Ποίημα: “Ο θρήνος των Ελάτων” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)
Ποιήματα όπως αυτό επιχειρούν να ευαισθητοποιήσουν και να σταθούν ενάντια στη βαρβαρότητα και τη βλαπτικότητα εθίμων όπως αυτό της σφαγής των ελάτων τα Χριστούγεννα και των αμνών το Πάσχα, αναδεικνύοντας τον παραλογισμό. Έτσι τίθεται το ερώτημα: μετά από την αφαίρεση της ζωής του έλατου, καθώς το ζωντανό έλατο είναι πλέον κενό και συνεπώς ψεύτικο αφού το σκοτώσαμε, τί το θέλουμε νεκρό, αλλά δήθεν σαν ζωντανό και αυθεντικό; Θέλουμε «αληθινή» μορφή χωρίς ζωή; Τέτοιο όμως πράγμα δεν υπάρχει….. είναι μια φριχτή επινόηση. Αυτές τις φριχτές επινοήσεις μπορούμε να τις πολεμήσουμε μέσα από την ψυχή μας. Στην ψυχή μας είναι που παραπέμπει η ποίηση, γι’ αυτό είναι που τη χρειαζόμαστε και αυτή είναι η ευθύνη της.