Μια έρημη ακρογιαλιά στο χρυσαφί
ταξιδεύει στου μυαλού την απλωσιά,
μα δεν ξέρω αν στο χρόνο ήτανε αληθινή
ή της ανάγκης της εσώτερης καταφύγιο.
Το σκοτάδι σάρωσε τον κόσμο,
τσάκισε με τα δόντια του
τους εύθραυστους μίσχους
της ντελικάτης ζωής της ψυχής.
Παλιοί φίλοι,
ακούραστοι στο πέρασμα της ζωής,
που φύλαξαν της παιδικότητάς μας το χαμόγελο
που τόσο φευγαλέο ήτανε στο χρόνο,
μα ζει παντοτινά σα μνήμη
αυτού που θα μπορούσε να ‘ταν,
αλλά οι σκιές δεν τ’ άφησαν ολότελα ν’ ανθίσει.
Σ’ εκείνο το σπιτάκι το απόμερο
που στέγασε των παιδικών χρόνων τ’ αποθέματα
της ζωής που ευτυχισμένα έπαιζε
στου κόσμου τη μισοκρυμμένη θέα,
με καρδιοχτύπι προσμονής
για ένα σκοπό ανάμεικτο
από ψυχή και σώματα ξεστρατισμένα,
σ’ εκείνο το σπιτάκι το μοναχικό
είναι καιρός να ξαναμπώ,
Εκείνο το παλιό μονοπάτι
το χορταριασμένο απ’ τους καιρούς που πέρασαν
χωρίς πόδια να το περπατήσουν,
γιατί κανείς δεν γύρευε την άκρη του δάσους
στο ξέφωτο πάνω απ’ τους λόφους τους λιόλουστους,
αντίκρυ απ΄ τον κόσμο.
Μα ξάφνου μια γλυκειά φωνή
εγέμισε τον τόπο αυτού του σκότους.
Μια οπτασία σαν αερικό εγέρθηκε απ’ το πλήθος
και έσχισε μεμιάς το πηχτό σκοτάδι,
να ανασάνουν οι καρδιές
που λίγο φως ζητούσαν.
«Είμαι του κόσμου η αθάνατη Ψυχή,
γιατί χωρίς ψυχή κανείς δεν θα υπήρχε,
Μα ο νέος κόσμος ήταν σκοτεινός,
η κατανόηση αχνόφεγγε μεσ’ από πέπλα πολυάριθμα.
Τίποτα εύκολα δεν ήταν δοσμένο
σ’ εκείνο το σκοτάδι το επικίνδυνο
που η ζωή επάσχιζε
στο πλοίο των μορφών να κρατηθεί,
ενώ τριγύρω λυσσομάναγε η θύελλα των σωμάτων,
που του ενός ο θάνατος
ζωή για τ’ άλλο ήταν.
Εκείνα τα μοναχικά βράδια
που η ψυχή μου ατενίζει στο χρόνο
σαν το παρελθόν και το μέλλον να είναι ένα,
μες στην καταλαγή του μόχθου και της αλλαγής,
μες στην εαυτότητα που ψάχνει
τον εαυτό της που διαρκεί,
θυμάμαι τους ήρωες που πάτησαν ανάλαφρα
της γης αυτής τα χώματα
σ’ εκείνους τους ξεχασμένους καιρούς,
που οι περγαμηνές του χρόνου
τόσο έχουν φθαρεί
που ξέφτισαν τα περιττά στολίδια
και πρότυπα μείναν μοναχά
για θύμηση στο μέλλον.
Τραγωδία γοργόφτερη, αθώρητη συνάμα
στη σκιά,
στων ανωρίμων το βλέμμα,
το πάχος του πλούτου
στις ξέφρενες τις εξορμήσεις
μισθώνοντας μισθωτούς
απρόσεχτους υπηρέτες,
της χλιδής τους συνεργούς
οδηγούς στη νύχτα.
Του Θορώ εμπειρία
πλάσμα της Ουώλντεν
με την ευλογία του Θεού
κάτοικος των ουρανών
σιτευτής και θεριστής στης χαράς τις τροχιές
γεμάτος διηγήματα
απ΄τα τσαμπιά του αυγουστιάτικου αμπελιού
Δεν έγιναν γι’ αυτόν οι δορυφόροι.
