ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, ΣΥΝΘΕΣΗ & ΣΧΕΔΙΟ ΙΔΕΩΝ

Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ (του Δημοσθένη Κυριαζή)

emerging world - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

emerging world - Σόλων ΜΚΟΦαύλο κύκλο ονομάζουμε συλλογισμούς, και κατ’ επέκταση πρακτικές, όπου το αποτέλεσμα εκλαμβάνεται ως  αίτιο. Με μια τέτοια «λογική διαδικασία» είναι αδύνατο να κατανοήσουμε και να λύσουμε οριστικά ένα πρόβλημα αφού οι προσπάθειες μας περιορίζονται στην ελαχιστοποίηση των αποτελεσμάτων (των συμπτωμάτων), ενώ η πραγματική αιτία παραμένει δρώσα και ανέπαφη. Η  εστίαση των προσπαθειών μας στο αποτέλεσμα και όχι  στην αιτία,  οφείλεται σε δύο λόγους: (1) Στην αδυναμία εντοπισμού της αιτίας, όπως γινόταν και γίνεται με τις νεοεμφανιζόμενες λοιμώδεις ασθένειες όπου μέχρι να ανακαλύψουμε την αιτία ασχολούμαστε  με την καταπολέμηση των συμπτωμάτων,  και (2) στην ύπαρξη πεπλανημένης αλλά καθεστηκυίας αντίληψης  ότι η ακύρωση της πραγματικής αιτίας συνιστά νομοτελειακή ή  πρακτική αδυναμία και συνεπώς η μόνη δυνατότητα που υπάρχει είναι η αντιμετώπιση των συμπτωμάτων.

Η αντιμετώπιση της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος γίνεται με τρόπο παρόμοιο με αυτόν της αντιμετώπισης μιας πρωτόγνωρης  λοιμώδους ασθένειας. Στην περίπτωση όμως  του «λοιμού του πολιτικού συστήματος», η εστίαση των προσπαθειών στα συμπτώματα δεν οφείλεται στην αντικειμενική αδυναμία εντοπισμού της αιτίας, αλά στη σκόπιμη δημιουργία και συντήρηση «λογικής διαδικασίας φαύλου κύκλου», που αποτελεί το όχημα επιβίωσης του κατεστημένου των κατ’ επάγγελμααντιπροσώπων/ηγετών. Πολιτικών τε και πνευματικών.

Στα επόμενα θα επιχειρήσουμε να εντοπίσουμε: (1) Τον φαύλο κύκλο της διαφθοράς στο σημερινό πολιτικό σύστημα και (2) τη δεσπόζουσα αιτία/αποτέλεσμα του φαύλου κύκλου,  που έχει την κυρίαρχη ευθύνη για τη γέννηση και συντήρηση της διαφθοράς.

Είναι ευνόητο ότι το σπάσιμο του φαύλου κύκλου επιτυγχάνεται μόνο με την ακύρωση της δεσπόζουσας αιτίας ενώ  οι λοιπές προσπάθειες  οδηγούν σε προσωρινά και μικρά αποτελέσματα· μετά από λίγο πάλι τα ίδια.      

Ο φαύλος κύκλος της  διαφθοράς του πολιτικού συστήματος

Στο πολιτικό σύστημα της εξουσίας των αντιπροσώπων, η διαφθορά αναπτύσσεται  στις αναφερόμενες παρακάτω τέσσερες βασικές  φάσεις. Χαρακτηριστικό των φάσεων αυτών είναι ότι κάθε μία εμφανίζεταιως  αποτέλεσμα της προηγούμενης και ως αιτία της επόμενης,  δημιουργώντας μία συνεχή κυκλική διαδικασία χωρίς τέλος και αρχή.  

