Η Μάξιμα Ακούνια ζει στους λόφους της Καχαμάρκα. Πολιορκημένη, φρουρούμενη, και με έναν φράκτη να εμποδίζει την έξοδό της από το κτήμα της.
Η Yanacocha, το μεγαλύτερο χρυσωρυχείο της Λατινικής Αμερικής, ένα κονσόρτσιουμ με συμμετοχή και θυγατρικής της Παγκόσμιας Τράπεζας, εδώ και χρόνια επιχειρεί με κάθε τρόπο να διώξει τη Μάξιμα και την οικογένειά της από τα εδάφη της.
Χρησιμοποίησε αστυνομία, ένοπλους φρουρούς, εφόδους στα κτήματά της, απειλές, εκφοβισμούς, δημοσιογράφους που τη συκοφαντούν, δικαστές που την ταπεινώνουν.
Ξυλοκόπησαν τα δυο μικρότερα παιδιά της, ενώ κουκουλοφόροι απείλησαν να σκοτώσουν τα δύο μεγαλύτερα και τον σύζυγό της. Εκαψαν δύο φορές την καλύβα της, κατέστρεψαν τα θεμέλια του νέου της σπιτιού, ξερίζωσαν τις καλλιέργειές της.
Προ ημερών μαχαίρωσαν τον σκύλο της. Οταν η Μάξιμα το κατήγγειλε στην αστυνομία, απάντησαν με απειλές: «Είδες τι κάναμε με τον κόπρο σου, έπειτα με το χωράφι σου, αύριο είναι η σειρά σου».
Αρνείται να φύγει
Οι ρητορικές περί εταιρικής ευθύνης, σεβασμού των ιθαγενών και οικολογικής ευαισθησίας γίνονται σκόνη σ’ αυτά τα χωράφια όπου μια γυναίκα, ιθαγενής, αγρότισσα, αναλφάβητη γίνεται εμπόδιο στα σχέδια ακόμη μιας μεγάλης περιβαλλοντικής και ανθρώπινης καταστροφής.
Ο εξορυκτικός κολοσσός επιμένει πως όλη αυτή η έκταση του ανήκει, την αγόρασε από την κοινότητά της, το Σοροτσούκο.
Αλλά η Μάξιμα δείχνει τους τίτλους ιδιοκτησίας των χωραφιών της και αρνείται να φύγει από το σπίτι της και να αλλάξει τον μόνο τρόπο ζωής που γνώρισε και αγαπά.
Ζει δίπλα στη Γαλάζια Λίμνη, την οποία η Yanacocha (που στα κέτσουα σημαίνει μαύρη λίμνη) θέλει να αποξηράνει και να μετατρέψει σε μια μαύρη τρύπα απόθεσης τοξικών αποβλήτων.
«Μου είπαν πως κάτω από τα χωράφια μου και τη λίμνη υπάρχει πολύς χρυσός. Και ότι γι’ αυτό πρέπει να φύγω» λέει η γυναίκα που δεν έχει κανένα πολύτιμο μέταλλο, ούτε καν βέρα, και δεν καταλαβαίνει αυτόν τον πόλεμο για το χρυσό:
«Γιατί όλα αυτά, αφού δεν είναι ζωτικό για τους ανθρώπους;»
Είναι τέτοια η εμμονή της εταιρείας, που τους τελευταίους μήνες παρακολουθούσε τα κτήματά της με drone που μαγνητοσκοπούσε κάθε κίνηση, ενώ εγκατέστησε μόνιμες κάμερες έξω από τα κτήματά της.
Για να φτάσεις σπίτι της πρέπει να ταξιδέψεις τέσσερις ώρες δρόμο από την Καχαμάρκα και να περάσεις από φυλάκιο της εταιρείας που επιλέγει ποιους θα αφήσει να περάσουν.
Η τελευταία «τιμωρία» για το πείσμα της «να αρνείται την πρόοδο της χώρας» είναι ο αποκλεισμός της με έναν μεταλλικό φράκτη.
«Δεν μπορούμε να απομακρυνθούμε, δεν μπορούμε να δεχτούμε επισκέψεις, δεν μπορούμε να περπατήσουμε ελεύθερα. Είναι πολύ θλιβερό να ζεις όπως εγώ».
Για τους ακτιβιστές εντός και εκτός της χώρας είναι η Κυρά της Γαλάζιας Λίμνης.
Μια ντροπαλή αγρότισσα που έμαθε να μάχεται, να αντιμετωπίζει την αστυνομία, να αντιπαρατίθεται στους δικαστές, ακόμη και να μπαίνει σε αεροπλάνα για να φτάσει στη Γενεύη και να μιλήσει στα Ηνωμένα Εθνη.
Τιμήθηκε με το βραβείο της Ακτιβίστριας της Χρονιάς από την Ενωση Λατινοαμερικανών Γυναικών και το Ειδικό Βραβείο του Εθνικού Συντονιστικού Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Περού.
Αλλά παραμένει πάντα η ίδια απλή γυναίκα, που δεν ηγείται κανενός κινήματος, ούτε φιλοδοξεί να το κάνει.
«Θέλω μόνο να με αφήσουν να ζήσω ήσυχη στα χωράφια μου και να μη μολύνουν το νερό. Να συνεχίσω τη μόνη ζωή που ξέρω. Η γη με κάνει ευτυχισμένη, όχι τα λεφτά τους».
H Μάξιμα Ακούνια τιμήθηκε με το βραβείο της Ακτιβίστριας της Χρονιάς από την Ενωση Λατινοαμερικανών Γυναικών. | JORGE CHAVEZ ORTIZ
