ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΑΠΟ ΑΣΤΕΓΟΥΣ

Είναι γνωστό ότι στη γη του “ονείρου” και των “ίσων ευκαιριών”, τις Ηνωμένες Πολιτείες, οποιοσδήποτε δεν έχει χρήματα, δεν μπορεί να σπουδάσει και δεν έχει δικαίωμα στοιχειώδους περίθαλψης.
Τα τελευταία χρόνια όμως, σταδιακά αρχίζει να απαγορεύεται και το δικαίωμα να είναι κάποιος άστεγος.

Μια σειρά μεγάλων πόλεων στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει απαγορεύσει ή περιορίσει τις δυνατότητες παροχής τροφής ή άλλης βοήθειας στους αστέγους. Οι αρχές της χώρας προσπαθούν να απαγορεύσουν την παροχή βοήθειας από τον έναν πολίτη στον άλλο, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα …διώξουν από τους δρόμους τους αστέγους και τους απόρους.

Ποινικοποίηση της βοήθειας σε αστέγους
Η απαγόρευση συνήθως δεν είναι ρητή, αλλά έχει να κάνει με την επιβολή τέτοιων ελέγχων, απαιτούμενων “προσόντων”, αδειών και περιορισμών, που επί της ουσίας, καθιστά αδύνατη ή παράνομη, την παροχή βοήθειας σε ανθρώπους που ζουν στους δρόμους των αμερικανικών μεγαλουπόλεων.
Οι εμπνευστές του σχεδίου, πιστεύουν ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να απαλλαγούν οι πόλεις από τη “μάστιγα” των αστέγων, οι οποίοι -σταθερά αυξανόμενοι από τη δεκαετία του ’80- προσεγγίζουν με συντηρητικούς υπολογισμούς το μισό εκατομμύριο. [1]

Οι σημαντικότεροι περιορισμοί που έχουν τεθεί σε πολίτες και οργανώσεις/φορείς αφορούν την παροχή (βλέπε αγορά) ειδικών αδειών προκειμένου να βοηθούν και την απαγόρευση παροχής τροφής ή άλλης βοήθειας σε συγκεκριμένες περιοχές των πόλεων.
Άλλοι έχουν να κάνουν με συγκεκριμένο αριθμό αδειών βοήθειας (π.χ. δύο άδειες ετησίως) και την “παρακολούθηση ειδικών μαθημάτων προετοιμασίας”.

Η πρώτη μεγάλη πόλη που έθεσε σοβαρούς περιορισμούς στην παροχή βοήθειας ήταν το Λας Βέγκας. Η μητρόπολη της “παγκόσμιας διασκέδασης” η οποία έχει δει τους αστέγους στους δρόμους της να διπλασιάζονται, ξεπερνώντας τους 12.000, θεώρησε σωστότερο τρόπο επίλυσης του προβλήματος να …τους διώξει, θέτοντας αυστηρά πλαίσια και περιορισμούς σε οποιονδήποτε θα ήθελε να τους βοηθήσει. Οι επικριτές του νόμου αναφέρουν ότι οι ιθύνοντες θέλουν την τουριστική μεγαλούπολη απαλλαγμένη από αστέγους, προκειμένου να βελτιωθεί η εικόνα της, επειδή η απουσία τους “θα ομορφύνει” την πόλη.

Στη Φιλαδέλφεια, ο δήμος απαγόρευσε την παροχή τροφής σε αστέγους για “υγειονομικούς λόγους και λόγους αξιοπρέπειας”. Το πως συμβαδίζει η “αξιοπρέπεια” με την απαγόρευση παροχής βοήθειας σε κάποιο άστεγο, είναι πραγματικά άξιο απορίας.

