ΟΙ ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ
Με λένε Μαύρες-Πλεξούδες-του-Χρέους-που-ανεμίζουνε, και ανήκω στη φυλή των Χλαπάτσι.
Μαζί με τον πατέρα μου, τον Καθιστό-Σταύρο-που-τον-σηκώσανε-γιατί-ο-χώρος-από-κάτω-του-έγινε-ρεζερβέ, τη μητέρα μου, τη Χάρη-στον-έναν-χάρη-στον-άλλο-το- ένα-παιδί-μου-λέει-«yes»-το-άλλο-λέει-«ya»-και-τα-δυο-μαζί-«άντε γεια», τον αδελφό μου, τον Φτηνά-εργατικά-χέρια-χωρίς-κοινωνικό-πρόσωπο, και τον παππού μου, τον Γηράσκω-αεί-σ’ ένα-φιάσκο, αποτελούμε την οικογένεια Αυτών-που-ζουν-στη-σκηνή-που-αιωρείται (αυτό είναι το επώνυμό μας).
Παλιά το επώνυμό μας ήταν: Αυτοί-που-ζουν-στη-σκηνή-με-τα-μπλε-και-πράσινα-σιρίτια. Το αλλάξαμε όμως.
Αφενός επειδή οι περισσότερες σκηνές είχανε μπλε και πράσινα σιρίτια με αποτέλεσμα – ειδικά μετά το κάπνισμα των πεγιότ – να γίνονται διαρκώς αλλαξοοικογενειές στην πολιτική σκηνή του τόπου…
Αφετέρου επειδή ήρθε και το σχετικό χαράτσι ενσωματωμένο στον λογαριασμό της Φωτιάς-του-χωριού-που-καίει-στο-ξέφωτο-και-πάμε-και-παίρ-νουμε-όλοι-πυρακτωμένα-παλούκια (ΔΕΗ των Ινδιάνων).
Έτσι αναγκάστηκε ο παππούς, που υπήρξε και σαμάνος και πολέμησε και με τους καουμπόιδες την Αποκριά του 1940, να ζητήσει από τα πνεύματα να βάλουνε ένα χεράκι και να κρατήσουνε τη σκηνή μας στον αέρα για να μην μπορούνε να της προσάψουνε εμβαδόν. Ήταν η μοναδική λύση για να γλιτώσουμε τη λυπητερή αφού ο Τσιφ μας, παρ’ ότι διοικεί Χλαπάτσι, επηρεάζεται από τους προεστούς Τζιπ Τσερόκι που είναι άνθρωποι των Χλομών Απροσώπων. Κι όχι μόνο δεν μας ενθάρρυνε να αφήσουμε απλήρωτο τον φόρο των σκηνών, αλλά έβαλε και τον γιο του, τον Εγκάθετο-μαρκούτσι-που-παραχαράσσει-τη-λογική-και-τα-δεδομένα, να χαλάσει με τον λοστό του το ATM των δρυοκολαπτών στην κουφάλα του δέντρου. Οπότε πάπαλα οι συμβουλές μερικής πληρωμής που μας είχε δώσει το τοτέμ του δικτύου πλεκτών κλαδιών εξωτικών δέντρων (ινδιάνικο Ίντερνετ) το οποίο, σημειωτέον, οδεύει προς κλάδεμα.
Γενικώς, η ζωή μας, όπως λέει και η θεία μου η Αναντάλλακτο-ομόλογο-πρώτη-τζούρα-από-χρεοκοπία, έχει γίνει κόλαση από τότε που μας ανακαλύψανε οι Ευρωπαίοι εξερευνητές. Εκεί που ζούσαμε ήρεμα, πιστοί στο γνωστό τρίπτυχο που τελειώνει με το «Επιστροφή στη φύση» (όχι ότι φύγαμε εμείς ποτέ από τη φύση, αυτοί τη φύγανε από μας), ήρθανε οι Κολόμβοι με τα καθρεφτάκια, τα χαϊμαλιά, τα ημίψηλα καπέλα και το ουίσκι και μας ξεμυαλίσανε.
Οι πουλημένοι Τζιπ Τσερόκι μάς βάλανε να κόψουμε την καλλιέργεια πατάτας, τομάτας, αβοκάντο, κακάο, ανανά, τσίλι, πιπεριάς, παπάγιας και να το ρίξουμε στην κατανάλωση κάθε παπαριάς. Κι όσοι έμειναν να καλλιεργούν τα προϊόντα μας αρχίσανε να ρίχνουνε στη γη από τις αντισαμανικές σκόνες που είχανε στα αμπάρια οι καραβέλες, με αποτέλεσμα να γίνουνε τρανσέξουαλ και μανιοκαταθλιπτικά όλα μας τα Πνεύματα. Άντε να συνεννοηθείς. Χορεύουμε τον χορό της βροχής και ρίχνει φλουοράιντ.
Με τούτα και με τ’ άλλα, πήραμε και δάνεια για να έχουμε να αγοράζουμε καθρέφτες εισαγωγής. Ανοίξαμε επιχειρήσεις παραγωγής δαχτυλιδιών καπνού, αλλά χωρίς καπνό γύρω – γύρω, μόνο το μέσα.
Μπόλικοι διοριστήκανε στα Φυλαρχεία. Μερικοί πήρανε και χλομοδάνεια για να κάνουνε θεραπεία κατά της έμφυτης κοκκινίλας και να ασπρίσουνε. Δεν γ…ιαουρ-τώνονταν καλύτερα; Μετά μας δώσανε λεφτά για να κάνουμε τις σκηνές τροχοβίλες. Δηλαδή να λες στο άλογό σου «Καλά…τράβα!» και να τις καλατραβάει. Χρέος χωρίς αντίκρισμα από Χλομά Πρόσωπα χωρίς Πρόσωπο.
Κάπως έτσι, δεν χρειάστηκε καν να διαπραγματευτούν μαζί μας την πώληση της μάνας γης μας, όπως στο Σιάτλ. Περιήλθε στα χέρια τους. Ευτυχώς, οι Τζιπ Τσερόκι, από σεβασμό στους προγόνους μας τους Ξου, διαπραγματεύτηκαν και πέτυχαν τη δυνατότητα της ταφής μας στα χώματα που άλλοτε φυτεύαμε την πατάτα, την τομάτα, την πιπεριά, την παπάγια. Τώρα θα φυτευτούμε εμείς τα ερυθρόδερμα παπάρια.
Κι όλο αυτό είναι μια παρεξήγηση. Γιατί δεν είμαστε καν Ινδιάνοι. Αυτοί είναι μού-φες εξερευνητές. Προσάραξαν στα παράλιά μας και επιμένουν σώνει και καλά ότι έχουν βρει την Ινδία ως κρεμαστάρι αμελέτητο των Βαλκανίων. Και μας έχουν τρελάνει στο Μαχαράτσι… Ρωτήστε και τον μπάρμπα μου τον Κάποτε-έστυβε-την-πέτρα-και-τώρα-κοιμάται-στα-χαρτόκουτα…
Πηγή/φωτό: Το Ποντίκι