1

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ; (του Δημήτρη Τζωρτζόπουλου)

Αριστοτέλης, 384 – 322 π.Χ. ~ Η εξουσία ως εξ-ουσία [=εκτός ουσίας]

§1: Η λέξη/όρος ἐξουσία απαντά στον Αριστοτέλη, πριν απ’ όλα, με το ακόλουθο αρχέγονο νόημα: να έχει κανείς τη δυνατότητα να κάμνει το δικό του, να πράττει κατά το δοκούν. Η λέξη παράγεται από το απρόσ. ρ. ἔξεστι, που σημαίνει είναι δυνατόνεπιτρέπεται. Ως εκ της ετυμολογικής της καταγωγής η υπό συζήτηση έννοια περιέχει μια ισχυρή θετικήσημασία: το δικαίωμα, τη δυνατότητα, την άδεια, την ελευθερία να λέγει και να πράττει κανείς κάτι.

Πρόκειται, επομένως, για ένα είδος ελευθερίας, με το νόημα περισσότερο της παρρησίας, της ελευθερίας λόγουγνώμης ή κρίσης, ελεύθερης [=ευάρεστης] επιλογής. Η λέξη βρίσκεται σε κείμενα διαφόρων συγγραφέων της ελληνικής αρχαιότητας. Έτσι, για παράδειγμα, τη συναντάμε σε έργα του Δημοσθένη, μεταξύ άλλων, ο οποίος γράφει στον Γ΄ Φιλιππικό (3):
«ὑμεῖς τὴν παρρησίαν ἐπὶ μὲν τῶν ἄλλων οὕτω κοινὴν οἴεσθε δεῖν εἶναι πᾶσι τοῖς ἐν τῇ πόλει, ὥστε καὶ τοῖς ξένοις καὶ τοῖς δούλοις αὐτῆς μεταδεδώκατε, καὶ πολλοὺς ἄν τις οἰκέτας ἴδοι παρ’ ἡμῖν μετὰ πλείονος ἐξουσίας ὅ τι βούλονται λέγοντας ἢ πολίτας ἐν ἐνίαις τῶν ἄλλων πόλεων …»

«Εσείς θεωρείτε, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, πως η ελευθερία του λόγου πρέπει να είναι τόσο κοινή σε όλους όσους ζουν σε τούτη την πόλη, ώστε να την έχετε παραχωρήσει και στους ξένους και στους δούλους· θα μπορούσε μάλιστα να δει κανείς σ’ εμάς υπηρέτες να λένε ό,τι θέλουν με περισσότερη ελευθερία απ’ ό,τι πολίτες σε μερικές άλλες πόλεις». Ο Πλάτων επίσης, ανάμεσα σε άλλα κείμενά του, γράφει στο Γοργία (461e2-3): 
«εἰ Ἀθήναζε ἀφικόμενος οὗ τῆς Ἑλλάδος πλείστη ἐστὶν ἐξουσία τοῦ λέγειν = αν έφθανες στην Αθήνα, όπου υπάρχει η μεγαλύτερη ελευθερία του λόγου από κάθε άλλο μέρος της Ελλάδας». Κατά το εύρος ωστόσο της χρήσης της λέξης/έννοιας ἐξουσία και μέσα από τις πολλαπλές ερμηνευτικές της εφαρμογές αποκτά ή περιέχει και μια εξίσου ισχυρή αρνητική σημασία: αλαζονείααπόλυτη ισχύςή δύναμη, αρχή, αξίωμα, εξουσία με το σημερινό νόημα.

Aristoteles

§2: 
Ι. 
Ο Αριστοτέλης, που σε κάθε ανάλυσή του εκκινεί πάντα από το κοινώς ισχύον, συμπεριλαμβάνει, κατά τη χρήση της συγκεκριμένης έννοιας, όλες σχεδόν τις προαναφερθείσες αποχρώσεις. Έτσι, όταν τη χρησιμοποιεί με την αρνητική σημασία, αναφέρεται σε έκφυλουςαπόλυτα διεφθαρμένουςανθρώπους της εξουσίας, που δεν έχουν άλλη τιμή από το να διάγουν έναν έκλυτο βίο και να διέπονται από αχαλίνωτα πάθη. Αναφέρει συγκεκριμένα στα Ηθικά Νικομάχεια (1095b 20 κ.εξ.):
«οἱ μὲν οὖν πολλοὶ παντελῶς ἀνδραποδώδεις φαίνονται βοσκημάτων βίον προαιρούμενοι, τυγχάνουσι δὲ λόγου διὰ τὸ πολλοὺς τῶν ἐν ταῖς ἐξουσίαις ὁμοιοπαθεῖν Σαρδαναπάλλῳ = οι πολλοί έχουν πλήρως τα χαρακτηριστικά των σκλάβων, καθώς προτιμούν έναν βίο ίδιον των ζώων. Ωστόσο τους φέρνουμε σε κουβέντα, γιατί πολλοί από τους ανθρώπους της εξουσίας έχουν τις ίδιες προτιμήσεις με το Σαρδανάπαλλο».

ΙΙ. Τι μας λέει εδώ ο Αριστοτέλης; Πως η πλειάδα των ανθρώπων της εξουσίας δεν διαφέρει σε τίποτα από τον Σαρδανάπαλλο, σε ότι αφορά τα αισθήματα, την ενέργεια της ψυχής, τη δομή του χαρακτήρα και συναφώς τις προτιμήσεις. Εάν η ενέργεια της ψυχής αποβλέπει στα ανώτερααγαθά, τότε διάγει κανείς πραγματικά ενάρετο βίο και είναι ευτυχισμένος. Η ενέργεια της ψυχής όμως των ανθρώπων της εξουσίας αποβλέπει στην ακολασία και τις ηδονές, ταυτίζοντάς τες με την ευδαιμονία. Τότε συμβαίνει να κυριαρχεί το άλογο μέρος της ψυχής τους επί του λογικού και οι άνθρωποι αυτοί αποβαίνουν «αναίσθητοιαδιάφοροιαγροίκοι» (Ηθ. Νικομάχεια 1104 κ.εξ.) και γίνονται εξίσου βίαιοι και ασυγκράτητα ακόλαστοι, όπως ο Σαρδανάπαλλος, ο βασιλιάς της Ασσυρίας. Εάν ο Αριστοτέλης ζούσε στις μέρες μας και έβλεπε τους σημερινούς σκυλάδες – πραιτοριανούς της  εξουσίας να διαλύουν τη χώρα, γευόταν κάτι λίγο από την αδιαντροπιά και την αμορφωσιά τους, και βίωνε την αντιδημοκρατική, ολοκληρωτική τους πολιτική αντίληψη και πράξη, θα θεωρούσε τον Σαρδανάπαλλο ως το ύψιστο πρότυπο συνετής εξουσίας. Όπως προκύπτει και από ένα άλλο σημείο του ως άνω έργου του (1158a), οι άνθρωποι της εξουσίας δεν συσχετίζονται με ανθρώπους ενάρετους και χρήσιμους σε όμορφες πράξεις, αλλά με ηδονοθήρες και ικανούς να εκτελέσουν ό,τι τους διατάξουν οι ίδιοι. Ικανός, αυτός ο Αριστοτελικός λόγος, να εκμηδενίσει τον παρόντα πολιτικό και πνευματικό σκοταδισμό.


Πηγή/φωτογραφία: hegel-platon.blogspot.gr