Περίπου μισό εκατομμύριο Πορτογάλοι, ηλικίας 15 έως 34 ετών (αλλά κυρίως στις ηλικίες 25 με 34, όπου το φαινόμενο παρουσιάζει στην Πορτογαλία έξαρση), ανήκουν στην κατηγορία… «νεμ… νεμ» (ούτε… ούτε), δηλαδή ούτε εργάζονται ούτε παρακολουθούν κάποιο σεμινάριο επιμόρφωσης.
Στην πραγματικότητα, δεν… χωρούν πουθενά.
Δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε κανένα επίδομα ανεργίας γιατί, ακόμα και στην περίπτωση που καταφέρνουν να απασχοληθούν κάπου και προσωρινά, η απασχόλησή τους δεν διαρκεί ποτέ 12 μήνες, τόσους δηλαδή όσοι απαιτούνται για να λάβουν το σχετικό επίδομα.
Ζουν απομονωμένοι, κάποιοι στέλνοντας συνέχεια βιογραφικά, χωρίς να λαμβάνουν ποτέ απαντήσεις, άλλοι, έχοντας πλέον κουραστεί, παραδομένοι στο Διαδίκτυο και στην τηλεόραση.
Πρόκειται για μια γενιά, η πλειονότητα της οποίας δεν διαθέτει σπουδές και που η κρίση έχει κυριολεκτικά καταδικάσει, όχι απλώς στην ανεργία, αλλά στην απραξία, καθώς η έλλειψη χρημάτων, η απογοήτευση αλλά και η απουσία κυβερνητικών κονδυλίων επιμόρφωσης φαίνεται να αποκλείουν το παραμικρό ενδεχόμενο να καταστούν ανταγωνιστικοί στις νέες απαιτήσεις μιας αγοράς που αλλάζει.
Οι περισσότεροι από τους μισούς έχουν μετά βίας ολοκληρώσει τη στοιχειώδη εκπαίδευση. Οι υπόλοιποι, ένα περίπου 29%, τη δευτεροβάθμια και ένα 17% είναι απόφοιτοι ανώτατων σχολών. Οσοι παρ’ όλ’ αυτά έχουν αφήσει νωρίς το σχολείο φαίνεται να έχουν τις λιγότερες πιθανότητες να βρουν εργασία και τις περισσότερες να παραμείνουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στην κατάσταση «ούτε… ούτε».
Σύμφωνα με τις απόψεις κοινωνιολόγων, οι περισσότεροι από αυτούς τους νέους απομακρύνονται από την πολιτική, δεν επιθυμούν να συμμετέχουν σε κανενός είδους διεκδίκηση δικαιωμάτων τους, παρουσιάζουν χαμηλά επίπεδα αυτοεκτίμησης και υψηλά επίπεδα αυτοκαταστροφής. Είναι οι «ούτε… ούτε», που έγιναν «δεν… δεν».
Δάφνη Χρήστου
Πηγή: Ελευθεροτυπία από Publico
Φωτό: wikipedia
