1

Η ΣΙΓΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (του Γιάννη Ζήση)

Ο άνθρωπος εκ των πραγμάτων αδυνατεί να είναι αθάνατος και, ταυτόχρονα, για λόγους ηθικής και κοινωνικής συνοχής η όποια σωματική ταυτοποίηση και χρονική του διάρκεια δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να είναι εξουσιαστικά ανεμπόδιστη και ιδιοτελώς ευτυχής. Επομένως, δεν έχει άλλη λύση αυτού του δράματος από την οντολογική βαθύτητα και την εναίσθηση της ολότητας και της εσωτερικής βίωσης των κόσμων ως μέτρο βίωσης, νοήματος και συμπεριφοράς της ζωής.

Η μόνη λύση ευτυχούς διάρκειας είναι η εσωτερίκευση της ευτυχίας. Μόνον η εσωτερική βίωση της ευτυχίας έχει προοπτική, αληθινότητα και θεμελιακότητα, γιατί κατά μεγάλο μέρος είναι ελεύθερη από τα είδωλα.

 Ένα τέτοιο βίωμα εσωτερίκευσης είναι η σύνθεση του θρησκευτικού και του ψυχολογικού βιώματος και της αυτογνωσίας.

Αυτή είναι η πραγματική Επανάσταση της Ποιότητας, η απελευθέρωσή μας από την φιλοδοξία, την εμπορικότητα και τα είδωλα, από τον θόρυβο της συνείδησης μας.

Αλλά και η μεταφυσική φιλοδοξία όπως και η κοινωνική αποτελούν πλάνη του Εγώ, είναι και οι δύο ειδωλικές.

Μέσα από το βίωμα της Σιγής ή, με άλλες λέξεις, του άνευ φιλοδοξίας Εαυτού φθάνουμε την αίσθηση της Ψυχής και την αμοιβαία απελευθέρωση και εξυπηρέτηση, ανάμεσα σε εμάς και το Περιβάλλον.

Η οργασμικότητα της κινητικότητας και της λειτουργικής διάρθρωσης πρέπει να μειωθεί και να επισκιασθεί από Καθαρτήρια και Εναργή Αγάπη, από Επίγνωση της Ψυχής και στοχαστική Ενατένιση του Κόσμου των Εννοιών, ενός δημιουργικού και απελευθερωτικού σχεδίου για τον κόσμο και των Προτύπων Πνευματικής Αναγέννησης.

Ο αληθινά Δημοκρατικός Άνθρωπος είναι άνθρωπος Παιδείας και Πολιτιστικής αμοιβαιότητας και όχι εξουσίας και συμφέροντος, είναι άνθρωπος πνευματικής εσωτερικότητας και οράματος, φιλίας και καλής θέλησης.

Ο αληθινά πνευματικός άνθρωπος δεν υποκύπτει στην διαφθορά και τον ολοκληρωτισμό, έμμεσα ή άμεσα, εσωτερικά ή εξωτερικά.

Πάνω σ’ αυτά τα θεμέλια πρέπει να αναπτύσσεται ο ενεργός πολίτης και να διαχωρίζεται πλήρως από τον φιλόδοξο πολιτικό και τον άνθρωπο των συμφερόντων και της ιδιοτέλειας, επειδή ο φιλόδοξος δεν είναι πραγματικά πολίτης, εφ’ όσον χάνει την σύνδεσή του με την κοινωνία προκαλώντας σε αυτήν ρηγμάτωση μέσω της φιλοδοξίας του.

Επομένως, η Σιγή πρέπει να ιδωθεί υπό μία τέτοια έννοια και αναγκαιότητα, δηλαδή του μετριασμού όλων αυτών των τυρβωδών σχέσεων μέσα στον κόσμο, ώστε να αυξηθεί η επαφή με τον Εαυτό (η οποία χάνεται μέσα από τις πολλές ταυτίσεις με τα είδωλα της επιθυμίας). Η επιθυμία είναι, τελικά, αυτή που πρέπει να σιγήσει και να περιοριστεί στη χρησιμότητα που της αναλογεί, αντί να εξωστρέφει συνεχώς τον άνθρωπο και να τον ταυτίζει και να τον εξαρτά από είδωλα.

Γιάννης Ζήσης, Συγγραφέας

 1 Ιουνίου 2017

Φωτογραφία: wikiart.org

solon.org.gr )