“ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ”, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ

Οι εκβιασμοί και οι διαστρεβλώσεις περί της οικονομικής προοπτικής της χώρας κυριάρχησαν και στην ψήφιση του οικονομικού προγράμματος που επέβαλλαν οι δανειστές στην Ελλάδα, στην ψηφοφορία της 12^ης Φεβρουαρίου.

Το νέο πρόγραμμα –όπως και όλα τα προηγούμενα που υπέγραψαν τα δύο τελευταία χρόνια- δεν προβλέπει την παραμικρή πραγματική αναπτυξιακή δυνατότητα.

Απόλυτα λογικό, αφού στόχος του δεν είναι η «ανάπτυξη», αλλά η υποδούλωση του εργατικού κινήματος και της κοινωνίας.

Ταινία
Ήταν ένα σενάριο που επαναλήφθηκε σαν ταινία με κακό σενάριο και τους ίδιους πρωταγωνιστές. 
Τους πολιτικούς να ξιφουλκούν στο όνομα των αγορών, τις δυνάμεις ασφαλείας να δρουν ανεξέλεγκτα δημιουργώντας απόλυτο χάος και δρώντας με παραστρατιωτικές μεθόδους στο κέντρο της πρωτεύουσας και τον κόσμο να μην μπορεί να διαμαρτυρηθεί και να ψεκάζεται ανηλεώς με χημικά, κάποια εκ των οποίων εκτοξεύονταν από νέα «μηχανήματα» της αστυνομίας για τον εξοπλισμό της οποίας προφανώς δεν ισχύουν οι περικοπές που ισχύουν για τα εκατομμύρια των Ελλήνων εργαζομένων.

Στο τέλος της ημέρας, περισσότερη «φασαρία» προκάλεσαν –για άλλη μια φορά- τα μονομερή επεισόδια και οι φωτιές στο κέντρο της Αθήνας, αντί για τις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που πλημμύρισαν μία τεράστια έκταση του κέντρου.

Αλλά στο τέλος της ημέρας, οι «γνωστοί άγνωστοι», οι «κουκουλοφόροι» για πολλοστή φορά εθεάθησαν να φέρουν εξοπλισμούς μάλλον εξαιρετικά ακριβούς για την «αναρχικότητά» και την «οργή» τους, έχοντας μάλιστα μία εξαιρετική άνεση κίνησης και δράσης σε μία εκτεταμένη περιοχή, την ώρα που οι συγκεντρωμένοι πολίτες αν προχωρούσαν ορισμένα μέτρα μπροστά δέχονταν καταιγισμό δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης.

Οι μεγάλοι μιντιακοί όμιλοι εξακολουθούν και περιγράφουν τις εσωκομματικές τριβές και διεργασίες, σαν αυτοί να αποτελούν το μείζον πρόβλημα των πολιτών που καθημερινά απελπίζονται όλο και περισσότερο, μην μπορώντας να διακρίνουν κάποια πολιτική λύση που θα έδινε την –πολύτιμη για μεγάλο μέρος του κόσμου σε παρόμοιες κρίσεις- ελπίδα…

Διαπραγμάτευση
Επιπλέον, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα απλό σοβαρό επιχείρημα έχουν κατατρομοκρατήσει ολόκληρο τον κόσμο για την «απίστευτη καταστροφή» που θα φέρει στην χώρα μια επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Η «καταστροφή» έχει ήδη έρθει ανεξαρτήτως νομίσματος, και μάλιστα με το ευρώ δεν δίνεται στη χώρα η παραμικρή δυνατότητα ευελιξίας (όχι ότι οι κυβερνώντες είχαν και την βούληση για κάτι τέτοιο…) στην νομισματική πολιτική. Αλλά, όπως καθημερινά αναδεικνύεται, δεν υπάρχει κανένα είδος διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε αντικρουόμενα μέρη. 
Οι ίδιοι οι «διαπραγματευτές» του ελληνικού κράτους σε αυτές τις «ακατανόητες» για τον πολύ κόσμο «διαπραγματεύσεις», αποτελούν μέρος του χρηματοπιστωτικού συστήματος! Σημειολογικά και μόνο αξίζει να αναφερθεί ότι η χώρα οδεύει προς μία νέα καταστροφή, υπογράφοντας ένα οικονομικό πρόγραμμα υπό την ηγεσία μιας κυβέρνησης της οποίας επικεφαλής είναι ένας άνθρωπος ο οποίος όταν η χώρα έμπαινε στο Δ.Ν.Τ. ήταν …στην άλλη πλευρά.

