Συμπληρώνοντας έναν χρόνο κρίσης, μέσα στον οποίο καταργήθηκαν αμετακίνητες βεβαιότητες, κατέρρευσαν ελπίδες και προσδοκίες, εξανεμίστηκε το εμπεδωμένο μας ευ ζην, στέκουμε εμβρόντητοι μπροστά στην απερίγραπτη συμπεριφορά του πολιτικού μας συστήματος, που ενώ «όλα τριγύρω αλλάζουνε», εκείνο μένει ίδιο κι απαράλλακτο: μικροπολιτική, κομματικό – προσωπικό συμφέρον, ομάδες, συνιστώσες και πράξεις που τις βαφτίζουμε υπό την πίεση των εξελίξεων εθνικές, ενώ πρόκειται για καθαρά παιχνίδια πολιτικής – κομματικής εκμετάλλευσης – επιβίωσης.
Είναι η χιλιοστή φορά που θα εκφράσουμε την αμετακίνητη θέση μας πως η κρίση στη χώρα μας είναι βαθύτατα αξιακή. Έτσι η κρίση ενείχε κυρίως τη δυνατότητα μιας μεγάλης και αναπάντεχης ευκαιρίας να ξεκινήσει μια πολιτική εξυγίανσης όλων των δομών λειτουργίας του κράτους αλλά και της νοοτροπίας που είχε καλλιεργηθεί όλες αυτές τις δεκαετίες, εξαχρειώνοντας όχι μόνο την πολιτική μας σκέψη και πρακτική, αλλά και τις προσωπικές μας συνειδήσεις. Ζήσαμε το όνειδος μιας κοινωνίας κακομαθημένης, υπερκαταναλωτικής, όπου τα ήθελε όλα και αμέσως. Μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο των σχέσεων που αναπτύχθηκαν, το τελευταίο είναι να δείχνουμε για τις ευθύνες ο ένας τον άλλον.
Το πολιτικό σύστημα, ακόμα κι όταν παίζει αντιαισθητικά τις περισσότερες φορές τον ρόλο του κακού και πραγματιστή ή τον ρόλο του καλού κι ονειροπόλου, είναι μετά πάσης βεβαιότητας ο μεγάλος υπεύθυνος αυτής της καταστροφής που θα κληθούν να πληρώσουν τα παιδιά μας. Ο άθλιος θίασος των κομμάτων σε όλο τους το φάσμα είναι αυτός που ακόμα και σήμερα υπερασπίζεται το κομματικό του «μετερίζι», προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί εκλογικά την κρίση – και να καρπωθεί αναλογικά το κομμάτι της εξουσίας που του αναλογεί. Κανένα κόμμα δεν νοιάζεται για την επίλυση της κρίσης, κανένας πολιτικός δεν ανησυχεί για το μέλλον της χώρας – όσο επώδυνο ή άγριο κι αν ακούγεται αυτό. Κάθε προσπάθεια διάσωσης προσκρούει πάνω σε απίθανα συντεχνιακά συμφέροντα, χαώδη κενά, αδυναμία εφαρμογής κάθε έννοιας δικαίου. Έτσι παρακολουθούμε σε πλήρη ψυχολογική κατάρρευση ένα κράτος (και την απίθανη τρόικα που, όπως απεδείχθη, είναι περισσότερο αναποτελεσματική και λιγότερο ευφυής από ό,τι θα ήλπιζε κανείς) σε πλήρη σύγχυση και αδυναμία να αντιμετωπίσει αυτό που το ίδιο οικοδόμησε, στήριξε και συντηρεί ακόμα. Ένα κράτος διάλυσης, διαφθοράς και σαπίλας.
Δύο χρόνια τώρα, δυο κυβερνήσεις και κάμποσοι υπουργοί αδυνατούν να δώσουν μια λύση για τα ελεύθερα επαγγέλματα – δίκαιη ή άδικη, σωστή ή λάθος, δεν έχει πλέον σημασία… Αδυνατούν να λύσουν το πρόβλημα των ταξί, των φαρμακείων, των δικηγόρων, των γιατρών και πάει λέγοντας. Δύο ολόκληρα χρόνια προσπαθούν σε πείσμα κάθε λογικής δυο κυβερνήσεις και κάμποσοι υπουργοί να μας πείσουν ότι τη μαύρη τρύπα του ελλείμματος θα την καλύψουν φορολογώντας γέροντες και δημόσιους υπάλληλους. Δύο ολόκληρα χρόνια πέρασαν για να φωτογραφίζουν πισίνες στο Κιλελέρ και να εντοπίζουν πισινούχους των 132 ευρώ τον… χρόνο, δίχως ωστόσο να τιμωρείται κανένας! Δύο χρόνια πέρασαν με δύο κυβερνήσεις και κάμποσους υπουργούς να υπόσχονται πάταξη της φοροδιαφυγής και να φορολογούν άγρια τον μέσο Έλληνα, αφήνοντας τους πλουσίους στο απυρόβλητο. Δύο ολόκληρα χρόνια πέρασαν με δύο κυβερνήσεις και κάμποσους υπουργούς υποσχόμενους ιδιωτικοποιήσεις που δεν έγιναν ποτέ. Δύο χρόνια πέρασαν με δύο κυβερνήσεις και κάμποσους υπουργούς που δεν κατάφεραν να μετρήσουν τους δημόσιους υπάλληλους του κράτους, δηλαδή ποιους και πόσο τους πληρώνει το κράτος. Δύο χρόνια πέρασαν με δύο κυβερνήσεις και κάμποσους υπουργούς και το μόνο που πέτυχαν είναι να εξαθλιώσουν τον ελληνικό λαό, δίχως να καταφέρουν να του προσφέρουν σε αντάλλαγμα μια μικρή έστω ελπίδα. Αυτοί οι εξαχρειωμένοι πολιτικοί που ασελγούν πάνω στον ελληνικό λαό είναι πλέον εθνική ανάγκη να καταποντιστούν υπό το βάρος της εγκληματικής τους πολιτικής υστεροβουλίας, της απραγίας τους, της ανικανότητάς τους. Η ευθύνη του εκλογικού σώματος είναι μεγάλη, και όποτε και όταν γίνουν οι εκλογές, αυτή η δυσαρέσκεια πρέπει να εκφραστεί σε βάρος όλων… και αυτών που είδαν την κρίση σαν μια ευκαιρία να λαϊκίσουν άγρια με την ελπίδα να τσιμπήσουν το μεζεδάκι τους από τα εκλογικά ποσοστά.
Σκίτσο: Το Ποντίκι – Soloup
Πηγή: Το Ποντίκι
