Αν και ο πόνος είναι ένα παγκόσμιο βίωμα, το νόημά του εξακολουθεί να αποτελεί ένα ζητούμενο.
Ο πόνος αναδεικνύεται ως σημείο κρίσης ανάμεσα στο μέρος και στο οργανικό όλο στο οποίο ανήκει.
Το βίωμα του πόνου αποτελεί την πιο έντονη και την πιο εντατική ψυχολογική και συνειδησιακή διεργασία.
Υποδηλώνει την απώλεια της εναρμόνισης της συνείδησης με την οργανικότητα.
Υποχρεώνει τη συνείδηση να αναζητήσει τις καταγωγικές αφετηρίες των φαινομένων της αίσθησης.
Συνδέεται με την ανεπάρκεια έναντι του προτύπου, διαφοροποιημένου για κάθε οργανισμό και για κάθε συστημική ολότητα. (συντακτική ομάδα Σόλωνα)
____________
ΧΡΟΝΟΣ, ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΗ
Τον σύγχρονο πόνο τον έχουμε μεταθέσει στα κοινωνικοψυχολογικά πεδία και στις διαψευσιμότητες των επιθυμιών. Η κύρια ρίζα όμως του πόνου βρίσκεται στην οργανική υπόσταση της ζωής. Ο πόνος αυτός συνδέεται με την αρχέγονη αισθητότητα, την αισθαντική σωματική συνοχή, η οποία οξύνεται είτε από τον ασθενή, είτε από τη θεραπεία του σώματος.
Η φύση του πόνου
Ένα από τα χαρακτηριστικά του πόνου είναι η μακρά διάρκειά του, όπως, και η επαγωγή του. Ο πόνος, οι επαγωγικές επιδράσεις του και οι γενικεύσεις του είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που τον κάνουν να είναι τόσο καθοριστικός στη σχέση και στην επιλογή μεταξύ ζωής και θανάτου. Μπορεί να λειτουργεί καθηλωτικά για ένα μέρος της σωματικότητας και να έχει γενικευμένη επίδραση στη συνείδηση, στο αισθαντικό σώμα και στη σκέψη. Είναι τέτοια η φύση του που συχνά η απόπειρα άμεσης αντιμετώπισής του λειτουργεί ως φαύλος κύκλος.
Ο πόνος αναδεικνύεται ως σημείο κρίσης του μέρους με το οργανικό όλο. Αυτές οι κρίσεις είναι συνυφασμένες με τα αισθητήρια του μέτρου της ζωτικότητας και της βιωσιμότητας, τα οποία είναι διαφοροποιημένα από οργανισμό σε οργανισμό και υποκρύπτουν το μέτρο της συνεκτικότητας υπό εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες ενός οργανισμού.
Παράλληλα, όμως, ο πόνος αποτελεί την πιο έντονη και την πιο εντατική ψυχολογική και συνειδησιακή διεργασία και αποτελεί διαμορφωτική συνιστώσα της συνείδησης. Αυτό το βλέπουμε σε καταστάσεις οργανικής ελλειμματικότητας στις οποίες λειτουργεί και μια “ψηφιακή” συσχέτιση των μερών του επιστητού με την αισθητηριακή αντίληψη όπου αναδεικνύονται τα πρωτογενή διαμορφωτικά πεδία της ίδιας της αίσθησης αλλά και των αισθητηριακών προτύπων.
Το κρυμμένο μυστήριο του πόνου
Υπάρχουν οργανικές συνθήκες στις οποίες ο πόνος λειτουργεί ως πεδίο στοιχειώδους αναφορικότητας στην οργανική συγκρότηση της συνείδησης. Αυτές οι συνθήκες είναι ιδιαίτερα βασανιστικές σε συνάρτηση με τον χρόνο και τον νου. Στην ουσία υποδηλώνεται μια απώλεια εναρμόνισης της συνείδησης με την οργανικότητα λόγω προβλήματος στο πεδίο της υλικής ζωτικότητας.
Υποχρεώνει τη συνείδηση να αναζητήσει τις καταγωγικές αφετηρίες των φαινομένων της αίσθησης και είναι μια πολύ οδυνηρή διαδικασία, π.χ. στην αίσθηση της όρασης ή της ακοής.
