1

ΚΙΝΑ: Ο ΔΡΑΚΟΣ ΠΟΥ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ… (Ά Μέρος)

Η μετάβαση της Κίνας από μία τεράστια φτωχή αγροτική χώρα στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα των δύο τελευταίων αιώνων σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο παγκοσμίως.

Η μετάλλαξη αυτή όμως, που επανέφερε τη χώρα στoν ηγεμονικό ρόλο που επί αιώνες στο παρελθόν κατείχε, έγινε μέσω της στυγνής εκμετάλλευσης του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της. Όπως αποδείχτηκε εκ των γεγονότων και των επιλογών της, η χώρα στην πορεία της προς την παγκόσμια ηγεμονία θα γινόταν ένας παράδεισος των πολυεθνικών και μία εργασιακή κόλαση για το πολυπληθέστερο εργατικό δυναμικό του κόσμου

Παρόλα αυτά, τα δυτικά μίντια και αναλύσεις συνήθως επικεντρώνονται στους οικονομικούς αριθμούς και τη γεωστρατηγική πολιτική της χώρας, στρέφοντας σπάνια τα βλέμματα τους στην κινεζική κοινωνία των 1,35 δις κατοίκων.

Υβριδικός καπιταλισμός
Το υβριδικό καπιταλιστικό σύστημα, που προηγούμενό του στην παγκόσμια οικονομική ιστορία είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί, αποτελείται από ένα «κράμα» νεοφιλελεύθερου άκρατου καπιταλισμού το οποίο όμως υπόκειται σε συνεχείς επεμβάσεις και «διορθώσεις» από έναν πανίσχυρο κεντρικό σχεδιασμό.

Η κατάσταση μοιάζει με μία καλοστημένη φάρσα καθώς θεωρητικά το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα συνεχίζει να διοικεί τη χώρα με βάση τις αρχές του… Μαρξισμού! Όμως, με βάση την εξέλιξη των πραγμάτων, μόνο φάρσα δεν είναι, καθώς ο έντονος κρατικός παρεμβατισμός στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές εκτόξευσε την οικονομία της χώρας μέσα σε ελάχιστα χρόνια.

Όπως συνέβη σχεδόν παντού μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων, από το παλιό σύστημα εξουσίας προέκυψε μια νέα «ιντελιγκέντσια» που σε αντίθεση με τον αποκεντρωτικό χαρακτήρα που επέδειξε αλλού, στην Κίνα συγκεντρώθηκε μέσα και γύρω από το ακόμα πανίσχυρο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Σε αντίθεση με άλλα κράτη όμως που βίωσαν την πτώση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», η Κίνα χάρη στις τεράστιες πρώτες ύλες της αλλά κυρίως χάρη στη δυνατότητά της να παρέχει το ένα πέμπτο του παγκόσμιου εργατικού δυναμικούσε πολύ χαμηλές μάλιστα «τιμές», άλλαξε τον ρου της οικονομικής –και γιατί όχι της παγκόσμιας- ιστορίας τις δύο τελευταίες δεκαετίες.

Όταν ο δράκος βγήκε στις αγορές

Έτσι, το άνοιγμα της στην «οικονομία της αγοράς» από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 υπό την ηγεσία του Ντενγκ Ξιάοπινγκ, απετέλεσε μια κομβική για την παγκόσμια οικονομία καμπή, με τεράστιες επιπτώσεις όχι μόνο στο εσωτερικό της, αλλά ακόμα και στα κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού (Η.Π.Α, Ευρώπη, Ιαπωνία).

Την περίοδο 1980-84 το Πεκίνο δημιούργησε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες σε εφτά περιφέρειες, τις οποίες επέκτεινε και σε άλλες περιοχές της χώρας αργότερα, δημιουργώντας τις ιδανικές συνθήκες για τη νεοφιλελεύθερη «ανταγωνιστικότητα» με συνθήκες εξαιρετικής έντασης εργασίας και πολύ χαμηλούς μισθούς, προσελκύοντας έτσι τη δημιουργία μονάδων παραγωγής από εταιρίες ολόκληρου του πλανήτη.

Η Κίνα συνέχισε την επέκταση των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών και των Ζωνών Ελεύθερου Εμπορίου χωρίς διακοπή. Το 2014 μάλιστα σχεδιάζεται η δημιουργία νέας Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου στη Σαγκάη.

Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η μετατροπή της Κίνας από μία κεντρικά σχεδιαζόμενη οικονομία κομμουνιστικού τύπου σε μία οικονομία βασισμένη στην οικονομία της αγοράς αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία για τη χώρα, καθώς 500 εκατομμύρια άνθρωποι που χαρακτηρίζονταν φτωχοί, δεν είναι πλέον τέτοιοι, ενώ η χώρα απολαμβάνει ενός συνεχόμενα αυξανόμενου ρόλου και επιρροής στην παγκόσμια οικονομία[1]. Το όριο της φτώχειας βέβαια σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα είναι πάρα πολύ χαμηλό, στα 1,25 δολάρια/ημέρα, οπότε τίθεται σοβαρό ερώτημα κατά πόσον οι εκτιμήσεις της είναι τελικά άξιες αναφοράς.

Μπορεί η Κίνα να μετετράπη στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, ο πληθυσμός της όμως σε καμία περίπτωση δεν απολαμβάνει των επιπτώσεων αυτής της «εκτόξευσης»

Η μετατροπή της από μία τεράστια φτωχή αγροτική χώρα σε βιομηχανική οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη  δεν ωφέλησε, παρά μόνο κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων από το σύνολο του 1,35 δισεκατομμυρίων κατοίκων.

Οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, οι τραγικές εργασιακές συνθήκες για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων, η μεγάλη διαφθορά, η ταχύτατη αστικοποίηση, η καταστροφή του περιβάλλοντος και η «έκθεση» της οικονομίας σε«εξωτερικές ανισσοροπίες» εξαιτίας του εξαγωγικού χαρακτήρα της, αποτελούν κάποια μόνο από τα προβλήματα της ασιατικής χώρας.

Αγροτικός κόσμος υπό εκδίωξη
Η γεωργία στην Κίνα, από τις αρχαιότερες του κόσμου, και η βάση της κομμουνιστικής Κίνας του Μάο Τσε-Τουνγκ, ήταν ο οικονομικός τομέας ο οποίος επλήγη περισσότερο από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις των τριών τελευταίων δεκαετιών. Η αγροτική μεταρρύθμιση της δεκαετίας του ’50 αναδιένειμε γαίες δίνοντας σημαντική τεχνική και υλική υποστήριξη σε εκατοντάδες εκατομμύρια αγρότες, προσπαθώντας παράλληλα να δημιουργήσει βασικές υποδομές στην ύπαιθρο, μετά από 150 και πλέον χρόνια εμφυλίων πολέμων, ξένων παρεμβάσεων και παραεμπορίου. Παράλληλα παρείχε καθολική εκπαίδευση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους μέχρι πρότινος πάμφτωχους πληθυσμούς. Η γεωργία ήταν στην ουσία η ραχοκοκαλιά της κινεζικής οικονομίας για τρεις και πλέον δεκαετίες, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70.

Η μεταρρυθμιστική προσπάθεια για μετατροπή της χώρας από μία τεράστια αγροτική οικονομία σε παγκόσμιας εμβέλειας βιομηχανική δύναμη είχε βαρύτατες επιπτώσεις για εκατοντάδες εκατομμύρια αγρότες και μετέτρεψε τεράστιες εκτάσεις της χώρας σε νεκρές περιοχές. Παρά το γεγονός ότι η χώρα είναι η τρίτη μεγαλύτερη σε έκταση στον πλανήτη κατέχει μόνο το 7% της παγκόσμιας καλλιεργήσιμης γης, έδαφος εξαιρετικά μικρό για 300 εκατομμύρια και πλέον αγρότες αλλά και τις ανάγκες πληθυσμού 1,35 δις!

Η κατάσταση στις αγροτικές περιοχές, σταθερά επιδεινούμενη από την εποχή της δεκαετίας του ’80 και των περιβόητων «μεταρρυθμίσεων της αγοράς» είχε ως αποτέλεσμα ένα από τα μεγαλύτερα εσωτερικά μεταναστευτικά ρεύματα της ιστορίας, αυτό της μαζικής φυγής αγροτών από την ύπαιθρο προς τις παραλιακές ζώνες των μεγάλων βιομηχανικών αστικών περιοχών.

Οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις στον αγροτικό τομέα, με την κατάργηση των Λαϊκών Επιτροπών και τη διαδοχή τους από την «Οικιακή Ευθύνη» σύμφωνα με την οποία κάθε νοικοκυριό θα ήταν υπεύθυνο για τη δική του παραγωγή αποκλειστικά, οδήγησαν, σε συνδυασμό βέβαια με τη βασική κυβερνητική επιλογή για βιομηχανοποίηση, στη συγκέντρωση της παραγωγής άρα και εξουσίας και πόρων σε όλο και λιγότερα χέρια, και τη μείωση των καλλιεργήσιμων εκτάσεων, σε μια περίοδο μάλιστα, όπου η ζήτηση για αγροτικά προϊόντα από τις αστικές περιοχές αυξανόταν σημαντικά.

Παρά το γεγονός ότι –ιδίως τα χρόνια της δεκαετίας του ’80- συνεχίστηκε η από τις προηγούμενες δεκαετίες αύξηση των εισοδημάτων και του βιοτικού επιπέδου στον αγροτικό τομέα, τα προβλήματα της κινεζικής γεωργίας και των εκατοντάδων εκατομμυρίων απασχολούμενων σε αυτήν πληθυσμών, εντάθηκαν ιδιαίτερα από την δεκαετία του ’90 και μετά.

Ο αγροτικός πληθυσμός, βρίσκεται εν μέσω συνεχών δυσμενών αλλαγών, αποτέλεσμα μίας σειράς παραγόντων, όπως: 
-η μεγάλη μείωση της κρατικής βοήθειας στην τοπική αγροτική παραγωγή, 
-ο συνεχώς αυξανόμενος ανταγωνισμός με τα προϊόντα άλλων περιοχών και χωρών, 
-η μεγάλη διαφθορά των τοπικών, περιφερειακών και ανώτατων αξιωματούχων, αλλά και των εμπορικών μεσαζόντων
-η ανεξέλεγκτη αρπαγή γαιών από τοπικούς και περιφερειακούς ή κυβερνητικούς φορείς,
-η χωρίς όρια καταστολή που σε πολλές περιπτώσεις έχουν επιδείξει οι αρχές, 
-η συνεχής «αφαίμαξη» των νεώτερων γενεών προς τις βιομηχανικές πόλεις της παράκτιας ζώνης στην ανατολή,
-η αύξηση των ακραίων καιρικών φαινομένων και των φυσικών καταστροφών, εξαιτίας της υποβάθμισης του περιβάλλοντος και της κλιματικής αλλαγής,
-η μείωση των υδάτινων αποθεμάτων και η σοβαρή μόλυνσή τους. [2]

Η πληθυσμιακή αυτή αφαίμαξη αποτελεί λογική συνέχεια της σταθερής επιλογής της κεντρικής κυβέρνησης για ενίσχυση της βιομηχανίας εις βάρος του πρωτογενούς τομέα παραγωγής. Εδώ και αρκετά χρόνια το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα στις πόλεις είναι τουλάχιστον τριπλάσιο από το αντίστοιχο των αγροτικών περιοχών. Η διάκριση μεταξύ των κατοίκων των αγροτικών περιοχών, ιδιαιτέρως στις βόρειες και βορειοδυτικές επαρχίες, με τον αστικό πληθυσμό είναι εμφανής σε αρκετές πτυχές της καθημερινότητας.

Επιπλέον, τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού στην ύπαιθρο στερούνται έστω και βασικής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, με τις συνθήκες στον τομέα της εκπαίδευσης να μην βρίσκονται σε πολύ καλύτερο σημείο.

Η ανεξέλεγκτη αρπαγή γαιών από τα χέρια των αγροτών έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας επιφέροντας συνεχείς αναταραχές. Η γη, η οποία θεωρητικά είναι εξολοκλήρου κρατική ιδιοκτησία, συχνά «δίνεται» προς εκμευτάλλευση σε ιδιωτικές εταιρίες ή φορείς σχετιζόμενους με τις κρατικές υπηρεσίες, σχεδόν πάντα χωρίς τη συγκατάθεση των αγροτών και μέσα σε ένα ασαφές νομικό πλαίσιο, σύμφωνα με το οποίο εδώ και δεκαετίες οι αγρότες κατέχουν συλλογικά γαίες προς καλλέργεια [3]. Από την πρακτική αυτή, η οποία «γεμίζει» συχνά τραπεζικούς λογαριασμούς κομματικών στελεχών και στελεχών περιφερειακών αρχών, ωφελούνται συνήθως ιδιωτικές εταιρίες κατασκευώνκαι άλλες, ενώ ακολουθείται σχεδόν μόνιμα από εκδίωξη των ανθρώπων από τις εστίες τους υπό συνεχή και πολύ έντονη καταστολή.