Στο Ορλάντο η αστυνομία συνέλαβε ομάδα πολιτών που -παραβαίνοντας τους νέους κανονισμούς- διέπραξαν την “παρανομία” να παράσχουν τροφή σε αστέγους στο κέντρο της πόλης. Στην πόλη αυτή της Φλόριντα, οργανώσεις και φορείς που προτίθενται να παράσχουν βοήθεια, χρειάζεται να πάρουν ειδική άδεια εάν πρόκειται η βοήθεια αυτή να είναι σε ακτίνα 2,5 χλμ. από το δημαρχείο της πόλης, ενώ κάθε οργάνωση δεν μπορεί να πάρει πάνω από δύο ετήσιες άδειες ανά πάρκο!

Όσοι βοηθούν τους αστέγους, επιδεινώνουν το πρόβλημα…
Οι υποστηρικτές των νόμων αυτών εναντίον των αστέγων, αναφέρουν ευθέως ότι αυτός θα είναι ο καλύτερος τρόπος προκειμένου να σταματήσουν οι άστεγοι να συγκεντρώνονται σε κεντρικά σημεία των αστικών ιστών, όπου ξέρουν ότι πιθανώς κάποιος θα τους βοηθούσε. Πολιτείες και δήμοι υποστηρίζουν ότι οι άστεγοι δημιουργούν σοβαρό υγειονομικό πρόβλημα για τις πόλεις, ότι όσοι τους βοηθούν επιδεινώνουν το πρόβλημα, και πως οι άστεγοι θα συνεχίσουν να συγκεντρώνονται σε αστικά κέντρα όταν ξέρουν ότι υπάρχει η δυνατότητα παροχής βοήθειας.

Στη Νέα Υόρκη, απαγορεύτηκε οποιαδήποτε παροχή τροφής σε πολιτειακά ή ομοσπονδιακά κτίρια τα οποία φιλοξενούν αστέγους, ενώ μια εκκλησία στην πολιτεία της Λουιζιάνα διατάχθηκε να σταματήσει την παροχή νερού σε αστέγους, επειδή δεν είχε την απαραίτητη από τον νόμο άδεια. Έκπληκτος ο πάστορας της εκκλησίας ανέφερε ότι ούτε καν περνούσε από το μυαλό του ότι παρέχοντας λίγο νερό σε διψασμένους ανθρώπους παραβιάζει το νόμο. Ο Κεν Κλουκόβσκι, νομικός εκπρόσωπος μια φιλανθρωπικής οργάνωσης της περιοχής σχολίασε πως του είναι δύσκολο να πιστέψει πως η κυβέρνηση ουσιαστικά απαγορεύει στους πολίτες της να βοηθούν ο ένας τον άλλο. Το θέμα πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις και καλύφθηκε με τρόπο επικριτικό ακόμα και από κάποια από τα πλέον αντιδραστικά μεγάλα δίκτυα ενημέρωσης.

Επειδή το ζήτημα ξεπερνά ακόμα και την πλέον νοσηρή φαντασία, οι αντιδράσεις που έχουν ξεσηκωθεί είναι πάρα πολλές. Προκειμένου να τις αποφύγουν, αρκετές αρχές που νομοθέτησαν σχετικά, προσέφυγαν σε νομικά τεχνάσματα αποφεύγοντας στις επίμαχες νομολογίες να κάνουν λόγο για “αστέγους” ή “απόρους”. Όπως και να αποκαλούν πάντως τους ανθρώπους που δεν έχουν τροφή και στέγη, με την υιοθέτηση αυτής της νομοθεσίας, τους αρνούνται ουσιαστικά κάποια εκ των βασικότερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ένα έθνος τρελό και μανιακό με τον έλεγχο
Σε μία χώρα όπου σταδιακά όλοι και όλα εποπτεύονται και ελέγχονται όλο και περισσότερο, οι πολιτείες αρνούνται πια ακόμα και το ελάχιστο δικαίωμα της παροχής βοήθειας σε έναν άπορο που ζει στον δρόμο. Όπως γράφει για τη μανία ελέγχου και παρακολούθησης η ιστοσελίδα End Of The American Dream: “Οι ζωές μας διέπονται από τα εκατομμύρια νόμους, κανόνες και κανονισμούς που έχουν συσσωρευτεί. Στην πραγματικότητα, 40.000 νέοι νόμοι μόλις τέθηκαν σε ισχύ τον Ιανουάριο [σ.σ. του 2012]. Κάθε νέος νόμος περιορίζει την ελευθερία σας όλο και περισσότερο, έστω και λίγο κάθε φορά. Η αλήθεια είναι ότι η Αμερική έχει γίνει ένα έθνος τρελό και μανιακό με τον έλεγχο, όπου σχεδόν όλα όσα κάνουμε είναι πολύ καλά καθορισμένα. Πιθανότατα έχετε παραβιάσει πολλούς νόμους που σήμερα δεν γνωρίζετε καν ότι υπάρχουν. Έχουμε γίνει όλοι εγκληματίες και παραβάτες του νόμου, επειδή σχεδόν τα πάντα είναι παράνομα”. [2] 
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μερικές πολιτείες απαγορεύεται ρητά, ακόμα και αν είσαι άστεγος να …κοιμάσαι έξω σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο.

