Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

image_pdfimage_print

Η έννοια της κοινωνικής οικονομίας είναι εξαιρετικά ευρεία και ασαφής ακόμη, καθώς δεν μπορούμε να την αποσυνδέσουμε απολύτως από την έννοια μιας επιχειρηματικής πολιτικής χαμηλού οικονομικού κέρδους ή επίσης από την συλλογική επιχειρηματικότητα ή συνεταιριστική επιχειρηματικότητα. Επίσης δεν μπορούμε να την διαφοροποιήσουμε απόλυτα από τις αχρήματες εξωτερικές οικονομίες από τις οποίες είναι γεμάτη η ζωή μας και οι οποίες δεν αποτυπώνονται λογιστικά.
Η κοινωνική οικονομία που συνδέεται με κοινωνικές πρωτοβουλίες, με τις ΜΚΟ, με συμπράξεις κοινωνικές, είναι ένας αναδυόμενος τομέας οικονομίας και στην προσφορά θέσεων εργασίας και επιχειρηματικών ευκαιριών, και στην λογική ενός ρόλου σύμπραξης του δημόσιου τομέα ή του ευρύτερου δημόσιου τομέα (όπως είναι ο τομέας αυτοδιοίκησης). Οι συμπράξεις αυτές αποτελούν ένα πεδίο κοινοπραξίας των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων στην κατεύθυνση της μη κερδοσκοπικής τους οικονομικής δραστηριότητας.
Υπάρχουν στο πεδίο της κοινωνικής οικονομίας πολλά ζητήματα που αφορούν θεσμική οργάνωση και κίνητρα. Παράλληλα οφείλουμε να δούμε την προοπτική για μια καθαρή κοινωνική οικονομία, γιατί σίγουρα υπό την έννοια της κοινωνικής οικονομίας μπορούν να αναπτυχθούν ακόμη και μορφές παραοικονομίας.
Η έννοια της κοινωνικής οικονομίας χρίζει μιας συστημικής προσέγγισης. Είναι ένα πεδίο οικονομίας που αναδεικνύει τον εθελοντισμό, τα πολυμερή σχήματα συνεργασίας με χαμηλό επιχειρηματικό και κερδοφορικό προφίλ. Αναδεικνύει επίσης νέες δυνατότητες μερισμού προϊόντος. Αναδεικνύει έναν μετασχηματισμό της οικονομίας διαμορφώνοντας και μια εναλλακτική απάντηση. Έτσι συμπεριλαμβάνεται στην ευρύτερη έννοια της πράσινης οικονομίας και στην ολοκληρωμένη οικονομική και πολιτισμική συνέργια, στην οποία ενσωματώνονται οι οικονομικές εξωτερικότητες.
Οι συνέργιες αυτές – πολιτισμικές και οικονομικές – έχουν έναν καθοριστικό χαρακτήρα, μπορούν να προσανατολίσουν πιο συνολικά την οικονομία αλλά και την οργάνωση της, το θεσμικό της πλαίσιο αλλά και την ίδια την πολιτική για την οικονομία. Μπορούμε να δώσουμε ένα παράδειγμα: ο αθλητικός τομέας αν χάσει την επιχειρηματική του διασύνδεση – όπου εμφανίζεται σαν ένας τομέας κοινωνικής οικονομίας και είναι συνυφασμένος με μια πολιτισμική δέσμευση κυρίως μέσα από την κοινωνία του θεάματος, την κύρια πύλη αγοράς του αθλητισμού – μέσα από μια νέα πολιτισμική σχέση και στάση της κοινωνίας απέναντι στον αθλητισμό γίνεται ένας φορέας αλλαγής, τότε είναι σαφές ότι αλλάζουμε και τους οικονομικούς όρους.
Μετατοπίζονται δηλαδή πόροι, και αντί να τοποθετηθούν με αυτόν τον πολλές φορές εξαθλιωτικό και διεφθαρμένο τρόπο στον τομέα του αθλητισμού, θα πρέπει να τοποθετηθούν σε άλλους τομείς και να αναδείξουν μια πιο παραγωγική για την ευημερία όψη της οικονομίας, μετασχηματίζοντας τελικά και τον ίδιο τον αθλητισμό στον αθλητισμό του καθενός από μας και όχι στον αθλητισμό του θεάματος, στον αθλητισμό ως θέαμα.
Στον τομέα της κοινωνικής οικονομίας εμφανίζονται οι πιο οξυμένες πολιτισμικές και οικονομικές συνέργιες. Έτσι βλέπουμε σημεία στα οποία απαιτείται μια διακριτική παρέμβαση, τέτοια που να οδηγήσει σε μια καθαρή κοινωνική οικονομία, καθώς όπως είπαμε πριν ο αθλητισμός, και κυρίως ο Ολυμπιακός αθλητισμός, σε κάποια τμήματα του λειτουργεί ως ένα πεδίο κοινωνικής οικονομίας, κυρίως σε σχέση με τους αθλητές. Αλλά εντούτοις όλοι μας γνωρίζουμε ότι είναι ένας αθλητισμός του ντόπινγκ, είναι ένας αθλητισμός της στρέβλωσης του ανθρώπου, της στρέβλωσης, της μείωσης, της απαξίωσης του νου σε ένα ντοπαρισμένο σώμα και σε μια εξαθλιωμένη και εξαθλιωτική διαδικασία, και σε ένα κύκλο ανάπτυξης βάρβαρων συμφερόντων.