Η αιτία της ποιητικής ασάφειας και το λυκόφως των ποιητών και των ποιημάτων (του Γιάννη Ζήση)

Σε πολλά ποιήματα ακόμη και διάσημων ποιητών που έχουν τιμηθεί με ανώτατες διακρίσεις και είναι παγκόσμια αναγνωρισμένοι καθώς και στο επίπεδο της ποιητικής καθημερινότητας πολλών, πιο άσημων, ποιητών συναντάμε στίχους που αποτελούν μια πλήρη αναίρεση κάθε λογικής όπως αναφορές που συνδέονται με ουράνια σώματα υποκείμενα στην φαντασία μας.

Διαβάστε περισσότερα...

Bertolt Brecht, Μήνυμα του ετοιμοθάνατου ποιητή στη νεολαία

Εσείς οί νέοι άνθρωποι των εποχών πού έρχονται
καί της καινούργιας χαραυγής πάνω στίς πολιτείες
πού δέ χτίστηκαν ακόμα, καί σεις
πού δέ γεννηθήκατε, ακούστε τώρα
τη φωνή τη δική μου, πού πέθανα
όχι δοξασμένα.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Των Σκουπιδιών ο Αίνος”, του Γιάννη Ζήση

Κείτονται ξεχασμένα,
άλλοτε χρήσιμα και αγοραστά,
χωρίς σημαίες,
μνήματα
μιας καθημερινότητας,
σύνορα λήθης,
ριγμένα
στις ομορφιές όπου οργιάζει η φύση. 

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Ωδή στη χαρά”, του Φρίντριχ Σίλερ

Κόρη εσύ των Ηλυσίων,
ω Χαρά, σπίθα πανέμορφη, Θεϊκή,
ένα πύρινο μεθύσι
στο δικό σου το ναό μας οδηγεί.
Η κακιά ό,τι σκόρπισε συνήθεια
να τα μάγια σου το δένουνε ξανά,

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Η Βάρκα της Γαλιλαίας”, του Γιάννη Ζήση

Η βάρκα ονειρευόταν

τις πέρα χώρες, ακτές λιασμένες

μέσ’ απ’ τη φαντασία του βαρκάρη,

οι κόκκοι της άμμου μεγάλοι σαν άστρα

και το γαλάζιο τ’ ουρανού

λάμπει μ’ απρόσμενη ευχαρίστηση

για τον επισκέπτη του ήλιου.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Το Βλέμμα του Αετού”, του Γιάννη Ζήση

Σ’ ένα χείμαρρο οριζόντων με βλέμμα ονείρων

την αυγή, χωρίς σύμβολα και σήμαντρα επαφής,

περνούσαν ρίγη μοναξιάς,

σε μια στήλη ουρανού τα φτερά αναζητούσαν τ’ άπειρο.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Αυτοί που αρπάνε το φαί απ’ το τραπέζι, κηρύχνουν την λιτότητα”, του Μπέρτολντ Μπρεχτ

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κι όλας φάει

Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο
Χωρίς να ’χουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής

Διαβάστε περισσότερα...

Ποιήμα: “Η χελώνα του Δαρβίνου”, του Γιάννη Ζήαη

Μέσα στις ανωνυμίες της Νύχτας
μετρούσε μέρες ζωής δίχως ρολόγια
ένα πλάσμα από τα βάθη του Γαλήνιου Ονείρου
της ζωής το κοίτασμα
μ’ ανάγλυφη
χάρη άτομο
στους κύκλους της αναγέννησης.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Η Σκέψη” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Το όνειρο χρειαζόταν έναν καθρέφτη.
Μα αυτός είχε ραγίσματα εδώ κι εκεί.
Σκιές βούταγαν μέσα στο φως απ’ τις ρωγμές
και το μόνο πούξεραν ήταν αυτό:
πως όλα ύπαρξη είναι.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: «Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε», του Χαλίλ Γκιμπράν

“Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του….

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Το σταυροδρόμι της κρίσης” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Ο χρόνος ο αγέραστος
σκυφτός από τα βάρη του κόσμου περπατάει
και χάνεται στου μέλλοντος τις ομίχλες,
μα αφήνει πίσω του θεριά,
αυτά που γέννησε η ανθρώπινη καρδιά
στα πάθη βουτηγμένη.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Τέλος Εποχής”(της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Το χάος απλώνει τα μαύρα του φτερά, 
για να μη φαίνεται η ντροπή
για εκείνους τους αριθμούς τους άψυχους
που βαδίζουν μηχανικά
στους δρόμους με τα πολύχρωμα φώτα,
που άλλο δεν κάνουν απ’ το να κρύβουν
τους  βρυχηθμούς του σκοταδιού.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Fire talks* συζητήσεις δίπλα στο τζάκι”, του Γιάννη Ζήση

Όταν ο φόβος έφερνε τη φτώχεια
όταν οι άνθρωποι έχαναν το κουράγιο
ύστερα απ’ της ψευδαίσθησης το ναυάγιο,
χρειάσθηκε μια μνήμη απ’ τα παλιά
ένα τζάκι παρηγοριάς
κι’ ένας άγιος φιλίας
να εξηγεί πως και φτάσαμε στο μη παρέκει
και πως ξανά θα ζέψουμε ελπίδες.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Σεισάχθεια” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

 Μορφές του παρελθόντος μελλοντικές σαρώσανε τον κόσμο όλο,
μα οι σφραγίδες τους δεν διαβάστηκαν,
χαθήκανε στης λήθης την ανομία,
σαν λέξεις δίχως το νόημά τους
που βυθίζονταν αργά στο βούρκο του τίποτα. 

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Παράκελσος”, του Ρόμπερτ Μπράουνινγκ

Έτσι ο Θεός ενοικεί σε όλα,
aπ’ τις λεπτότατες απαρχές της ζωής 
μέχρι τέλος, στον άνθρωπο
-το κορύφωμα αυτού του σχήματος Ύπαρξης, 
την ολοκλήρωση αυτής 
της σφαίρας ζωής 
που οι ιδιότητες τους εδώ κι εκεί.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Η Αλληγορία του Ήλιου” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Κάποτε, σ’ εκείνη την εποχή
που η ψυχή μας χαρούμενη αναδευόταν
στην ανεμελιά του ηλιόφωτου της ζωής,
που μαζί του έφερνε
καταμεσής της φαντασίας
ξωτικά και ήρωες,
παλάτια μαγικά μέσα σε δάση άγνωστα
και βασιλιάδες μιας ξεχασμένης εποχής,
ο ήλιος έλαμπε χαρούμενα,

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Επαμεινώνδας*” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Από την ποιητική συλλογή:«Ψυχές της Ιστορίας»
Σ’ εκείνη την πέτρα την πολύ παλιά
με τα βρύα που στρώσανε το πράσινο βελούδο
υμνολογώντας τη ζωή που έσμιξε
μοναχικούς ψιθύρους σε έναν,
άντρας μονάχος κάθεται
και σιωπηλά στο βάθος ατενίζει,
σαν νάναι η ψυχή η αθέατη
μες στο τοπίο τούτο ‘δώ κρυμμένη
και να κρατάει αυτά τα μυστικά
που φως μπορούν απρόσμενα να ρίξουν
στης ζωής τ’ απόκρημνα μονοπάτια.
   

Διαβάστε περισσότερα...