  • Α φάση. Οι αντιπρόσωποι/ηγέτες λαμβάνουν παράλογες και ανήθικες αποφάσεις οι οποίες όμως έχουν τυπική νομιμότητα, έχουν δηλαδή συμβατότητα με το γράμμα αλλά όχι και το πνεύμα των Νόμων. Πρωτεύων στόχος των αποφάσεων αυτών δεν είναι η θεσμοθέτηση προνομίων για τους ίδιους, αλλά η  δημιουργία οπαδών· η δημιουργία δηλαδή  ενός υποσυνόλου πολιτών στο οποίο θα στηριχτεί το κόμμα για να κατακτήσει και να ασκήσει την εξουσία. Αυτός ο πρωτεύων στόχος υλοποιείται με την ακύρωση της αξιοκρατικής επιλογής των πολιτών για διορισμούς  στο δημόσιο, κατάληψη αξιωμάτων, προαγωγές,  κρατικές  χορηγήσεις,  κλπ, και με εφαρμογή της ….αξιοκρατικής επιλογής των οπαδών. Κριτήριο επιλογής τώρα δεν είναι οι λογικές και ηθικές δυνάμεις των πολιτών, αλλά η προσφορά των οπαδών στο κόμμα.  Η μη θεσμοθετημένη αυτή πρακτική, ταυτίζεται με το θεσμό των Πατρικίων και Πληβείων της  Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας,  με τη διαφορά ότι σήμερα συνοδεύεται με τη βερμπαλιστική και ψεύτικη διακήρυξη ότι όλοι οι πολίτες έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ευκαιρίες με τα «δικά μας παιδιά»· με τους μοντέρνους Πατρικίους που ορίζονται από το κόμμα και όχι από το Νόμο όπως ίσχυε στη Ρώμη!!  
  • Β φάση. Αποτέλεσμα της Α φάσεως είναι η μετάλλαξη των εξουσιαζόντων, εξουσιαζομένων και γι’ αυτό υπευθύνων πολιτών της δημοκρατίας του αρχαιοελληνικού πνεύματος,  σε οπαδούς κάποιου φωτισμένου ηγέτη. Σε «πολίτες»  δηλαδή χωρίς ουσιαστική εξουσία, αλλά και χωρίς ευθύνη για τα κοινά. Η ακύρωση της ευθύνης λόγω ακύρωσης της εξουσίας είναι μια νομοτελειακή εξέλιξη συμβατή και με τη λογική και με την ηθική. Όταν μείζονες και επαγόμενες ελάσσονες αποφάσεις λαμβάνονται από τους αντιπροσώπους, οι πολίτες  ούτε λογικό, ούτε ηθικό είναι  να έχουν ευθύνη για αυτές. Η «ευθύνη /εξουσία» των πολιτών σήμερα έχει περιορισθεί στην εκλογή των αντιπροσώπων τους, που όμως γίνεται με κανόνες και πρακτικές που αποφασίζουν οι αντιπρόσωποι και όχι οι πολίτες !!   
  • Γ φάση.  Αποτέλεσμα της Β  φάσεως είναι οι ψηφοφόροι/πολίτες να δομούν τις αποφάσεις επιλογής των  αντιπροσώπων /ηγετών με τη δύναμη των κινήτρων και των συναισθημάτων(φόβου, θυμού, ενθουσιασμού), και όχι της λογικής· με τρόπο δηλαδή που λαμβάνουν αποφάσεις τα άλογα όντα . Υπενθυμίζεται ότι όλα τα έμβια όντα λαμβάνουν αποφάσεις με τη δύναμη των κινήτρων και των ενστίκτων και μόνο ο άνθρωπος έχει το προνόμιο να λαμβάνει αποφάσεις με τη δύναμη της λογικής. Με τη δύναμη και της λογικής για να ακριβολογούμε.
  • Δ φάση. Αποτέλεσμα της Γ φάσεως είναι  η ανάδειξη αντιπροσώπων /ηγετών οι οποίοι με τις υποσχέσεις τις δεσμεύσεις και τα … συμβόλαια με το Λαό, δημιουργούν κίνητρα και συναισθήματα ελπίδας ότι οι  προσδοκίες τους θα πραγματοποιηθούν, ανεξάρτητα από τη λογική, την ηθική και την εφικτότητα τους. Η ανάδειξη πολιτών, που αποδεδειγμένα διαθέτουν αξιόλογες πνευματικές και ηθικές δυνάμεις έχει  μηδενικές ή ελάχιστες πιθανότητες. Οι με αυτά τα κριτήρια εκλεγμένοι αντιπρόσωποι/ηγέτες τροποποιούν περαιτέρω τους Θεσμούς (Σύνταγμα, Νόμους, ΠΔ ),  ώστε οι δράσεις της Α φάσεως να είναι πιο συμβατές με τους  θεσμούς και συνεπώς να γίνονται τώρα ευκολότερα και σε μεγαλύτερη έκταση.