Στόχος των αρχών είναι η «μετατροπή» αγροτικών γαιών σε περιοχές προς εμπορική εκμετάλλευση και ανάπτυξη με τη δημιουργία νέων πολεοδομικών οικισμών, εργοστασιακών ζωνών, αεροδρομίων, δρόμων, κτλ [4].

Η πρακτική αρπαγής γαιών λαμβάνει χώρα σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό στις περιπτώσεις τωνμεγάλων κρατικών έργων.  Χαρακτηριστική περίπτωση είναι τα γιγαντιαία φράγματα στον ποταμό Γιανγκτσέ, για την κατασκευή των οποίων έχουν απομακρυνθεί από τις εστίες τους 1,4 εκ. άνθρωποι, από το 1994 μέχρι σήμερα [5].

H Κίνα προχωρά σε αντίστοιχες αγορές γαιών (με παρόμοιες επιπτώσεις για τους πληθυσμούς) και στο εξωτερικό, τόσο στην κεντρική Ασία [6] όσο και στην Αφρική αλλά και κάποια κράτη τηςΛατινικής Αμερικής. 

Άλλο σημαντικό πρόβλημα για την αγροτική παραγωγή είναι το γεγονός ότι σε πολλές περιοχές οιμέθοδοι παραγωγής είναι απαρχαιωμένες, δεδομένο με πολλαπλές βέβαια συνέπειες τόσο για τους αγροτικούς πληθυσμούς όσο και για τις περιφερειακές αγροτικές οικονομίες.  Εντός του 2013 η κυβέρνηση δήλωσε ότι θα προχωρήσει σε επενδύσεις 500 εκ. γιουάν (81 εκ. δολάρια) με στόχο την ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής σε μεγάλη κλίμακα και τον εκμοντερνισμό των μεθόδων παραγωγής. Επιπλέον, πολλές περιοχές υποφέρουν ακόμα από σημαντικές ελλείψεις στους τομείς των επικοινωνιών, των συγκοινωνιών και της παροχής ενέργειας [7].

Αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι η  μετατροπή της χώρας από εξαγωγέα σε εισαγωγέα όλο και περισσότερων βασικών γεωργικών αγαθών,  η σταθερή μετανάστευση προς τα μεγάλα αστικά κέντρα, η μείωση των διαθέσιμων προς καλλιέργεια εδαφών και η ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση για γεωργικά προϊόντα από τις ξένες αγορές.

Οι πόλεις-γαλέρες και η κινεζοποίηση
Με την είσοδο νέων επενδυτών από ολόκληρο τον πλανήτη και το κλείσιμο μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων, οι μεγάλες παραλιακές πόλεις της ανατολής, μετετράπησαν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες σε βιομηχανικές τερατουπόλεις. Η αναγκαστική μετανάστευση εκατομμυρίων ανθρώπων από την ύπαιθρο δημιούργησε την ιδανική βάση για τις πολυεθνικές, που είχαν «κουραστεί» από τα αυξανόμενα κόστη παραγωγής, στις Η.Π.Α., την Ευρώπη, την Ιαπωνία, την Ν.Κορέα, κ.ά. Μία τεράστια μεταφορά κεφαλαίων έλαβε χώρα από τις δυτικές ανεπτυγμένες οικονομίες προς την Κίνα.

Νέες ειδικά σχεδιασμένες οικονομικές και βιομηχανικές ζώνες καντά στα αστικά κέντρα της ανατολικής ακτής υποδέχτηκαν χιλιάδες εργοστάσια που έφτασαν εδώ από άλλες περιοχές του πλανήτη, προκειμένου οι εταιρίες να εκμεταλλευτούν το πολυάριθμο φθηνό εργατικό δυναμικό που θα επέφερε μειωμένο κόστος παραγωγής και φυσικά μεγαλύτερα κέρδη. Μεγαλουπόλεις γιγαντώθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια. Η Σαγκάη μετετράπη σε ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά κέντρα του κόσμου, και μαζί με την πρωτεύουσα Πεκίνο, την Γκουνγκτζού, τη Σεντζέν, την Τιανγίν,  τη Σούζου και την Τσονκίνκ αποτελεί πλέον ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της παγκόσμιας οικονομίας. Όλες οι προαναφερθείσες πόλεις, με εξαίρεση την Τσονκίνκ βρίσκονται στην ανατολική και τη νότια Κίνα στα παράλια της χώρας ή κοντά σε αυτά.

