Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

image_pdfimage_print

Η ανάγκη για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, υπό τις ευρύτερες δυνατές διαστάσεις είναι έκδηλη, εν μέσω, μάλιστα, βαθειάς οικονομικής κρίσης, όχι μόνο συνδικαλιστικά, αλλά βαθιά κοινωνικά, σαν ένα κοινωνικό μέτωπο. Η κοινωνία της εργασίας, υπό την ευρύτερη έννοιά της, πρέπει να ανασυγκροτήσει την πολιτική δύναμή της και να βγει από την παγίδα του καταναλωτισμού και του καταναλωτικού κατακερματισμού της που συντελείται μέσα από την κοινωνία του θεάματος· καλείται να επαναπροσδιορίσει τη λειτουργία της σε σχέση με τη δυναμική συγκρότησης ενός πολιτικού-κοινωνικού-ιστορικού υποκειμένου. Έτσι, θα μπορέσει να προβάλει σχεδιασμένα, συνεργατικά και αποτελεσματικά τις προσεγγίσεις της για το μέλλον, ώστε να γίνει μια δύναμη έκφρασης προοδευτικού σχεδιασμού και δημοκρατικής ανασυγκρότησης της πολιτικής, αλλά ακόμη και του πολιτισμού.
Χρειάζεται ένας ολοκληρωμένος –υπό νέους όρους– ανασχεδιασμός τύπου Γκράμσι, για να μπορέσει να απελευθερωθεί η κοινωνία της εργασίας από τον πολιτικό, αλλά και από τον καταναλωτικό ή πολιτιστικό κατακερματισμό της, ο οποίος καλλιεργείται μέσα από τις υποσχέσεις για την ατομική μέθεξη στο μεγάλο καταναλωτικό όνειρο ή για τη συμμετοχή στο lifestyle της Αργόσχολης Τάξης, έστω και ως προς το φαίνεσθαι μόνο. Ο ανασχεδιασμός αυτός θα πρέπει να διαμορφώσει μια συγκροτημένη, πραγματιστική και εξελισσόμενη προτυποποίηση της ζωής – να διαμορφώσει, δηλαδή, νέα πρότυπα ζωής και σχέσεων, ώστε να καταφέρει να γίνει εκφραστής ορθών ανθρώπινων σχέσεων και μιας διαφορετικής ποιότητας στο σύστημα, απομαγεύοντας τον εαυτό της.
Με τον τρόπο αυτό, η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος θα ξεμαγέψει τον σύγχρονο άνθρωπο από τον κατακερματιστικό και παρασιτικό καταναλωτισμό και θα μπορέσει να συνδυάσει την ανάγκη για την πράσινη ανάπτυξη – που σημαίνει και μείωση της ζήτησης – με όρους μιας δίκαιης ευημερίας και μιας πολιτισμένης ευτυχίας, με βαθιά κοινωνικά και οικολογικά χαρακτηριστικά. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία της εργασίας πρέπει να γίνει εκφραστής, φορέας και διαμορφωτής ενός νέου πολιτισμικού προτύπου, αλλά και φορέας της εκπαίδευσης, της αυτομόρφωσης των κοινωνιών και της ανθρωπότητας σε νέες γραμμές που θα διαμορφώνουν ορίζοντες πνευματικής ασφάλειας, εξάλειψης του φόβου, ελευθερίας και μερισμού. Η ανασυγκρότηση, συνεπώς, δεν μπορεί να λειτουργήσει επιμεριστικά, σε θέματα μόνο οικονομικά και συνδικαλιστικά – οργανωτικά. Θα πρέπει να έχει ένα τεράστιο και συνθετικό, πολιτιστικό και κοινωνικό μέτωπο που θα είναι το μέτωπο της απελευθέρωσης και της κοινωνικότητας του ανθρώπου.