Οι φάσεις, Α-Β- Γ-Δ- Α- κοκ, επαναλαμβάνονται με τη νομοτέλεια «μαθηματικής ακολουθίας», διαγράφοντας το φαύλο κύκλο.  Κάθε φορά που ολοκληρώνεται  ένας  κύκλος, αυξάνονται οι εξουσίες των αντιπροσώπων και ενισχύονται τα προνόμια των οπαδών. Με αυτή τη διαδικασία οι πολίτες προοδευτικά απώλεσαν το στάτους του λογικού επεξεργαστή των πληροφοριών που του δώρισε η Φύση και απέκτησαν το στάτους του  καταναλωτή των πληροφοριών,  που τους δώρισε το πολιτικό σύστημα της εξουσίας των αντιπροσώπων. Διευκρινίζεται ότι απώλεια αυτού του στάτους υπάρχει μόνο όταν οι πολίτες πράττουν στον τομέα άσκησης της πολιτικής εξουσίας· στους λοιπούς τομείς δραστηριότητας αυτή η απώλεια δεν υπάρχει.   

Οι σημαντικότερες αιτίες του φαύλου κύκλου

Η πλειοψηφία των απλών πολιτών έχει βιώσει τις προαναφερθείσες φάσεις και έχει κατανοήσει ότι οι σημαντικότερες  αιτίες του φαύλου κύκλου είναι:

1. Η  «χαμηλή κατά κεφαλή καλλιέργεια των πολιτών», η παιδεία,  που οδηγεί  στη εκλογή αντιπροσώπων/ ηγετών με μειωμένες λογικές και ηθικές δυνάμεις.

2. Η  φυσική ιδιότητα/τάση της ιδιοτέλειας[1] που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους και προφανώς  και στους εκλεγμένους αντιπροσώπους/ηγέτες. Αυτή τη φυσική νομοτέλεια την γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες και γι’ αυτό ο θεσμός της αντιπροσώπευσης ήταν άγνωστος στην Πολιτεία τους. Οι σημερινοί Έλληνες γνωρίζουν αυτή τη νομοτέλεια, την περιγράφουν με το απόφθεγμα, «ο παππάς βλογάει πρώτα τα γένια του», αλλά τη θεωρούν σαν κάτι το αναπόφευκτο.

3. Οι Νόμοι, (Σύνταγμα, Νόμοι, ΠΝΠ, ΠΔ), που επιτρέπουν  στους  εκλεγμένους ηγέτες/αντιπροσώπους να λαμβάνουν  παράλογες και ανήθικες  αποφάσεις, ισχυριζόμενοι ότι αυτές είναι οι αποφάσεις της πλειοψηφίας των πολιτών !!. Στη δημοκρατία του αρχαιοελληνικού πνεύματος,  οι μείζονες αποφάσεις λαμβάνονταν από τους πολίτες, ενώ  οι άρχοντες/ηγέτες, που αναδεικνύονταν με κλήρο, ελάμβαναν  τις ελάσσονες αποφάσεις  που  επάγονται και περιορίζονται από τις μείζονες. Με αυτούς τους θεσμούς το δόγμα «οι Άρχοντες είναι υπηρέτες των πολιτών» ήταν πράξη και όχι βερμπαλισμός όπως είναι σήμερα.

Η δεσπόζουσα αιτία του φαύλου κύκλου

Στο ερώτημα, πια από τις παραπάνω αιτίες είναι η δεσπόζουσα, οι απαντήσεις είναι περισσότερες από τρεις . Αυτό δείχνει ότι ο εντοπισμός της δεσπόζουσας αιτίας έχει  αντικειμενικές δυσχέρειες, ή έχει δυσχέρειες που δημιουργούν αυτοί που έχουν συμφέρον να υπάρχει σύγχυση· αυτοί που ασκούν την εξουσία.