Η εφαρμογή του νόμου περί κατώτατου μισθού είναι
 χαρακτηριστική των ανισοτήτωνανάμεσα στις περιοχές της χώρας. Ο κατώτατος μισθός καθορίζεται από τις περιφερειακές αρχές, με τη Σαγκάη και το Πεκίνο να έχουν τους υψηλότερους, τις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις να ακολουθούν και την επαρχία να ακολουθεί από πολύ πολύ πίσω.

Chinas Minimum Wage Levels per month by Region

Οι κατώτατοι μηνιαίοι μισθοί στην Κίνα ανά περιοχή, πηγή: China Labour Bulletin

Με βάση τον εργασιακό νόμο του 1994 το εβδομαδιαίο ωράριο είναι 40 ώρες, και οι υπερωρίες, οι οποίες δεν πρέπει να υπερβαίνουν τις τρεις ώρες ημερησίως, πρέπει υποχρεωτικά να πληρώνονται από τον εργοδότη [8].

Όμως ο νόμος σε πάρα πολλές περιπτώσεις παραμένει κενό γράμμα με την ανοχή των ίδιων των κυβερνητικών αρχών.

Πίσω από τους πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης που παρουσιάζει η Κίνα και τους ευημερώντες οικονομικούς δείκτες που τη μετέτρεψαν ταχύτατα σε 2η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, κρύβονται απίστευτες ιστορίες εργασιακής εκμετάλλευσης εκατομμυρίων ανθρώπων στριμωγμένων σε τεράστιες παραγκουπόλεις, οι οποίες σε αντίθεση με τα καλογυαλισμένα κεντρικά σημεία των κινέζικων μητροπόλεων, σπανίως βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Δεκάδες εκατομμύρια εσωτερικών μεταναστών δεν έχουν βασικά δικαιώματα σε εκπαίδευση και υγεία καθώς θεωρούνται παράνομοι από τις αρχές (τη στιγμή μάλιστα που μπορεί να εργάζονται νόμιμα).

Οι απαράδεκτες εργασιακές συνθήκες που εδώ και πολλά χρόνια επικρατούν στην πλειοψηφία ακόμα των εργασιακών χώρων ξεπερνούν κάθε ευρωπαϊκή ή βορειοαμερικάνικη φαντασία, ακόμα και τώρα, στις συνεχώς επιδεινούμενες αντίστοιχες συνθήκες στις Η.Π.Α., την  Ευρώπη και τη χώρα μας. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η επινόηση του όρου «κινεζοποίηση» (chinafication), ο οποίος πλέον έχει μπει για τα καλά στη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σε Ευρώπη και Η.Π.Α., προερχόμενος από τις άθλιες εργασιακές συνθήκες στην Κίνα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και την προσπάθεια του παγκοσμίου κεφαλαίου να την εξαπλώσει σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η ύπαρξη ενός τεράστιου σε αριθμό φτηνού εργατικού δυναμικού, σε συνδυασμό με την έξοδο της Κίνας στην παγκόσμια αγορά, αποτέλεσε ένα νέο μεγάλο πειραματικό πεδίο, στο οποίο οι ξένες αλλά και οι ντόπιες εταιρίες θα απολάμβαναν ένα εργατικό δυναμικό με μηδαμινά δικαιώματα και απάνθρωπες συνθήκες εργασίας.

Στα εργοστάσια των πολυεθνικών
Οι αναφορές από οργανώσεις, φορείς, ΜΜΕ κάθε είδους για παραβίαση εργατικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων στους χώρους εργασίας δεν σταματούν να κατακλύζουν σχεδόν καθημερινά την παγκόσμια ειδησεογραφία, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν ιδρυθεί αρκετοί φορείς-παρατηρητές ακριβώς για αυτό το σκοπό. Η εργατική νομοθεσία παραβιάζεται συστηματικά, ενώ πολλά από τα εργοστάσια των δυτικών πολυεθνικών προσομοιάζουν περισσότερο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία η εκμετάλλευση των εργαζομένων ξεπερνά κάθε όριο. Πολλές μεγάλες πολυεθνικές συχνά βρίσκονται στη «δυσάρεστη» θέση να προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις στα Μ.Μ.Ε. μετά από αναφορές απάνθρωπων συμπεριφορών στις μονάδες παραγωγής τους. Πλέον διάσημη στα δυτικά μίντια υπήρξε η περίπτωση των απάνθρωπων εργασιακών συνθηκών στα εργοστάσια της Apple [9].

