Ποίημα: “Των Σκουπιδιών ο Αίνος”, του Γιάννη Ζήση

Κανείς δεν τα αγάπησε,
Κανείς δε δόξασε το πεπρωμένο τους.
Κανείς δε θυμιάτισε το παρελθόν τους.
Μόνο χρήση.
Μόνο χρήση, 
άδικη συνάμα.

Και τώρα που σαπίζουν
σαν αγγελούδια των σπιτιών μας
περιφρονημένα,
με λεπτομέρειες
τα σημάδια της βαρβαρότητάς μας
πάνω τους,
κι αυτά με άρωμα νεκρής φιλίας
αμύνονται για το κακό που πάθαν.
Χωρίς σπίτι,
πολλά μαζί ατάκτως
ανάμεσα στην άλλη ξεχασμένη.
τη φύση,
το Νταχάου για τα μη ανθρώπινα
με υπογραφή από τους ανθρώπους.
Εξαιρετικά ανθρώπινη επίτευξη,
όλη δική μας, 
διαστροφή γεμάτη.

Από την ποιητική συλλογή 
“Ψυχές της Φύσης“ 

Φωτό: wikipaintings (Vincent van Gogh)