Ας επιχειρήσουμε όμως να εντοπίσουμε ποια από τις προαναφερόμενες τρεις αιτίες είναι η δεσπόζουσα, στηριζόμενοι στην κοινή λογική και όχι σε βαθυστόχαστες και δυσνόητες  θεωρίες. 

Η παιδεία. Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι δεσπόζουσα αιτία είναι η παιδεία, παραλείποντας όμως να ορίσουν τι εννοούν με το αφηρημένο  ουσιαστικό παιδεία.

Στην αρχαία Ελλάδα ονόμαζαν Παιδεία την άσκηση των νέων για το μετασχηματισμό τους σε ανθρώπους ελεύθερους, υπεύθυνους και ικανούς να παίρνουν αποφάσεις με τη δύναμη της λογικής για το καλό του συνόλου των πολιτών· την άσκηση των νέων στη Λογική και στην αληθινή Δημοκρατία.

 Σήμερα οι άνθρωποι πιστεύουν ότι  για να κατακτήσουν οι νέοι την Ελευθερία, τη Λογική  και τη Δημοκρατία, είναι αρκετή η διδασκαλία. Η διδασκαλία όμως χωρίς άσκηση σε συνθήκες Πραγματικής  Ελευθερίας και Αληθινής Δημοκρατίας,  δεν είναι παιδεία· είναι εκπαίδευση στον βερμπαλισμό και πολλές φορές εκπαίδευση στον παραλογισμό, στην ανηθικότητα και στην ιδιοτέλεια.[2]

Η ιδιοτέλεια των ανθρώπων σαν μία φυσική ιδιότητα/τάση δεν μπορεί να ακυρωθεί αλλά μόνο να ελεγχτεί και να περιοριστεί  μέχρι το επίπεδο:  «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν».  Αυτός ο έλεγχος και ο περιορισμός επιτυγχάνεται, σύμφωνα με τις διδασκαλίες των φιλοσόφων και των θρησκευτικών ηγετών,  με τη γνώση και την πίστη. Πρωτίστως όμως επιτυγχάνεται με τους θεσμούς της πολιτείας,  που ελέγχουν και περιορίζουν την ιδιοτέλεια. Οι απλοί άνθρωποι του χωριού λένε με αλληγορική σημασία  «και ο Άγιος  φοβέρα θέλει».

Η ιδιοτέλεια συνεπώς των ηγετών επιβάλλεται να ελέγχεται και να περιορίζεται από τους θεσμούς. Η επιλογή ηγετών με αυξημένες λογικές και ηθικές δυνάμεις και αμφίβολη και ανεπαρκής είναι. Όπως λέμε στα μαθηματικά είναι «η αναγκαία αλλά όχι και η ικανή συνθήκη».

Οι Νόμοι. Στη αρχαιοελληνική Δημοκρατία κυβερνήτης ήταν ο  Νόμος και όχι ο άνθρωπος. Να τι γράφει για το θέμα αυτό ο Ηρόδοτος στο Η  βιβλίο του. Το αντιγράφουμε από το βιβλίο της μεγάλης  Ελληνίστριας Jacqueline De Romilly.[3]

Ο βασιλιάς Ξέρξης αναρωτιέται πως μπορούν οι Έλληνες να αντισταθούν στον τεράστιο στρατό του.  Ένας Σπαρτιάτης που βρίσκεται κοντά του, του δίνει μία εκπληκτική απάντηση. Ο βασιλιάς ρωτά λοιπόν: «Πως θα μπορέσει να αντισταθεί αυτός ο μικρός λαός; Δεν έχουν έναν αρχηγό ο οποίος, όπως εγώ, μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να υπακούσουν χτυπώντας τους, χρησιμοποιώντας τη βία». Και ο Σπαρτιάτης απαντά: «Επειδή έχουν έναν αρχηγό τον οποίον τρέμουν ακόμη περισσότερο απ’ ότι τρέμουν εσένα οι υποτελείς σου. Ο Αρχηγός αυτός είναι ο Νόμος». Σήμερα η απάντηση αυτή μπορεί να ξαφνιάζει. Περιγράφει ένα καθεστώς, αντίθετο με την τυραννίδα όπου η κυριαρχία ασκείται μέσω του νόμου και όχι από έναν άνδρα. Η Αθήνα έπρεπε να επιμείνει σε αυτή την ιδέα του νόμου σε αντίθεση με την τυραννίδα. Και ο Ευριπίδης διακηρύττει στις Ικέτιδες ότι για ένα τύραννο Νόμος  είναι η θέληση του».

