκρούσεις και τις θρησκευτικές διενέξεις στη Μεγάλη Βρετανία, από τη Μάγκνα Κάρτα έως τον Όλιβερ Κρόμβελ και τον Habeas Corpus και μεταγενέστερα μέσα την Επανάσταση της Αμερικάνικης Ανεξαρτησίας και τη Γαλλική Επανάσταση φτάνοντας ως τη Ρωσική Επανάσταση και τις εθνικό-απελευθερωτικές επαναστάσεις.
περισσότερα…
Ζούμε και έχουμε ζήσει επί πολλές δεκαετίες σε μία κατάσταση εκρηκτικού ατομισμού. Η ατομικότητα στη δύση έχει αναγορευθεί σε θεότητα και η δημοκρατία (ή, μάλλον, τα ίχνη μιας αρχόμενης δημοκρατίας) έχουν πια αφανιστεί στην απόλυτη ιδιώτευση της κοινωνίας.
Το να προσδιοριστεί το περιεχόμενο της λαϊκής εντολής, που είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες της δημοκρατίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατον. Επάνω σε αυτήν την απροσδιοριστία στηρίζονται και οι αποκλίσεις της πολιτικής από τη βούληση του λαού.
Αυτό είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον, μια και δεν μας απασχόλησε όσο έπρεπε στο παρελθόν. Η φιλοδοξία είναι διάχυτη σε όλους τους τομείς της ζωής και εννοούμε την τάση να επιβάλει κανείς την παρουσία του πάνω στους άλλους, να υπερισχύσει, και όχι την θετική στάση για βελτίωση του εαυτού.
Στη δημοκρατία έχουμε αναφερθεί συχνά, αλλά καθόλου στην έννοια του διαλόγου που είναι στοιχείο της δημοκρατίας. Πολύς λόγος γίνεται για τον διάλογο, αλλά αυτός ο λόγος είναι παραπειστικός και αγνοεί επιδεικτικά τις προφανείς πραγματικότητες της ζωής αλλά και της εποχής μας.
Ενώ για τη λήψη των αποφάσεων της πολιτείας από το Σύνολο υπάρχει χαμηλή εμπιστοσύνη, για την υλοποίηση των αποφάσεων αυτών ισχύει το αντίθετο.
Οι όροι Χειραγώγηση ( άγω από το χέρι) και Χειραφέτηση ( αφήνω το χέρι ) δηλώνουν δυο διαμετρικά αντίθετες πράξεις. Στη χειραγώγηση ο πολίτης οδηγείται με τα μάτια και το μυαλό όχι τα δικά του αλλά κάποιου τρίτου, ενώ στη χειραφέτηση αφήνεται από αυτή την βοήθεια / εξάρτηση για να πορευθεί με τα δικά του μάτια και μυαλό.
Με τη δημοκρατία συνδέεται εμφανώς, περισσότερο από κάθε άλλο πολίτευμα, η πληθικότητα. Σε ένα ολοκληρωτικό πολίτευμα πάλι υπάρχει η πληθικότητα, αλλά σαν χειραγωγούμενο και ενίοτε υπό εκμετάλλευση στοιχείο, ενώ στη δημοκρατία αυτή είναι το ελέγχον και αναδυόμενο κυβερνητικό στοιχείο.
Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφέραμε ότι η συμμετοχή των πολιτών στη διακυβέρνηση και η ποιότητα των αποφάσεων είναι τα δύο θεμελιώδη κριτήρια της δημοκρατίας. Το πρώτο αποτελεί ένα οργανωτικό στοιχείο μέσω του οποίου εκφράζεται η δημοκρατία και το δεύτερο εκφράζει το υποκειμενικό στοιχείο της δημοκρατίας.
Η δημοκρατία είναι ένα πολιτικό σύστημα, ασχέτως του ότι το περιεχόμενό του δεν είναι ακόμη πλήρως προσδιορισμένο. Αυτό συμβαίνει επειδή ο ίδιος ο άνθρωπος είναι εξελισσόμενος στον χρόνο αλλά, κυρίως, επειδή είναι ακόμη αναντίστοιχος με αυτό το πολίτευμα και έτσι επηρεάζει αρνητικά κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.
Η κρατούσα αντίληψη για το δίπολο Ελευθερία – Ασφάλεια λέει ότι αυτό περιλαμβάνει από τη μια απειλές κατά της ζωής, της περιουσίας κοκ (λ.χ. τρομοκρατία, οργανωμένο έγκλημα) και από την άλλη καταφυγή των κυβερνήσεων σε ολοένα αυξανόμενη αυταρχικότητα για την αντιμετώπιση των απειλών.
Τα ξενόγλωσσα ονόματα πολιτευμάτων, Republic (Ρεπουμπλικανισμός) και Democracy (Δημοκρατία), αν και δεν έχουν το ίδιο νόημα, αποδίδονται στη νέα ελληνική γλώσσα με την ίδια λέξη. Με τη λέξη Δημοκρατία. Όμως οι διάφορες μεταξύ των δύο πολιτευμάτων είναι σημαντικές και αφορούν στους στόχους, τα όργανα εξουσίας και τις διαδικασίες .