Δεν ήταν γι’ αυτόν τα νοσοκομεία.
Δεν ήταν γι’ αυτόν οι επενδύσεις.
Και Είδε ο Θεός όλα τα έθνη της γης,
μαύρα και λευκά, φτωχά και πλούσια
από το Βορά και το Νότο, την Ανατολή και τη Δύση
απ’ όλα τα δόγματα και τα θρησκεύματα,
ότι έστελναν τους Απεσταλμένους τους
στο ψηλό γυάλινο κτίριο,
στις όχθες του ποταμού του Ανατέλλοντος Ηλίου,
στο νησί του Μανχάταν,
Με τα πουλιά να μοιάσουμε, απ’ αυτά να διδαχθούμε,
κοντά τους να σπουδάσουμε το πώς πρέπει να ζούμε.
Δεν σπέρνουμε, δεν νοιάζονται, ακολουθούν τη φύση,
σύμφωνα με τις προσταγές του Κτίσαντος την κτίση.
Φως! Ουσία από το πυρ το πιο αρχαίο,
στις απαρχές του κόσμου
τις χαμένες πίσω στο χρόνο,
τότε που το Πνεύμα το άυλο
φωτοβόλησε το αρχέγονο σκότος
σε μια εκρηκτική στιγμή θέλησης
εκλύοντας τον εαυτό του, τον ανεξάντλητο,
σε θυσία ανεξερεύνητη
στης μορφής τα όρια.
Το φυλακισμένο σκοτάδι ανάσανε.
Ικέτης ήταν στη θύρα του Θεού,
αποκαμωμένος από την τυφλότητα
μ’ ενός άπειρου χρόνου την καταδίκη.
Σύρθηκε με τα τρεμάμενα ίχνη της ζωής
χωρίς κίνηση, γιατί ήταν σκοτάδι
κι η κίνηση αδύνατη ήταν στην ανυπαρξία του,
στις παρυφές της ελεύθερης χώρας,
εκείνης του Θεού.
Light! An essence from the most ancient fire,
at the outset of the world
lost back in time,
then when the immaterial Spirit
shot with light the primeval darkness
in an explosive moment of will
emitting itself, the inexhaustible,
in an unfathomable sacrifice
on the outlines of form.
The imprisoned darkness breathed.
Τρεις ψυχές που απαρτίζουν μια ψυχή πρώτα, δηλαδή,
Η ψυχή του καθενός και όλων των μερών του σώματος
Που εδρεύοντας εκεί μέσα, εργάζεται και είναι ό,τι ΚΑΝΕΙ
Its house was warm,
the centuries stretched out on a carpet of fire
free from space,
outside magnitude,
in the continuity of life,
teeming with memories and possibilities
which reveal the future
hidden in the Eternal.
Ποιήματα όπως αυτό επιχειρούν να ευαισθητοποιήσουν και να σταθούν ενάντια στη βαρβαρότητα και τη βλαπτικότητα εθίμων όπως αυτό της σφαγής των ελάτων τα Χριστούγεννα και των αμνών το Πάσχα, αναδεικνύοντας τον παραλογισμό. Έτσι τίθεται το ερώτημα: μετά από την αφαίρεση της ζωής του έλατου, καθώς το ζωντανό έλατο είναι πλέον κενό και συνεπώς ψεύτικο αφού το σκοτώσαμε, τί το θέλουμε νεκρό, αλλά δήθεν σαν ζωντανό και αυθεντικό; Θέλουμε «αληθινή» μορφή χωρίς ζωή; Τέτοιο όμως πράγμα δεν υπάρχει….. είναι μια φριχτή επινόηση. Αυτές τις φριχτές επινοήσεις μπορούμε να τις πολεμήσουμε μέσα από την ψυχή μας. Στην ψυχή μας είναι που παραπέμπει η ποίηση, γι’ αυτό είναι που τη χρειαζόμαστε και αυτή είναι η ευθύνη της.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