Σήμερα δεν κυβερνάει ο Νόμος αλλά ο εκλεγμένος αντιπρόσωπος. Η σημερινή Δημοκρατία διαφέρει σημαντικά από την αληθινή Δημοκρατία, τη Νομοκρατία, που αναφέρει ο Ηρόδοτος. Το Δημοψήφισμα από κορυφαία και αδιαπραγμάτευτη απόφαση /εντολή των πολιτών στους άρχοντες,  κατάντησε εργαλείο άσκησης της εξουσίας από τους αντιπροσώπους. Το κύρος των Νόμων υποβαθμίσθηκε με τον πληθωρισμό τους και τις συνεχείς αλλαγές τους,  που ψηφίζουν οι αντιπρόσωποι.  

Την  τελευταία 20ετία θεσπίστηκαν στην Ελλάδα:  2.178 νόμοι, 14.248 προεδρικά διατάγματα και 17.638 υπουργικές αποφάσεις, σύνολο 35.153 ρυθμίσεις. Οι αριθμοί αυτοί αποτελούν τεκμήριο ότι η δεσπόζουσα αιτία του φαύλου κύκλου είναι το Σύνταγμα, η έννοια του οποίου ταυτίζεται με αυτήν του πολιτεύματος.[4]

Στο σημερινό Πολίτευμα/Σύνταγμα, οι κυβερνώντες αντιπρόσωποι έχουν τη θεσμική δυνατότητα να αλλάζουν όχι μόνο τους νόμους, αλλά και το Νόμο των νόμων, το Σύνταγμα της Χώρας· να αλλάζουν το Σύνταγμα που θεσπίσθηκε για να προστατεύει τους πολίτες από την αυθαιρεσία των ασκούντων την εξουσία. Αυτήν τη δυνατότητα ο Λαός τη χαρακτηρίζει με το απόφθεγμα: «Γιάννης κερνάει  και Γιάννης πίνει».

Οι παραπάνω σκέψεις οδηγούν σε δύο βασικά συμπεράσματα:

1. Ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς θα σπάσει μόνο με αλλαγή του Συντάγματος,  με την οποία οι σημερινοί οπαδοί θα αναβαθμιστούν σε πολίτες με εξουσία και ευθύνη. Η αλλαγή όμως αυτή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μέχρι τις βουλευτικές  εκλογές που έχουν προκηρυχτεί. .

2. Στις κρίσιμες για το μέλλον των Ελλήνων εκλογές της 20ης  Σεπτεμβρίου 2015, οι  πολίτες επιβάλλεται να απορρίψουν το στάτους του καταναλωτή των πληροφοριών που τους δώρισε το πολιτικό σύστημα  και να ψηφίσουν αξιοποιώντας το στάτους του λογικού επεξεργαστή των πληροφοριών, που τους δώρισε η Φύση, ο Θεός.

__________________
[1] Ιδιοτέλεια ονομάζεται η τάση των ανθρώπων να ζητούν  προσωπικό όφελος (αντάλλαγμα) για κάθε  πράξη τους.
[2] Σχετικό: «Δεν έχουμε Παιδεία, αλλά εκπαίδευση», http://www.dd-democracy.gr/article.asp?Id=164
[3] Jacqueline De Romilly  της Γαλλικής Ακαδημίας. «Πόσο επίκαιρη είναι η Αθηναϊκή Δημοκρατία σήμερα ;». Εκδοτική Ερμής ΕΠΕ, 2009.
[4] Κατά τον αείμνηστο Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Αριστόβουλο Μάνεση «η έννοια του πολιτεύματος συμπίπτει με την ουσιαστική έννοια του Συντάγματος» ή σε μαθηματικό φορμαλισμό:Σύνταγμα = Πολίτευμα. 


Πηγή: Ψηφιακή Άμεση Δημοκρατία, dd-democracy.gr

 

Σχετικά άρθρα