ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, ΣΥΝΘΕΣΗ & ΣΧΕΔΙΟ ΙΔΕΩΝ

ΕΡΓΑΤΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ! (του Ντέιβιντ Μπρουκς) — Σειρά Πολιτική Ηγεσία Επικοινωνία

Rick Santorum - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

Rick Santorum - Σόλων ΜΚΟΤο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι το κόμμα των λευκών της εργατικής τάξης. Η ομάδα αυτή – λευκοί με απολυτήριο λυκείου, και ίσως μερικοί με πτυχίο πανεπιστημίου – παραμένει το μεγαλύτερο συμπαγές «μπλοκ» του εκλογικού σώματος. Σε πολύ μεγάλο ποσοστό ψηφίζουν Ρεπουμπλικάνους. Πρόκειται προφανώς για μια ομάδα με αρκετές διαφορές μεταξύ των μελών της, τα οποία ωστόσο σε γενικές γραμμές μοιράζονται συγκεκριμένες πεποιθήσεις και εμπειρίες. Η οικονομία δείχνει να τους αφήνει πίσω της. Η εθνοτική σύνθεση της χώρας αλλάζει σε βάρος τους. Αισθάνονται πως η χώρα έχει ξεφύγει από την πορεία της: ο θεσμός του γάμου είναι σε κρίση, το επαγγελματικό ήθος αποσυντίθεται, το βιοτικό επίπεδο κινδυνεύει, οι ελίτ έχουν αποτύχει, και τα ΜΜΕ προωθούν μηνύματα που κάνουν δύσκολη την σωστή ανατροφή των παιδιών. Αντιμετωπίζουν μεγάλες προκλήσεις, και το κάνουν ολομόναχοι.

Οι Ρεπουμπλικάνοι μαζεύουν τις ψήφους τους, αλλά δεν έχουν κάνει καθόλου καλή δουλειά όσον αφορά την αντιμετώπιση των αναγκών τους. Τα «αστέρια» του κόμματος είναι συνήθως Ρεπουμπλικάνοι του Κολεγίου, με πολύ πιο ατομικιστική κοσμοθεώρηση από τα περισσότερα μέλη της εργατικής τάξης. Οι περισσότεροι Ρεπουμπλικάνοι προεδρικοί υποψήφιοι, από τον Τζορτζ Μπους ως τον Τζον ΜακΚέιν και τον Μιτ Ρόμνι, διαθέτουν ένα εντελώς διαφορετικό σετ εμπειριών σε σχέση με τους ψηφοφόρους τους.

Κατά καιρούς εμφανίζεται και υποψήφιοι, όπως ο Τιμ Πολέντι, που μεγάλωσαν σε εργατική οικογένεια. Αλλά κι αυτοί ακόμη γρήγορα παρασύρονται από τους συμβούλους, τους χορηγούς και τα επαγγελματικά κομματικά στελέχη, και καταλήγουν να χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα με αυτή των άλλων Ρεπουμπλικάνων. Άλλες φορές, εμφανίζεται κάποιος υποψήφιος που μπορεί να αγγίξει τις «χορδές» των εργατών – ένας Πατ Μπιουκάναν, ένας Μάικ Χάκαμπι ή μια Σάρα Πέιλιν. Ως σήμερα, όμως, οι υποψήφιοι αυτής της κατηγορίας αποδεικνύονται προβληματικοί και γρήγορα θάβονται κάτω από μια χιονοστιβάδα αρνητικών διαφημίσεων και ανελέητων ρεπορτάζ.

Φέτος, ο Ρόμνι επιχειρεί να δημιουργήσει κάποιας μορφής συναισθηματικό δεσμό με την εργατική τάξη με μια υπέρ-πατριωτική προεκλογική καμπάνια: «Μπορεί να είμαι γιος ενός εκατομμυριούχου και το θρήσκευμα μου να σας κάνει να νιώθετε άβολα, αλλά αγαπώ αυτή τη χώρα όσο την αγαπάτε κι εσείς». Μια στρατηγική που σημειώνει μόνο μερική επιτυχία.
Ο Ρικ Σαντόρουμ, από τη μεριά του, είναι εγγονός ανθρακωρύχου και γιος ενός Ιταλού μετανάστη. Επί χρόνια εκπροσωπούσε ως βουλευτής τις «πόλεις του ατσαλιού» της δυτικής Πενσιλβάνια. 

Τον τελευταίο χρόνο δέχτηκε τον χλευασμό των ενημερωτικών μέσων, επειδή με ένα αγροτικό αυτοκίνητο επισκέφτηκε περισσότερες από 370 πόλεις και κωμοπόλεις. Η ιστορία του, που την επαναλαμβάνει με μεγάλη ζέση στους ακροατές του, είναι μια ιστορία σκληρής δουλειάς και έλλειψης σεβασμού από πλευράς της ελίτ.