Μία πρόσφατη αναφορά του China Labor Watch [10] για τις συνθήκες εργασίας σε οχτώ εργοστάσια της πολυεθνικής Samsung, είναι απολύτως ενδεικτική των δικαιωμάτων που απολαμβάνουν εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι, στο επονομαζόμενο «οικονομικό θαύμα» της Κίνας. Τον παράδεισο των εργοδοτών και την κόλαση των εργαζομένων. Ένα «θαύμα» για το κεφάλαιο το οποίο προσπαθεί με κάθε τρόπο να το εξαπλώσει σε παγκόσμιο επίπεδο.

Μία εργάτρια σε εργοστάσιο της διάσημης εταιρίας βιδώνει δύο μεγάλες βίδες ανά 9 δευτερόλεπτα. Δουλεύει τρεις-τέσσερις ώρες υπερωρία χωρίς να πληρώνεται, στέκεται 12-13 ώρες αυστηρά όρθια, ενώ σε αυτό το διάστημα δεν της επιτρέπεται να συνομιλήσει ούτε μία φορά στη διπλανή συναδελφό της, ή να πάει για να πιει ένα ποτήρι νερό.

Πολλές φορές αναγκάζεται να έρθει για εργασία ημέρες που κανονικά είχε ρεπό, επειδή οι παραγγελίες αυτή την εβδομάδα είναι μεγάλες, ενώ συνήθως έρχεται στη μονάδα μισή ώρα πριν την έναρξη της εργασίας για να δώσει παρουσία στο προαύλιο, σαν να βρίσκεται σε πρωϊνή αναφορά στρατιωτικής μονάδας.

Από τον πενιχρό μισθό της είναι αναγκασμένη να πληρώνει ένα ποσό κάθε μήνα στην εταιρία που μεσολάβησε για να προσληφθεί… Πάντως αν θέλει να γλιτώνει έξοδα από τις μετακινήσεις δεν πρέπει να ανησυχεί, αφού η εταιρία της δίνει τη δυνατότητα έναντι ενός μικρού αντιτίμου να κοιμάται σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους εντός των εγκαταστάσεών της. Πρόκειται -όπως αναφέρει το China Labor Watch- για μία περίπτωση αντίστοιχη εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων στη χώρα.

Παρόμοιες αναφορές και έρευνες από πολυάριθμες οργανώσεις και παρατηρητήρια δημοσιεύονται πλέον σε τακτική βάση.


Συνεχίζεται…



[1] World Bank, China Overview 2013,

[2] “An Analysis of Current Problems in China’s Agriculture Development: Agriculture, Rural Areas and Farmers” (pdf), Yongxin Quan, Zeng-Rung Liu, Ιούνιος 2002,
“A New Revolution? Chinese Working Classes Confront the Globalized Economy”, Robert Weil, 1 Ιουλίου 2006,

[3] “Riot Police Deployed As Thousands Protest Land Grab”, Radio Free Asia, 21 Οκτωβρίου 2013,

[4] “Can China’s Land Reform Succeed Amid Land Grabs And Social Unrest?”, Moran Zhang, International Business Times, 18 Σεπτεμβρίου 2013,

[5] “Φράγματα του ποταμού Γιανγκτσέ: Μια καταστροφική υπέρβαση”, Άρης Καπαράκης, 4 Απριλίου 2012,

[6] “Rethinking China’s “land grab”: Chinese land investments in Central Asia” (pdf), The Newsletter no. 58, Autumn/Winter 2011,

[7] “China gives agricultural modernization 500m yuan boost”, Xinhua-China Daily, 18 Αυγούστου 2013,

[8] “Wages in China”, China Labour Bulletin, 10 Ιουνίου 2013,

[9] “Spotlight on Apple amid new exploitation claims”, Emily Ford, Times, 30 Ιουλίου 2013,
“Chinese workers exploited by U.S.-owned iPhone supplier” (pdf), China Labor Watch, 5 Σεπτεμβρίου 2013,
“Apple’s Chinese suppliers still exploiting workers, says report”, Lance Whitney, 27 Φεβρουαρίου 2013,

[10] “An Investigation of Eight Samsung Factories in China: Is Samsung Infringing Upon Apple’s Patent to Bully Workers?”, September 4, 2012, China Labor Watch

Φωτογραφίες: wikipedia

Άρης Καπαράκης
Συνεργάτης της ΜΚΟ Σόλων
ariskaparakis@gmail.com

1 Aπριλίου 2014