ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, ΣΥΝΘΕΣΗ & ΣΧΕΔΙΟ ΙΔΕΩΝ

Η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΙΤ ΚΑΙ Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ — Σειρά Πολιτική Ηγεσία Επικοινωνία

IMF HQ - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

IMF HQ - Σόλων ΜΚΟΠρωτοφανής μοιάζει, χωρίς πάντως να είναι, ο πολιτικός εκβιασμός που επιφύλαξε το ελληνικό πολιτικό σύστημα στους πολίτες. 

Με την αμέριστη συμπαράσταση των μεγάλων μιντιακών κύκλων, η «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» παρουσιάστηκε ως μονόδρομος, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα σχέδια του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου εις βάρος των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, με τη συμφωνία της 26ης-27ης Οκτωβρίου, την οποία καμία κάλπη δεν θα μπορούσε να εγκρίνει.

Το πολιτικό σύστημα συσπειρώθηκε απέναντι στη λαϊκή οργή προσπαθώντας να παρουσιάσει ως μοναδική λύση μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης.

Η καταστροφολογία για την περίπτωση δημιουργίας αδιεξόδου στο σχηματισμό μεγάλης κυβέρνησης είχε την τιμητική της έστω και αν βασιζόταν σε σαθρά ή ανύπαρκτα επιχειρήματα, ενώ η «απειλή» των «εταίρων» για έξοδο της χώρας από το ευρώ βρήκε πρόσφορο έδαφος σε ένα μιντιακό σύστημα που δεν έκανε καν τον κόπο -επιτηδευμένα- να ενημερώσει τους πολίτες για βασικά ζητήματα, όπως π.χ. τις εναλλακτικές που θα είχε η χώρα σχετικά με τη διαχείριση του χρέους της, την έλλειψη πρόβλεψης εξόδου μιας χώρας από την ευρωζώνη, τον ρόλο που έπαιξε όλα αυτά τα χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση στη διάρρηξη του ελληνικού παραγωγικού ιστού, κλπ. Τα Μ.Μ.Ε. άλλωστε δεν ενημερώνουν τόσο καιρό τον πολίτη για τα βασικά, γιατί να το κάνουν τώρα που όλο το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα απειλείται με κατάρρευση.

Η οικονομικοπολιτική ελίτ της χώρας συμμαχεί προκειμένου να παίξει τα τελευταία της χαρτιά για μια συμφωνία που αποφάσισαν άλλοι ερήμην της και για την οποία δεν έχουν μπει στον κόπο να ενημερώσουν τους Έλληνες πολίτες τι προβλέπει και πόσο θα διαρκέσει… Προφανώς πρόκειται για ένα μνημόνιο πολυετούς διάρκειας. Αν επρόκειτο για κάτι διαφορετικό και άρα εν δυνάμει εγκεκριμένο από δημοκρατικές διαδικασίες θα βλέπαμε εκλογές, ή έστω, και δημοψηφίσματα.

Τα γεγονότα αυτά μπορεί να μοιάζουν πρωτόγνωρα για μια χώρα που της άρεσε να βαυκαλίζεται για την αναπτυξιακή της φούσκα μέσα στο ευρωπαϊκό όνειρο της «σύγκλισης» και της «νομισματικής ενοποίησης», αλλά δεν είναι. Εδώ και τέσσερις δεκαετίες, αλλά ιδίως μετά και την πτώση του αντίβαρου «υπαρκτού σοσιαλισμού» οι αγορές ζητούν επιτακτικά την ολιγοπωλιακή/μονοπωλιακή διάρθρωση των οικονομιών και τον έλεγχο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων επί ολόκληρων κρατών, μέσω: 
α) ιδιωτικοποιήσεων/αποσάρθρωσης δημόσιων φορέων,
β) διάλυσης των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων/σύμπτηξης του εργασιακού κόστους και 
γ) περικοπής των δημοσίων δαπανών/διάλυσης του κράτους πρόνοιας.

Πρόκειται βεβαίως για πολιτικές οι οποίες δεν θα μπορούσαν ποτέ να εγκριθούν από εκλογικές διαδικασίες δημοκρατικών κοινωνιών και λειτουργιών, άρα και χωρίς τη δημιουργία καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης που δημιουργείται πάντα μέσω:
α) του εκφοβισμού για το παρόν και το μέλλον, 
β) του εκβιασμού, μέσω της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και των πραγματικών αναγκών και της παρουσίασης των πολιτικών αυτών ως μονόδρομου, και
γ) τη γενικευμένη καταστολή.