Στόχος
Διακηρυγμένος άλλωστε στόχος της πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ, η «επιστροφή στις αγορές», η επιστροφή στους εκβιαστές, όχι η δομική αναδιάρθρωση της παρασιτικής οικονομίας και του άκρατου καταναλωτισμού. Η επιστροφή στις «φούσκες» και στην οικονομία και την παραγωγή «αέρα». Η πλήρης ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της υγείας και η κατάρρευση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους. Η εφαρμογή του νόμου της ζούγκλας του Δ.Ν.Τ. και της Παγκόσμιας Τράπεζας, που από όπου πέρασαν άφησαν συντρίμμια[1].

Αναφέρεται επικριτικά ότι ούτε το νέο οικονομικό πρόγραμμα, όπως τα προηγηθέντα Μνημόνιο και Μεσοπρόθεσμο, δεν περιέχει σοβαρές αναπτυξιακές δυνατότητες. Μα, κανένα από τα προγράμματα αυτά δεν είχε στόχο την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας για να προβλέπει παρόμοιους στόχους.

Ο μόνος στόχος είναι η μείωση του εργατικού κόστους και η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων που με τόσους αγώνες κατακτήθηκαν προηγούμενες δεκαετίες. Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που εισήχθησαν πριν από …έναν αιώνα (από το 1914) θα πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε μισθούς εξαθλίωσης και πείνας, σε «νέες οικονομικές ζώνες» και σε ένα εργατικό κίνημα που –πεισμένο για την οριστική ήττα του μέσω της καθημερινής ηττοπάθειας που το ταΐζουν συνήθειες και θεσμοί- δεν θα μπορεί να αντιδρά στη νέα εργασιακή τάξη πραγμάτων, κλεισμένο στην ατομικότητα της εξαθλιωμένης του καθημερινότητας.

Ενδεικτικό του κλίματος που σκοπίμως συντηρείται είναι το γεγονός ότι «κανένας δεν μπορεί» να εξηγήσει αν η μείωση μισθών κατά 22% η οποία οδηγεί τη χώρα δεκαετίες πίσω, αφορά μόνο τους …νεοπροσλαμβανόμενους ή ολόκληρη την κλίμακα των εργαζομένων. Είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν σε μία υποτυπωδώς σοβαρή χώρα… Τα –δύο πλέον- κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού «διαφωνούν στο που συμφώνησαν», προφανώς βέβαια για τα μάτια του κόσμου.

Απολιτίκ
Αν το «αυθόρμητο» των διαμαρτυριών έχει προκαλέσει τέτοιους τριγμούς, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τι θα πετύχαινε στην περίπτωση που είχε τις ελάχιστες κοινές πολιτικές βάσεις και στοχεύσεις.

Το σύστημα συντηρείται ακόμα παρά την λαϊκή αντίδραση και οργή, επειδή έχει επιτύχει να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει «εναλλακτική» (τουλάχιστον όπως την φαντάζεται η απολίτικη πλειοψηφία), να έχει μπερδέψει σε χαοτικό βαθμό τους πολίτες σχετικά με το μέλλον και να υπόσχεται την «προστασία» απέναντι στο κλίμα φόβου και απαισιοδοξίας που το ίδιο δημιούργησε μέσω των φιλικών του Μ.Μ.Ε.

Είναι η καθημερινότητα που θα αλλάξει τα πράγματα μέσω της συλλογικής πολιτικής συνείδησης, της κοινωνικής  αλληλεγγύης και του πολιτικού επαναπροσδιορισμού, μιας κοινωνίας που έμαθε να είναι «απολιτίκ» εξυπηρετώντας τους στόχους της μεταπολιτευτικής εξουσίας της χώρας.

Ο κόσμος προς το παρόν, και όντας μακριά από τις εξελίξεις μέσα στην δανειακή φούσκα που ζούσε τόσα χρόνια, μπερδεύει την πολιτική με την κομματοκρατία, καθοδηγούμενος χωρίς κρίση στρέφεται εναντίον άλλων επαγγελματικών τάξεων, και τον τελευταίο καιρό θυμάται την …ελληνική «περηφάνια» (της χώρας των δανείων και των ξένων προστατών του από την ανεξαρτησία του ’21), απέναντι στους «κακούς» Γερμανούς, σαν να αποτελούν το πρόβλημα οι Γερμανοί πολίτες και όχι οι τράπεζες και το σύστημα που τόσα χρόνια με την απάθεια και την αδράνειά του τόσα χρόνια υποστήριζε.