Οι αισθήσεις συσχέτισης με το περιβάλλον γίνονται χαώδεις και αποδιοργανώνονται, καθώς, η αισθητηριακή οικονομία δεν επαρκεί να τις καλύψει με μια ανεξαρτησία από την πίεση που ασκεί ο πόνος. Η αίσθηση έρχεται σε ένα σημείο που επιχειρεί μέσα από την οδύνη να δείξει αρμονία στη μορφή. Αυτό είναι ένα κρυμμένο μυστήριο για το έργο του πόνου σε σχέση με την αντίληψη της αρχετυπικότητας και της ομορφιάς.
Η αρχετυπικότητα και η ομορφιά γίνονται συστατικοί στόχοι ως εγχειρήματα αναίρεσης της ατέλειας της μορφής, της διακυβευτικότητας και της υβριδικότητας της. Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο της λειτουργίας του χρόνου στον πόνο για την αποκατάσταση της διαρκούς εναρμόνισης της ζωής και την ανάδειξή της στο επίπεδο της συνείδησης. Αυτή γίνεται μόνο μέσω της αντίληψης της αρχετυπικότητας που αποτελεί τη βάση της σταθερότητας ή προτύπου και συνθηκών ομορφιάς ή αβλάβειας μεταξύ των μορφών μόνο που αυτή η αβλάβεια πρέπει να αναδειχθεί σε εκστατικότητα για να μην είναι μια ενέλιξη σε έναν υλισμό μορφοκεντρικό. Υπάρχει μια βαθιά και μυστηριακή σχέση μεταξύ χρόνου, πόνου και αρχετυπικότητας της ζωής.
Αυτή αναδεικνύεται και στο γεγονός ότι ο πόνος συνδέεται με την ανεπάρκεια έναντι του προτύπου -διαφοροποιημένου για κάθε οργανισμό και για κάθε συστημική ολότητα- όπως θα μπορούσαμε να πούμε γενικευμένα.
Η ανάγκη ως ρυθμιστής της εξέλιξης
Η ανάγκη εμφανίζεται ως ο διαμορφωτικός συντελεστής του προτύπου. Η ανάγκη εμφανίζεται σε ρυθμιστή των σχέσεων ως το πεδίο ανάδειξης της συνείδησης. Αυτό είναι ένα καθοριστικό στοιχείο της μακράς εξελικτικής περιόδου. Εκδηλώνεται πρωταρχικά από τον άνθρωπο και κατά δεύτερο λόγο στο ζωικό βασίλειο και εξαιτίας του ο πλανήτης μας μπορεί να ονομαστεί και “άστρο της οδύνης”. Εξού και η αναγκαιότητα να επιμένει κανείς στην ενότητα, ενεργώντας με όρους αλληλεγγυότητας και συμπόνιας στο σημείο της αμέλειας της αντίστασης.
Εκεί πραγματώνεται το βαθύ εγχείρημα της “συνειδητότητας του πόνου” και η βαθειά στόχευση της σχέσης του αιτίου-αποτελέσματος και η βαθιά διαλεκτική της αρμονίας ως θεραπευτική του πόνου.
Συνοψίζοντας για το νόημα του πόνου
- ο πόνος αναδεικνύεται ως σημείο κρίσης του μέρους με το οργανικό όλο,
- ο πόνος αποτελεί την πιο έντονη και την πιο εντατική ψυχολογική και συνειδησιακή διεργασία
- υποδηλώνει την απώλεια της εναρμόνισης της συνείδησης με την οργανικότητα λόγω προβλήματος στο πεδίο της υλικής ζωτικότητας
- Υποχρεώνει τη συνείδηση να αναζητήσει τις καταγωγικές αφετηρίες των φαινομένων της αίσθησης.
- Η αίσθηση έρχεται σε ένα σημείο που επιχειρεί μέσα από την οδύνη να δείξει αρμονία στη μορφή. Αυτό είναι ένα κρυμμένο μυστήριο για το έργο του πόνου
- ο πόνος συνδέεται με την ανεπάρκεια έναντι του προτύπου, διαφοροποιημένου για κάθε οργανισμό και για κάθε συστημική ολότητα.
Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας
ΜΚΟ Σόλων
Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Αυγούστου 2013
Φωτό: wikipedia