Η φιλοσοφία του για τον κόσμο δεν είναι ατομικιστική. Το βιβλίο του, “It Takes a Family”, διαπνέεται από τον συντηρητισμό της Καθολικής κοινωνικής διδασκαλίας και αποτέλεσε μια επίθεση στον εξατομικευμένο συντηρητισμό της σχολής του Μπάρι Γκολντγουότερ, ευνοώντας έναν συντηρητισμό που δίνει έμφαση στην οικογένεια και την κοινωνική αλληλεγγύη. Σαν βουλευτής, πρωτοστάτησε σε όλα σχεδόν τα σοβαρά νομοσχέδια κατά της φτώχειας. «Και η αριστερά έχει θρησκεία. Σαν και μας», φωνάζει από βήματος. «Απλά αυτή δεν βασίζεται στην Βίβλο. Βασίζεται στην θρησκεία του εαυτού».

Ο Σαντόρουμ δεν έχει «κοσμική» ιδεολογία και κοσμοθεώρηση. Όχι μόνο επειδή πηγαίνει στην εκκλησία και εκπαιδεύει τα παιδιά του στο σπίτι, για να μην τα στείλει στο «κανονικό» σχολείο. Όταν ο γιος του Γκάμπριελ πέθανε στην γέννα, αυτός και η γυναίκα του πέρασαν την νύχτα στο κρεβάτι του νοσοκομείου μαζί με την σωρό του, και την επομένη πήραν το νεκρό μωρό στο σπίτι τους, όπου προσευχήθηκαν για την ψυχή του και το υποδέχτηκαν, μαζί με τα άλλα παιδιά τους, στην οικογένεια. Αυτή η ιστορία ακούγεται ανατριχιαστική σε πολλούς «κοσμικούς» ανθρώπους, αλλά άκρως ελκυστική για τους πιο θρησκευόμενους.

Ο Σαντόρουμ δεν εκπροσωπεί την επιχειρηματική ή χρηματοπιστωτική πτέρυγα του κόμματος. Σίγουρα θέλει κι αυτός να μειώσει τις δαπάνες του κράτους. Σίγουρα θέλει μια φορολογική μεταρρύθμιση. Αλλά τα δίνει όλα στις ομιλίες του για να πολεμήσει τους νεοφιλελεύθερους που θέλουν μικρότερη φορολογία για τους πλουσίους. Χλευάζει τις «διασώσεις» των μεγάλων τραπεζών και ασφαλιστικών της Wall Street. Τα οικονομικά του επιχειρήματα έχουν ηθική βάση: αν θέλετε να ενισχύσετε την μακροπρόθεσμη ανταγωνιστικότητα, πρέπει να ενδυναμώσετε τις οικογένειες. Αν οι επιχειρήσεις θέλουν παραγωγικούς εργαζόμενους, πρέπει να ενσωματωθούν με τις κοινότητες των εργαζομένων τους.

Είναι δύσκολο να πει κανείς πως θα εξελιχθεί η καμπάνια του, μετά το «ανέβασμα» του που παρατηρείται στην Άιοβα. Αυτές τις μέρες εμφανίζεται σαν ευτυχής και ικανός υποψήφιος, αλλά στο παρελθόν υπήρξε κατά καιρούς πεισματάρης και ξεροκέφαλος. Η άδικη συμπεριφορά των ΜΜΕ απέναντι του, του είχε γίνει έμμονη ιδέα. Όπως είχε πει και ο Μπονο, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί σε πρωτοβουλίες κατά του AIDS, o Σαντόρουμ μοιάζει να πάσχει από μια μορφή του σύνδρομου Τουρέ, που τον ωθεί να λέει τα πιο αντιδημοφιλή πράγματα που μπορεί κανείς να φανταστεί.

Υποπτεύομαι όμως πως μετά τη Άιοβα θα τα πάει καλύτερα απ΄ όσο περιμένουν οι περισσότεροι – προτού θαφτεί κάτω από ένα κύμα χρημάτων και αρνητικών διαφημίσεων. Και πιστεύω ειλικρινά ότι αντιπροσωπεύει την λογική, αλλά και μια οπτική γωνία που καταπνίγεται από το πολιτικό σύστημα. Ίσως μια μέρα αυτή η εμπειρία της εργατικής τάξης να βρει τον πρωταθλητή της.
Αν πάρεις έναν υποψήφιο της εργατικής τάξης από την δεξιά, όπως τον Σαντόρουμ, και έναν υποψήφιο της εργατικής τάξης από την αριστερά, σαν τον γερουσιαστή Σέροντ Μπράουν από το Οχάιο, και βρεις μερικές νησίδες συνεννόησης μεταξύ τους, το δίδυμο αυτό θα κέρδιζε τις εκλογές διά περιπάτου. Η χώρα δεν θέλει άλλες εκλογές όπου θα μονομαχήσουν δύο απόφοιτοι της νομικής σχολής του Χάρβαρντ.

Ντέιβιντ Μπρουκς

Πηγή: Το Βήμα, από New York Times
Φωτό:wikipedia

Σχετικά άρθρα