Η περιβαλλοντική εκπαίδευση είναι από τα πιο θετικά σημεία σε σχέση με την περιβαλλοντική μας συμμόρφωση και εξέλιξη. Αυτή και ορθά ξεκινάει από την αρχή και λειτουργεί σαν ένας παράγοντας ανάδρασης ενδοοικογενειακά και διαγενεακά μέσα στην κοινωνία. Το κρίσιμο σημείο βέβαια είναι πόσο αυτή η περιβαλλοντική εκπαίδευση είναι ρητορική ή είναι εκπαίδευση πράξης αλλά και τμηματική. Επίσης ένα πρόβλημα έγκειται σαν τμηματικός χαρακτήρας προσέγγισης της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στο σύνολο των σχολικών προγραμμάτων. Υπάρχει μια ρητορική προσέγγιση στα ζητήματα όχι μόνο του περιβάλλοντος αλλά και ευρύτερα στα εκπαιδευτικά ζητήματα και μια αστοχία στην πράξη που βασίζεται σε ελλιπές βίωμα και σε ελλιπή αποδοχή της περιβαλλοντικής γνώσης και πληροφόρησης στην κοινωνία με αποτέλεσμα η περιβαλλοντική εκπαίδευση να είναι εκτεθειμένη σε εξωτερικότητες καταστροφικές γι’ αυτήν, όπως και εκτεθειμένη σε χονδροειδείς αντιφάσεις.
Η περιβαλλοντική εκπαίδευση πρέπει να είναι τέλεια διαγενεακή και στοχευμένη γενεακά. Παράλληλα επίσης πρέπει να συνδέεται με όλες τις περιβαλλοντικές βαθμίδες εκπαίδευσης αρχίζοντας από την προσχολική και ολοκληρωνόμενη στην μεταπτυχιακή και την διδακτορική. Το πεδίο της πρέπει να διασύνδεει την θεωρητική κατανόηση, την βιωματική και την πράξη σε κάθε βαθμίδα και να έχει επιπλέον μια δυναμική σύνδεσής με την διά βίου εκπαίδευση και αυτό όχι μόνο στο πλαίσιο της επαγγελματικής κατάρτισης.
Η ενσωμάτωση της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης είναι ένα ζητούμενο. Πιστεύουμε επίσης ότι η περιβαλλοντική εκπαίδευση περιέχει έναν από τους βασικούς πυρήνες οικουμενικοποίησης της εκπαίδευσης και της παιδείας για τον άνθρωπο, και την φύση και το πνεύμα. Είναι από τα βασικά σημεία διαθεματικής προσέγγισης και ολιστικού χαρακτήρα. Είναι επίσης η περιβαλλοντική εκπαίδευση από τους παράγοντες αλλαγής και υπευθυνοποίησης του ανθρώπου δηλαδή είναι συνυφασμένη και με την αγωγή του ανθρώπου στην κατεύθυνση της δημοκρατίας, της τοπικής και της οικουμενικής ευθύνης και της συμπεριφοράς απέναντι στην διαφορετικότητα.
Η ευαισθητοποίηση των ενηλίκων μέσα από τα μηνύματα που κομίζουν τα παιδιά είναι από τα σχετικά ισχυρά σημεία της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης. Η περιβαλλοντική εκπαίδευση να γίνει εκπαίδευση εκτός αιθούσης να αποκτήσει δηλαδή χαρακτηριστικά που τα είχε θέσει ο Ρουσσώ στο ιστορικό για το εκπαιδευτικό κίνημα και την εκπαιδευτική θεωρία έργο του, τον «Αιμίλιο» να γίνει έτσι ένας παράγοντας μετασχηματισμού συνολικά της εκπαίδευσης. Και πέραν αυτού βέβαια πρέπει να είναι και να αναδειχθεί αυτή η διαθεματική ισχύς του περιβάλλοντος ως εκπαιδευτικού πεδίου καθώς παράδειγμα η τέχνη, η θρησκεία, η επιστήμη, η οικονομία και η πολιτική όλα έχουν ένα περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Μπορεί κανείς παράδειγμα να προσεγγίσει μ’ έναν τέτοιο τρόπο την πολεμική ιστορία, διαπιστώνοντας το περιβαλλοντικό αποτύπωμα που είχαν όλες αυτές οι μάχες. Είναι πολύ πιο εύκολο να το καταλάβουμε αυτό στο πλαίσιο για παράδειγμα των Παγκοσμίων Πολέμων, των Μεγάλων Περιφερειακών και άλλων Πολέμων στον 20ο αιώνα στον πλανήτη.
Πρέπει να δουλέψει εδώ η φαντασία στην ανάδειξη ζητημάτων αλλά και στην μεταμόρφωση, στον μετασχηματισμό της καθημερινότητας. Ζητήματα μεγάλης κλίμακας, ζητήματα μικρής κλίμακας που όμως λειτουργούν, συγκοινωνούν όχι μόνο τοπικά αλλά και παγκόσμια, πρότυπα ζωής αποτελούν κύρια πεδία της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.