Οι νόμοι αυτοί δεν αποτελούν παρά μια προέκταση της αμερικανικής βαθιάς συντηρητικής ιδεολογίας που θεωρεί πως οι φτωχοί είναι τέτοιοι επειδή το αξίζουν, άρα χρήζουν και παρόμοιας αντιμετώπισης. 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν κατρακυλούν μόνο σε επίπεδα ανισότητας, φτώχειας, πείνας και αστέγων αλλά και σε επίπεδα βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδεολογικών αξιών και εννοιών, που υποτίθεται ότι διαχωρίζουν τον ανθρώπινο νου από το ζωώδες ένστικτο. Η άρνηση της αλληλεγγύης και της κοινωνικής παροχής/βοήθειας μπορεί να είναι άγνωστη στη χώρα σε επίπεδο κράτους-πολίτη εξαιτίας του οικονομικού/πολιτικού συστήματος, αλλά με την ποινικοποίηση της βοήθειας σε ατομικό επίπεδο οι αρχές ξεπερνούν τα όρια ολοκληρωτικών θεωριών που η Δύση -ήθελε να πιστεύει και να διαφημίζει ότι- είχε αφήσει μια για πάντα πίσω της.

Αναφορές:
[1] Τον Ιούλιο του 2009 η εφημερίδα USA Τoday εκτιμούσε ότι οι άνθρωποι που διαμένουν προσωρινά κάπου (έξω ή αλλάζοντας συνεχώς στέγη) ή διαμένουν προσωρινά σε άσυλα στη χώρα είναι 1,6 εκ. Η εκτίμηση αυτή, δεν είχε συμπεριλάβει σε όλο της το εύρος τους νέους αστέγους που δημιουργήθηκαν από την κρίση στεγαστικών δανείων με τις εκατοντάδες χιλιάδες εξώσεις σε όλη τη χώρα. Η Εθνική Συμμαχία για τους Αστέγους πιστεύει ότι συνολικά οι άνθρωποι που δεν έχουν ένα κατάλυμα ξεπερνούν τα 3,5 εκ. Οι αριθμοί πάντως ποικίλουν αφού δεν είναι δυνατή η πλήρης καταγραφή, παρά μόνο προσπάθειες εκτιμήσεων σε μία συγκεκριμένη πολύ μικρή χρονική περίοδο (π.χ. Άστεγοι μια δεδομένη νύχτα, κτλ.) Για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. εδώ
[2] “19 Signs That America Has Become A Crazy Control Freak Nation Where Almost Everything Is Illegal”, End Of The American Dream

Πηγές: The Economic Collapse Blog, Civil-Rights,lawyers.com, Occupy Corporatism, FoxNews Radio

Φωτό: wikipedia

Άρης Καπαράκης
Συνεργάτης της ΜΚΟ Σόλων
aris@solon.org.gr

2 Aπριλίου 2012