Τα χαρακτηριστικά αυτά, χωρίς να είναι τα μόνα, ήταν πάντοτε παρόντα στον τρόπο λειτουργίας των αγορών και των εξυπηρετητών τους, όπου και όποτε αυτά έλαβαν χώρα υπό τη μορφή σαρωτικών αλλαγών, είτε επρόκειτο για:
α)
 δικτατορίες (Χιλή 1973, Αργεντινή 1976), οι οποίες εκπορεύτηκαν από την “ανάγκη” εφαρμογής ακραίων νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, 
β)
 μετάβαση στο καπιταλιστικό σύστημα (Πολωνία 1989, Ρωσία 1991-93), 
γ) συντεταγμένη προσπάθεια των οικονομικών ελίτ να επιβάλλουν το νεοφιλελεύθερο δόγμα σε δημοκρατικές συνθήκες (Βολιβία 1985, Βραζιλία 1998, Αργεντινή 2001), 
δ) για την ανάγκη δημιουργίας άκαμπτων «δημοκρατιών» της Άπω Ανατολής (κρίση 1997 και πιο πριν) [1].

Τώρα το πείραμα, αγγλοσαξονικής αρχικά εμπνεύσεως και με όχημα το Λευκό Οίκο και την «ενωμένη Ευρώπη» (ενωμένη μόνο όσον αφορά το μεγάλο κεφάλαιο), επεκτείνεται για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση στον πυρήνα του ανεπτυγμένου κόσμου, τόσο στη μία πλευρά του Ατλαντικού (Η.Π.Α) όσο και στην άλλη (Ε.Ε.). Και η Ελλάδα μοιάζει με την κερκόπορτα, με το πειραματόζωο… Εξού και το πραγματικά εντυπωσιακό ενδιαφέρον των ξένων Μ.Μ.Ε.

Τα Μ.Μ.Ε. αποτέλεσαν σε όλες τις περιπτώσεις το μεγάλο όπλο των ελίτ, κατεχόμενα άλλωστε από αυτές και κατευθυνόμενα προς την «πλύση εγκεφάλου» της κοινής γνώμης, την οποία επικαλούνται παντού και πάντα μόνο όταν ευνοεί τα συμφέροντα που εξυπηρετούν (χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι η κοινή γνώμη έχει πάντα δίκιο). Τώρα «εξηγούν» στον κόσμο πως η συμφωνία Παπανδρέου-Σαμαρά θα επηρεάσει τα χρηματιστήρια της Άπω Ανατολής, ή ότι η μείωση της σύνταξης των ήδη εξαθλιωμένων συνταξιούχων αποτελεί πραγματική ανάγκη προκειμένου να μην «γυρίσουμε δεκαετίες πίσω» (την ίδια στιγμή που έχουμε γυρίσει δεκαετίες πίσω μέσω των μέτρων αυτών).

Σε μία εποχή που οι «αγορές» απολαμβάνουν της πλήρους ανομίας και ατιμωρησίας εξαιτίας του γεγονότος ότι αυτές ήταν που εξέθρεψαν τους πολιτικούς ηγέτες και τους ακαδημαϊκούς ανθρώπους που κυριαρχούν σήμερα, το μεγάλο κεφάλαιο έχει βγάλει από τη φαρέτρα του όλα τα διαθέσιμα όπλα προκειμένου στο όνομα της ανταγωνιστικότητας να αναδείξει την ευρωπαϊκή ήπειρο σε μία δεύτερη Κίνα.

Οικονομολόγοι κάθε άποψης και ιδεολογίας μοιάζουν να μένουν πίσω από τις εξελίξεις: πριν στεγνώσει το μελάνι του κάθε άρθρου τους έχουν συμβεί τόσα πολλά που αυτό που μόλις έγραψαν μοιάζει πια παρωχημένο.

Όπως πάντα συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις η συνομωσιολογία επιβάλλεται της λογικής εξήγησης, οι λαϊκίζοντες πατριωτισμοί (αν πατριωτισμός θεωρείται το ξεπούλημα της εθνικής σου περιουσίας) μετατρέπονται σε εθνικισμούς και ο πολίτης προσπαθεί να ενημερωθεί μέσω μιας σχεδόν μονοδιάστατης και εξυπηρετούσας ανώτερα νεοφιλελεύθερα δόγματα μιντιακής κάστας, η οποία απλώς εκφοβίζει και παραπλανεί χωρίς επιχειρήματα και λογική. Άλλωστε όπως έχει πει και ο Νόαμ Τσόμσκι στον νεοφιλελευθερισμό δεν χρειάζεται να αποδείξεις οτιδήποτε πιστεύεις. Αρκεί να το πιστεύεις!



[1] Για την ολοένα μεγαλύτερη ανάγκη του νεοφιλελευθερισμού να δημιουργεί ολοκληρωτικές συνθήκες (π.χ. δικτατορίες) ή άκαμπτες δημοκρατίες τύπου Σιγκαπούρης βλ. ενδεικτικά τη διάλεξη του Σλαβόι Ζίζεκ «Ζώντας στην Εποχή των Τεράτων», Αθήνα 19 Δεκεμβρίου 2010, και το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν «Το Δόγμα του Σοκ», Εκδ. Λιβάνης, με μία αναλυτική περιγραφή διαφόρων περιπτώσεων επιβολής ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Άρης Καπαράκης
Συνεργάτης της ΜΚΟ Σόλων
aris@solon.org.gr

Σχετικά άρθρα