Η παγκόσμια διακυβέρνηση και η παγκόσμια επιτήρηση των πολιτών όλου του πλανήτη αναφέρονται τακτικά στα εναλλακτικά μέσα αλλά αγνοούνται πλήρως από τα συστημικά. Όταν, δε, γίνεται αναφορά από κάποιον σε αυτά, αποκτά την ταμπέλα του συνωμοσιολόγου και κατ’επέκταση του γραφικού, συμπεριφορά αρκετά ενδεικτική του πνευματικού απομονωτισμού της ελληνικής κοινωνίας.
Θεωρούμε ότι σήμερα είναι σκόπιμο να ανοίξουμε τη συζήτηση πάνω στην έννοια του συντηρητισμού και να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε χωρίς προκαταλήψεις, εμμονές και δογματισμούς την πραγματική του ιστορική διάσταση.
Η Δημοκρατία αποτελεί προϊόν πολιτισμού. Δεν είναι απλά ένα πολίτευμα -όπως ίσως πολλοί πιστεύουν – αλλά χρειάζεται κατάθεση ζωής, αγώνα εσωτερικό, ώστε αφού την κατακτήσουμε πρώτα ως τρόπο ζωής, έπειτα να την υπερασπιστούμε ως...
Η Κρίσιμη Μάζα στα Φυσικά Συστήματα Ο όρος «Κρίσιμη Μάζα» χρησιμοποιείται στην Πυρηνική Φυσική για να εκφράσει την ελάχιστη μάζα ενός αυθορμήτως διασπώμενου (ενός ραδιενεργού) στοιχείου, που απαιτείται για να συντηρηθεί μία αλυσιδωτή πυρηνική...
Απόσπασμα από του Ζαν – Ζακ Ρουσσώ από, Το κοινωνικό συμβόλαιο ή αρχές πολιτικού δικαίου, Βιβλίο ΙΙΙ, κεφ. 4ο, 2004, εκ Πόλις. — ‡ — Όποιος νομοθετεί γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε πως πρέπει να...
Δυστυχώς ο «διάλογος» για τη συνταγματική αναθεώρηση κυριαρχείται από τις γνωστές ιδεοληψίες των ειδικών και των επαγγελματιών της πολιτικής. Αυτές οι ιδεοληψίες συχνά συνδυάζονται με έναν πατερναλισμό, αλλά και μια απροκάλυπτη υποτίμηση, τόσο των...
Χρησιμοποιώντας τον όρο «δημοκρατική οργάνωση της αντιδημοκρατικότητας» από ένα κείμενο του Γιάννη Ζήση,(1) θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε ορισμένα στοιχεία στην περί δημοκρατίας αντίληψη. Τι ρόλο παίζει η συμμετοχικότητα στη δημοκρατία; Χωρίς άλλο, κεντρικό. Αυτή...
Ένα μεγάλο πρόβλημα στη σκέψη είναι η διάκριση μεταξύ ατομικών δικαιωμάτων (που αποτελούν τον κορμό του φιλελευθερισμού) και λαϊκής κυριαρχίας με την ισότητα και την κοινωνικότητα (που αποτελεί τον κορμό της δημοκρατίας). Δηλαδή, το...
Οι λόγοι της κοινωνικής αδράνειας ποικίλλουν, όπως έχω αναφέρει σε σειρά άρθρων μου, από τη χειραγώγηση, την οικονομική εξάρτηση μέχρι την έλλειψη μιας νέας ιδεολογίας στην οποία θα αναφερθώ στο παρόν άρθρο. Η πολιτική...
Αυτό είναι ένα θέμα που αποτέλεσε το βασικό πρόβλημα των διάφορων κοινωνικών θεωριών (πράγμα που οδηγούσε στην προπαγάνδα) και αποτελεί ζήτημα τόσο κοσμοθεωρητικής άποψης (δηλαδή αξιακών κριτηρίων) όσο και πρακτικής εφαρμογής (αν μπορεί να...
Η απουσία της σκέψης οδηγεί σε απουσία του ανθρώπου. Αν όμως δεχτούμε τη σκέψη ως το Σημείο του ανθρώπου, τότε πρέπει να δεχτούμε την παιδεία ως τη μύηση του ανθρώπου στον Εαυτό του και...
Αποσπάσματα από την νέα ποιητική συλλογή των Ιωάννη Ζήση – Ιωάννας Μουτσοπούλου «ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ» από τις Εκδόσεις Αειφορεία.
Η οικογένεια χρησιμοποιήθηκε ως έννοια από τον πολιτικό λόγο συχνά με σκοπό τη χειραγώγηση των ανθρώπων και τον εγκλωβισμό τους σε περιορισμένης υφής ρόλους, είτε για να αποτραπεί η ενασχόλησή τους με τα κοινά, είτε για να προσεγγιστούν συναισθηματικά και να επηρεαστούν πολιτικά.
